Η δημιουργία της ζωής

  Χατζηστυλιανού Ευστράτιος, The sanctity of research and scientific inquiry to ivf. p. 65.

Η τοποθέτηση και αξιολόγηση επί των ηθικών διλημμάτων της βιογενετικής από την Ορθόδοξη θεολογία, έχει ως θεμέλιο βάσης και εκπόρευσης την Ορθόδοξη ανθρωπολογία όπως αυτή διατυπώνεται στην Αγία Γραφή καθώς και στα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας. Η ορθόδοξη θεώρηση του  ανθρώπου ως Προσώπου- Υποστάσεως  κατ’  εικόνα  της Τρισυπόστατου  Θεότητος  προσδίδει  στην  έννοια  της αξιοπρέπειας ένα περιεχόμενο οντολογικό και βαθύ. Δεν βλέπει τον άνθρωπο, μόνο, ως μέλος μίας συγκεκριμένης κοινωνίας, που του αναγνωρίζει αξία, δικαιώματα και υποχρεώσεις, αλλά τον τοποθετεί στην προοπτική της αιωνιότητας μέσα από την οποία καταξιώνεται και η «χωροχρονική» του παρουσία στον κόσμο». Η αναφορά στην ψυχοσωματική ενότητα του Θεού Λόγου στο πρόσωπο του Ιησού κατά τη σύλληψη, καθιστά την ορθόδοξη θεολογία απόλυτη σε ότι αφορά την οντολογική στιγμή της εμψύχωσης  σε κάθε έμβρυο ξεχωριστά και τον απαιτούμενο σεβασμό ως ανθρώπινο πρόσωπο.

Οι θεμελιώδης αρχές που απορρέουν από τις παραπάνω ορθόδοξες γραφές στοιχειοθετούν την Βιβλική και Πατερική ανθρωπολογία σύμφωνα με την οποία:

α. Ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί κατ΄εικόνα με την προοπτική της ομοίωσης.

β. Ο άνθρωπος αποτελεί ενιαία ψυχοσωματική οντότητα.

γ. Το σώμα και η ψυχή ενώνονται στον άνθρωπο κατά τρόπο ασύλληπτο και μέσω αυτής της ένωσης δοξολογούν το Θεό.

Μέσω των παραπάνω ανθρωπολογικών αρχών διαφαίνεται η νοερή και αυτεξούσια  λειτουργία  της  ψυχής   καθώς  και  ότι  η  δημιουργία  του  ανθρώπου διαφέρει εξ ολοκλήρου από τα λοιπά έμβια όντα, τα οποία δημιουργήθηκαν με ένα μόνο πρόσταγμα, σε αντίθεση με τον άνθρωπο που πλάστηκε με τα ίδια τα χέρια του δημιουργού. Το αυτεξούσιο του ανθρώπου   που φανερώνεται από την αρχέτυπη μορφή της ζωής του, είναι υπεύθυνο και καθιστά υπόλογο τον άνθρωπο έναντι του Δημιουργού του. Η ηθική αξία που λαμβάνει χώρα ως αίτιο-αποτέλεσμα δημιουργεί μία δυναμικά  σταθερή  σχέση  μεταξύ  Δημιουργού-Δημιουργήματος  από  την  αρχέτυπη μορφή ζωής, πιθανότατα και πριν αυτή  έως και την τελείωση του ανθρώπινου προσώπου στα έσχατα.

Η πράξη της δημιουργίας δεν προσδιορίζεται από μια τυχαία συνεύρεση θηλαστικών όπου μεσουρανεί η ανάδυση της κτιστής πραγματικότητας, αλλά αποτελεί το πιο υψηλό μυστήριο, την μοναδική αφετηρία ώστε ο άνθρωπος να πορευθεί και να ολοκληρωθεί βρίσκοντας το δημιουργό του. Η παραπάνω ύψιστη αξία αποτελεί το υπόβαθρο της ηθικής αξιολόγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και κατά συνέπεια οποιασδήποτε επέμβασης επ’ αυτής. Η δημιουργία δεν υπαγορεύεται από μια μορφή εξωτερικής αναγκαιότητας, αλλά αποτελεί ελεύθερη βούληση, θέλημα και έργο του Θεού. Η θέληση αυτή, καθιστά τον άνθρωπο πρόσωπο με συμπαγές θεμέλιο μιας απόλυτης οντολογίας η οποία όχι μόνο δεν αποδομείται αλλά ούτε και μεταβάλλεται ή μετασχηματίζεται.