O Άγιος Νικηφόρος

NΙΚΗΦΟΡΟΣ: ο κρατών και διδών τη νίκη, ο νικητής, ο τροπαιοφόρος.

O Άγιος Νικηφόρος έζησε επί αυτοκρατορίας Βαλεριανού και Γαληνού, όπου συνδεόταν στενά με κάποιον ιερέα που ονομαζόταν Σαπρίκιος, ο οποίος έτρεφε μεγάλο μίσος κατά του Αγίου Νικηφόρου διότι είχε πιστέψει τα λόγια κάποιου συκοφάντη. O Άγιος Νικηφόρος ζητούσε επανειλημμένα από αυτόν τον ιερέα να του πει τον λόγο και να τον συγχωρέσει, όμως μάταια. Όταν το 257 μ.Χ. ξέσπασε μεγάλος διωγμός κατά των Χριστιανών, συνελήφθησαν πολλοί Επίσκοποι και ιερείς μεταξύ των οποίων και ο Σαπρίκιος.

Όταν ο Άγιος Νικηφόρος είδε μεταξύ των συλληφθέντων και τον Σαπρίκιο, έτρεξε και έπεσε στο πόδια του και τον παρακαλεσε με δάκρυα να τον συγχωρήσει. O Σαπρίκιος όμως και πάλι αρνήθηκε. Μετά το μαστίγωμα που δέχτηκε ο Άγιος Νικηφόρος τον πλησίασε ξανά, ασπάστηκε τις πληγές του και του ζήτησε να του δώσει έστω και τώρα, τελευταία στιγμή την ευλογία του. O Σαπρίκιος και πάλι αρνήθηκε, και τη στιγμή εκείνη τον πήραν για να τον αποκεφαλίσουν. Η άρνηση και η αδιαλλαξία του Σαπρίκιου, τον έκαναν να νιώθει ανάξιος στο Μάτια του Θεού. Χωρίς πλέον την δύναμη του Θεού, δεν άντεξε τα βασανιστήρια και την ώρα του αποκεφαλισμού λύγισε και ζήτησε να θυσιάσει στα είδωλα. Μόλις το άκουσε αυτό ο Άγιος Νικηφόρος, έτρεξε και τον παρακάλεσε να αλλάξει την απόφασή του. Τότε οι δίμιοι εκνευρισμένοι, αποκεφάλισαν τον Άγιο Νικηφόρο με αποτέλεσμα ο Θεός να του χαρίσει το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου, ενώ ο Σαπρίκιος "πήρε το στίγμα της ατιμίας".

Απολυτίκιο:

Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀγάπη τοῦ Κτίσαντος, καταυγασθεῖς τὴν ψυχήν, τοῦ νόμου τῆς χάριτος, ἐκπληρωτῆς ἀκριβής, ἐμφρόνως γεγένησαι, ὅθεν καὶ τὸν πλησίον, ὡς σαυτὸν ἀγαπήσας, ἤθλησας Νικηφόρε, καὶ τὸν ὄφιν καθεῖλες, ἐντεῦθεν ἐν ὁμονοίᾳ, ἠμᾶς διατήρησαν.