Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Η κατ «εικόνα» δημιουργία του ανθρώπινου προσώπου

Ο Θεός της Εκκλησίας είναι Τριάδα Υποστάσεων, τρία πρόσωπα με απόλυτη υπαρκτική ετερότητα, αλλά και κοινότητα ουσίας, θέλησης και ενέργειας. Στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, στη διήγηση για τη δημιουργία του κόσμου όλα γίνονται με μόνο το λόγο του Θεού. Στη δημιουργία του ανθρώπου εκφράζεται σε πληθυντικό αριθμό, κοινό θέλημα περισσότερων προσώπων. Στο χώρο της Καινής Διαθήκης οι μαθητές ακούνε το Χριστό να μιλάει για το Θεό Πατέρα του και για το Άγιο Πνεύμα του Θεού, τον Παράκλητο. Την ώρα που βαπτίζεται ο Χριστός στον Ιορδάνη, ακούνε τη φωνή του Πατρός που βεβαιώνει την υιότητα του Ιησού, και βλέπουν το Πνεύμα να κατέρχεται στον βαπτιζόμενο, σαν περιστέρι . Ο Θεός είναι μια τριάδα προσώπων, που το καθένα «κατοικεί» μέσα στο άλλο γιατί υπάρχει μια συνεχής κίνηση αγάπης . «Το πρόσωπο στην Αγία Τριάδα είναι ένα υπαρκτικό γεγονός ελευθερίας και σχέσεως εν ταυτώ. Ο Υιός δεν είναι ο Πατήρ ή το Πνεύμα και είναι Υιός μόνο σε σχέση με τον Πατέρα. Η απόλυτη ταυτότητα και ετερότητά του πηγάζει ακριβώς από το γεγονός της αδιάκοπης κοινωνίας. Η διακοπή της σχέσης σημαίνει και αναίρεση της ύπαρξης του προσώπου» .
Ο Θεός ως πρόσωπο, δηλαδή ελεύθερα, συνιστά την ουσία ή φύση του, δεν είναι η φύση ή ουσία του που κάνει υποχρεωτική την ύπαρξή του. Η ελεύθερη αυτή θέλησή του πραγματοποιείται με αγάπη, γι’ αυτό ο Θεός είναι αγάπη (Α΄ Ιωάν. 4,16 ).
Ο Θεός είναι αγάπη επειδή το είναι του υπάρχει μέσα στην τριαδική κοινωνία. Ο ίδιος είναι άκτιστος και άναρχος και αγαπά τον κτιστό κόσμο, κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό του. Αυτό αποτελεί πράξη και ενέργεια ελεύθερης δωρεάς, πέρα από τα όρια της άκτιστης φύσης του. Η αγάπη είναι συστατικό της ουσίας του, εκείνο που κάνει το Θεό να είναι, ο ένας Θεός. Χάρη της αγάπης η οντολογία του Θεού δεν υπόκειται στην αναγκαιότητα της ουσίας. Ζωή και αγάπη ταυτίζονται εις πρόσωπον, το πρόσωπο δεν πεθαίνει γιατί αγαπά και αγαπιέται. Έξω από την κοινωνία της αγάπης το πρόσωπο χάνει τη μοναδικότητά του. «Η αιώνια επιβίωση του προσώπου ως μοναδική, ανεπανάληπτη και ελεύθερη ‘υπόσταση’, ως αγαπώντος και αγαπωμένου, αποτελεί την πεμπτουσία της σωτηρίας, τον ευαγγελισμό του ανθρώπου. Στη γλώσσα των Πατέρων αυτό λέγεται θέωσις, που σημαίνει μετοχή όχι στη φύση ή την ουσία του Θεού, αλλά εις την προσωπική του ύπαρξη» .
«Ο άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού, έτσι μπορεί να πραγματοποιήσει την ύπαρξή του όπως ο Χριστός, δηλαδή ως πρόσωπο, όπως τα πρόσωπα της τριαδικής θεότητας, να πραγματοποιήσει τη ζωή ως αγάπη, ως ελευθερία και όχι ως φυσική αναγκαιότητα, επομένως ως αιωνιότητα και αφθαρσία, όπως είναι αιώνια και άφθαρτη η θεία ζωή της τριαδικής αλληλοπεριχώρησης και κοινωνίας» . Ο άνθρωπος προικίστηκε από τον Θεό με το χάρισμα να είναι πρόσωπο, προσωπικότητα, δηλαδή να υπάρχει με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει και ο Θεός.
Όμως είναι δύσκολο να ορίσουμε τι σημαίνει πρόσωπο, ακόμη και στην περίπτωση του ανθρώπου. Αυτό που καταλαβαίνουμε όλοι, είναι ότι την προσωπική ύπαρξη τη διαφοροποιεί η αυτοσυνειδησία και η ετερότητα. Αυτοσυνειδησία, η βεβαιότητα που έχω ότι υπάρχω και ότι είμαι εγώ που υπάρχω, ένα ον με ταυτότητα, που με διαφοροποιεί από κάθε άλλο ον. Και αυτή η διαφοροποίηση είναι μια απόλυτη ετερότητα, ένας μοναδικός τρόπος που καθορίζει την ύπαρξή μου. «Πρόσωπο είναι η δυνατότητα που συνιστά τον άνθρωπο, να βρίσκεται απέναντι σε κάποιον ή κάτι, να έχει όψη-προς κάποιον ή κάτι, να είναι πρόσ-ωπον. Το πρόσωπο είναι μόνο έναντι κάθε άλλης ύπαρξης, μόνο σε σχέση, σε αναφορά» .
Η εικόνα του Θεού σημαίνει ότι είμαστε «γένος» (Πράξ. 17,28) του Θεού, συγγενείς του. Επειδή είμαστε δημιουργημένοι κατ’ εικόνα Θεού μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί του, να τον γνωρίσουμε. Ζώντας με αρετή, σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό, θα γίνουμε όμοιοι με τον Θεό. Με τον όρο «εικόνα» δηλώνονται οι δυνάμεις με τις οποίες μας έχει προικίσει ο Θεός από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής μας. Το «καθ’ ομοίωσιν» δεν είναι ένα χάρισμα που κατέχουμε εξαρχής αλλά ένας στόχος που μπορούμε να πετύχουμε σταδιακά. Το κατ’ εικόνα δεν το χάνουμε όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε, το καθ’ ομοίωσιν όμως εξαρτάται από τις ηθικές επιλογές μας .
«Η κατά χάρη ελευθερία της εικόνας στον άνθρωπο παραπέμπει στην κατά φύση ελευθερία του πρωτοτύπου, στην απόλυτη ελευθερία του Χριστού, ο οποίος είναι το αρχέτυπο του ανθρώπου» . Το πρόσωπό μας είναι το αποτύπωμα της θείας σφραγίδας επάνω στη χωμάτινη φύση, είναι η σάρκωση του Θεού Λόγου. Το πρόσωπο δόθηκε στους ανθρώπους με την ενανθρώπηση του Λόγου και τους έκανε εικόνες του. Η σάρκωση του Λόγου του Θεού ενεργεί πάνω στη φύση του ανθρώπου και τον κάνει πρόσωπο. Το εμφύσημα του Αγίου Πνεύματος ενεργεί στο πρόσωπο και γίνεται ο άνθρωπος εις ψυχή ζώσα. « Και έπλασε ο Θεός τον άνθρωπον χουν από της γης και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γεν.β΄7).







Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

ερμηνευτική

Με τον όρο «ερμηνευτική» νοείται ο αυτοτελής κλάδος της ευρύτερης θεολογικής επιστήμης, που ασχολείται με τις αρχές, τις μεθόδους και την ιστορία της ερμηνείας και κατανόησης του λόγου του θεού και ειδικότερα των βιβλικών κειμένων, η συλλογή των οποίων είναι η Αγία Γραφή. Στο πάνθεο των επιστημών του ανθρώπου της νεώτερης ιστορίας η βιβλική ερμηνευτική προηγήθηκε χρονικά όλων των άλλων μορφών της φιλοσοφικής ερμηνευτικής. H δημιουργία της ερμηνευτικής με τη νεώτερη σημασία του όρου οφείλεται στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής . Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι και η λέξη «ερμηνευτική» ήταν άγνωστη στη λατινική γραμματεία πριν από το ΙΖ' αιώνα , τότε θα πρέπει να δεχθούμε πως η ερμηνευτική ως επιστήμη άνθισε πρώτα στο χώρο της θεολογίας. Και αυτό είναι πολύ φυσικό, αφού κατά το μεσαίωνα, και ιδιαίτερα μετά τη μεταρρύθμιση, μοναδική αυθεντία για το σύνολο του επιστητού ήταν η Αγία Γραφή. Χρειαζόταν λοιπόν ένας επιστημονικός τρόπος κατανόησης αυτής της αυθεντίας. Σταθμός σ' αυτήν την προσπάθεια υπήρξε η ανάπτυξη της κριτικής των πηγών της ευαγγελικής παράδοσης και κυρίως της «συνοπτικής» (της παράδοσης δηλαδή των τριών πρώτων ευαγγελίων που στη γλώσσα της θεολογικής επιστήμης ονομάζονται «Συνοπτικά»). Πέραν της ετυμολογίας, η ερμηνευτική, αποτελεί τον κύριο άξονα δράσεως και ανάλυσης κάθε πληροφορίας. Το εύρος της τεράστιο και ανάλογο του χειριστή. Όταν δε ο ερμηνευτής, προέρχεται από την φιλοσοφικοθεολογική γειτονία, η δράση του είναι πολύπλευρη. Ωστόσο το εύρος της ανάγκης της ερμηνείας στην ορθόδοξη θεολογία είναι μεγάλο, δεδομένης της θείας έμπνευσης που καταλαμβάνει τον άνθρωπο που θεολογεί και τον φέρνει σε έκσταση , όπου τα ακατάληπτα που απαντά στο διάβα του, απαιτούν «ερμηνεία» . Κατά την αρχαία εκκλησία, η ερμηνεία ταυτιζόταν με το υπόμνημα, με αποτέλεσμα οι πρώτοι θεολόγοι και πατέρες να επικεντρώνονται στην επεξήγηση των γραφών. Σήμερα υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ «εξηγήσεως» και «ερμηνείας» και αποτελεί κορυφαίο αξίωμα της εδραίωσης της ερμηνευτικής. Έτσι η «εξήγηση» παραπέμπει στην εννοιολογική απόδοση των ιστορικών κειμένων σε αντίθεση με την «ερμηνεία» η οποία αποτελεί συνεχή προσπάθεια μεταφοράς του αρχαίου κειμένου στην σημερινή πραγματικότητα και των συνεπειών του γι' αυτόν, μετά από την βίωση του . Η ερμηνευτική αποτελεί την οδό της επικοινωνίας στην εκκλησία κατά την διαδρομή των αιώνων. Η ορθόδοξη εκκλησία πέραν των γραφών διαθέτει μια ένδοξη κληρονομιά σε ότι αφορά την εκκλησιαστική παράδοση.
Η παράδοση αποτελεί κύριο συστατικό της θρησκευτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής έκφρασης μιας κοινότητας. Στη βιβλική έρευνα τα πρώτα γραπτά κείμενα της Καινής Διαθήκης, συγγράφονται μετά την πάροδο αρκετών χρόνων από την διαδραμάτιση των γεγονότων της αναστάσεως και αναλήψεως του Χριστού. Είναι φανερό ότι οι αναφορές στα παραπάνω γεγονότα, για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, διασώζονται διαμέσου της παραδόσεως και μάλιστα της προφορικής. Δηλαδή η παράδοση αναφορικά με τη ζωή του Χριστού, τα πάθη και την ανάσταση, αποτελεί τον πλέον βασικό παράγοντα της βιβλικής έρευνας και διάσωσης του ευαγγελικού μηνύματος καθώς και την θεμελίωση της ορθής ερμηνείας της ορθοδόξου θεολογίας. Επιπλέον η παράδοση της Καινής Διαθήκης αποτελεί πράξη πολλαπλότητας διαφορετικών προσεγγίσεων από τους συγγραφείς-Αποστόλους. Μπορεί ο συνοπτικός τρόπος να έχει κοινό άξονα με τον «Ιωάννειο» αλλά η σχηματοποίηση των γραφών στην μορφή του κειμένου, προήλθε από την ουσιαστική έρευνα της εκκλησιαστικής παράδοσης με συνεχή, αδιάκοπη ερμηνεία και επέκταση των πηγών . Στις επιστολές του Παύλου διακρίνονται άνετα πολλαπλοί τύποι διηγήσεων για τα έργα του Χριστού, όπου η εκκλησιαστική παράδοση διαμέσου της ερμηνείας και της έρευνας καταλήγει σε σταθερή μορφή όπου χρησιμοποιείται μόνιμα από την πρώτη εκκλησία έως και σήμερα. Η ιστορική μεθοδολογία απαιτεί μετά την έρευνα την ερμηνεία των διαθέσιμων πηγών (στην προκειμένη περίπτωση της παραδόσεως) ώστε η απόδοση να έχει κοινή συνισταμένη και ορθή τεκμηρίωση.
Η Εκκλησιαστική Παράδοση αποτελεί αλάθητη έκφραση των ενεργειών του Θεού, και δεν είναι διάφορη και ανεξάρτητη από την Αγία Γραφή, η οποία αποτελεί μέρος αυτής και καμία αντίθεση δεν υπάρχει στη διδασκαλία τους. Στην πραγματικότητα μάλιστα, η διάκριση Αγίας Γραφής και Παράδοσης ως δύο πηγών του περιεχομένου της πίστης είναι συμβατική καθώς η Εκκλησία ποτέ δεν ξεχώρισε με τέτοια έμφαση αυτές τις δύο πηγές . Ορθότερα θα λέγαμε ότι η Εκκλησία γνωρίζει μία παράδοση, που νοείται μονάχα σε ιστορική συνέχεια, οπότε και τα βιβλία της Αγίας Γραφής αποτελούν το πιο εκλεκτό, θα έλεγε κανείς, κομμάτι αυτής της παράδοσης . Ιστορικά, ο διαχωρισμός της Ιεράς Παραδόσεως σε δύο κομμάτια, Γραφή και Παράδοση, πηγάζει από την Μεταρρύθμιση του Προτεσταντισμού, από το 16° αιώνα και εφεξής που εξαίροντας σχεδόν τη μοναδικότητα της Αγίας Γραφής (sola scriptura), ως πηγής του λόγου του Θεού, ανάγκασε τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στη σύνοδο του Τριδέντου (1545-1563) να ανακηρύξει με έμφαση Αγία Γραφή και Παράδοση ως δύο Ισότιμες και Ισόκυρες πηγές του περιεχομένου της πίστης . Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος θεωρεί τη διδασκαλία ως καρπό της παράδοσης, πράγμα που σημαίνει ότι η παράδοση κάνει τις Επιστολές του, και όχι αυτές την παράδοση. Κατά συνέπεια, η εκκλησιαστική κοινότητα και η παράδοσή της προηγούνται χρονικά από την καταγραφή των Ευαγγελίων, όπως φυσικά και των άλλων βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Συνεπώς η Αγία Γραφή και η Παράδοση συμπίπτουν ως προς την προέλευση και διαμόρφωση τους και περιέχονται η μία στην άλλη, είναι δηλ. ταυτόσημα μεγέθη.
Στη συγγραφή των βιβλίων της Καινής Διαθήκης αρχαιότερη καταγεγραμμένη μαρτυρία προέρχεται από την αναφορά του Παύλου στο ευχαριστιακό μυστήριο, δίνοντας μεγάλη έμφαση, πρωτίστως στην επιβεβαίωση της εκκλησιαστικής παράδοσης και μετέπειτα στην κατανόηση αυτής διαμέσου της ερμηνείας. Η ερμηνεία και η κατανόηση της εκκλησιαστικής παράδοσης, αποτυπώνεται με λεπτομερή τρόπο ιδιαίτερα κατά τις διηγήσεις των Αποστόλων για το Μυστικό Δείπνο του Ιησού Χριστού. Η τελετουργία του μυστηρίου για να κατανοηθεί, γίνεται ερμηνεία από τους ίδιους τους συγγραφείς με εκτενή ανάλυση στα γεγονότα που έλαβαν χώρα την ημέρα του Δείπνου. Καταλήγουμε δηλαδή στο συμπέρασμα ότι η έμφαση στην ανάλυση και ερμηνεία των γεγονότων του πάθους και της ζωής του Χριστού, συνιστούν καρπό πρωτίστως της νόησης και της κατανόησης της πηγής των γεγονότων, της εκκλησιαστικής παράδοσης και μετέπειτα της ορθής και θεόπνευστης ερμηνευτικής με ποιμαντική ευαισθησία και ευθύνη του συγγραφέα.
Η ερμηνευτική αξία των πατερικών κειμένων που ως πηγή έχουν την εκκλησιαστική παράδοση, έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα. Αναμφίβολα ουδέποτε διανοήθηκαν με τα ερμηνευτικά κείμενα τους να αντικαταστήσουν τα ευαγγέλια και τις επιστολές της Καινής Διαθήκης. Απλά αναδεικνύουν την κατήχηση ως οικοδομή των χριστιανών όπου η ανάλυση και η ερμηνεία του νοήματος του, θωρακίζουν την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Η ερμηνευτική διαδικασία της θεολογίας έχει ιδιάζουσα αξία όταν εφαρμόζεται στην ιερά παράδοση. Ο συνθετικός χαρακτήρας που προσλαμβάνει το αποτέλεσμα της ερμηνείας, το ερμηνευτικό-εξηγητικό έργο, σχετίζεται προς το δόγμα, τα ήθη, την τάξη και κοινωνικότητα της εκκλησίας ενώ ταυτόχρονα προσλαμβάνει μια «οικουμενική» ιδιότητα, υψηλού πνευματικού επιπέδου . Διαμέσου της ερμηνευτικής η εκκλησιαστική παράδοση ζυμώνεται, σφραγίζεται και ανασυνθέτει την πίστη της αρχικής εκκλησίας στα νέα δεδομένα της πολύ-πολιτισμικής πραγματικότητας.
Ο Θεός αποτελεί τον ουσιαστικό συγγραφέα τόσο των ιερών βιβλίων όσο και της εκκλησιαστικής παράδοσης .O ερμηνευτής αναλαμβάνει το έργο της μεταφοράς του θείου δώρου, με μια διαχρονική ιστορικό-διδασκαλική αφοσίωση, ώστε ο δυναμισμός έκφρασης της ερμηνείας να αγγίζει τον αναγνώστη και «βιώμενο» χριστιανό σε βάθος ψυχής. Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί για τον ερμηνευτή της εκκλησιαστικής παράδοσης η λατρευτική αφομοίωση στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο ορθόδοξος ερμηνευτής οφείλει να έχει συνείδηση των αδυναμιών του, είτε λόγω του κοσμικού φρονήματος, είτε λόγω της υπερβολικής εξοικείωσης με το θείο, προκειμένου να μην εκπίπτει του προορισμού του. Η οδός αυτή αποτέλεσε αρχή των πατέρων (Μ. Βασιλείου, Ι. Χρισοστόμου ,Ιερού Αυγουστίνου)και αποτελεί οδό δύσβατη, πλήρως ασαφειών διά την κοινή ανθρώπινη λογική, αγωνιών, ψηλαφήσεων και κινδύνων. Δεν είναι καν ανθρώπινη, εντός δηλαδή των δυνατοτήτων του ανθρώπου, αλλά έργο φωτίσεως του Αγίου Πνεύματος. Θεωρίες έξω από την ορθόδοξη θεολογική θέση, δύναται να οδηγήσουν σε προτεσταντικά πρότυπα και θεωρίες, συνδέοντας τη θεοπνευστία καθ'οποιαδήποτε έννοια αποκλειστικά προς τα πρόσωπα των συγγραφέων και ερμηνευτών, παραμελώντας τον οργανικό δεσμό Θεού και εκκλησίας. Η θεοπνευστία νοείται «κατ'έννοιαν και ουχί κατά λέξιν» Συνεπώς η πορεία του ερμηνευτή που ως πηγή έχει την εκκλησιαστική παράδοση, απαιτεί συναίσθηση ευθύνης για την έκφραση της πίστης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Αντωνόπουλου Αθανάσιου &Σωτήριου Δεσπότη/Διαχρονικές Συνιστώσες της Χριστιανικής Θεολογίας στην Ορθοδοξία/Τόμος Γ΄, 2008

Γιαγκάζογλου Σταύρου / Πρόσωπο και Ετερότητα/ Δοκίμιο για μία θεολογία της ετερότητας
Ρωμανίδου Σ. Ιωάννου, «Δογματική και Συμβολική Θεολογία», Τόμος Α΄ (Η Αποκάλυψις, η Ιερά Παράδοσις, η Αγία Γραφή, και το Αλάθητον), Εκδόσεις Πουρνάρα, Θεσσαλονική 1999.
Benjamin Jowett, Plato Sophist & analysis,/Facsimile ,June 1960





Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Αγία Παρασκευή

H Αγία Παρασκευή γεννήθηκε σε ένα προάστιο της Ρώμης επί Αυτοκρατορίας Αδριανού. Γονείς της ήταν ο Αγαθόνικος και η Πολιτεία, που ήσαν θεοσεβούμενοι Χριστιανοί και οικονομικά εύποροι. Για πολλά χρόνια δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδί και τελικά απέκτησαν την Παρασκευή, μετά από πολλά χρόνια θερμής προσευχής. Η Αγία Παρασκευή μάλιστα γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή και έτσι αποφάσισαν να της δώσουν το όνομα της ημέρας που γεννήθηκε. Η ανατροφή της από μικρή ηλικία έγινε με βάση Χριστιανικά πρότυπα. Έτσι από μικρή ηλικία έδειξε ιδιαίτερη κλίση προς το λόγο του ευαγγελίου και ξεχώριζε για τον ενάρετο βίο της. Παρότι το παρουσιαστικό της ήταν ιδιαίτερα θελκτικό και πολλοί εύποροι της εποχής είχαν ζητήσει την όμορφη Παρασκευή σε γάμο, αυτή αρνείτο, προτιμούσε την διακονία των γονιών της και των γειτόνων της, την προσήλωση στην προσευχή και τη μελέτη των Γραφών. Με το πέρασμα μάλιστα των ετών απέκτησε και σημαντική βιβλική κατάρτιση.
Σε ηλικία 20 ετών, η Αγία Παρασκευή έχασε τον πατέρα της. Αυτό στάθηκε σημαντικός παράγοντας στην εξέλιξη της πορείας της διότι πλέον ήταν μόνη και με αρκετά χρήματα ώστε να πραγματοποιήσει φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο που ποθούσε. Έτσι εκποιεί όλη της την περιουσία σε φτωχούς και αφιερώνει το χρόνο της στην ανακούφιση των ασθενών. Δίνεται ολοκληρωτικά στην ιεραποστολή, διδάσκει σε σπίτια γυναίκες, μικρά παιδιά, διακονεί αδυνάτους, σπεύδει για τις ανάγκες τις εκκλησίας της Ρώμης. Μάλιστα με τον καιρό επέκτεινε τη δράση και σε γειτονικά χωρία και εκκλησίες. Πλησίαζε ιδίως νέες γυναίκες, προκαλούσε συζητήσεις, ομιλούσε για το Χριστό, το παράδειγμά Του. Γρήγορα όμως έφτασε στα αυτιά του Αυτοκράτορα Αντωνίνου οι δραστηριότητες της Παρασκευής, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί ενώπιόν του. Η σεμνή και όμορφη εμφάνιση της στον Αυτοκράτορα μάλιστα λέγεται πως τον εντυπωσίασε. Αλλά και η σύνεσή της, το θάρρος της και η διαύγεια πνεύματος έγιναν αντιληπτά από τον Αντωνίνο, ο οποίος δεν ήθελε να εφαρμόσει τα μέτρα του Ρωμαϊκού νόμου σε βάρος της, όπως ορίζονταν για τους Χριστιανούς. Δοκίμασε πολλές μεθόδους ιδιαίτερα κολακευτικές για γυναίκα, αλλά τελικά έμεινε αμετακίνητη στη θέση της.
Η Παρασκευή τελικά συνελήφθη και οδηγήθηκε σε τιμωρία βασανισμού μέχρι να ομολογήσει την αποστροφή της από το χριστιανισμό. Αρχικά της έθεσαν μια πυρακτωμένη περικεφαλαία στην κεφαλή της. Εν συνεχεία και αφού δε λύγισε, ρίχτηκε στην απομόνωση. Μια οπισθοχώρηση άλλωστε θα σήμαινε μεγάλη νίκη του Αυτοκράτορος και πλήγμα ιδιαίτερα στο γυναικείο Χριστιανικό πληθυσμό που θα έβλεπε τη θερμότερη εκπρόσωπό της να αλλαξοπιστεί. Αυτή όμως αντί να λυγίσει, θεώρησε εξαιρετικό χρόνο την απομόνωση για προσευχή. Μάλιστα το βράδυ άγγελος Κυρίου ενεφανίσθη ενώπιόν της και την ελευθέρωσε από τα δεσμά της. Η Παρασκευή ενώπιον του Αυτοκράτορα πλέον πάλι, έμεινε σταθερή, ο Αντωνίνος κατάλαβε πλέον το μάταιο της προσπάθειάς του και διέταξε σε βασανισμό μέχρι θανάτου. Έτσι την οδήγησαν ενώπιον ενός καζανιού που περιείχε καυτό λάδι. Όμως εδώ αναφέρεται από τον βιογράφο της μέγα σημείο. Πως ενώ εισήχθη στο θερμό λάδι, παρέμενε ανέπαφη. Όταν το άκουσε ο Αντωνίνος δεν πίστεψε σε κάτι τέτοιο και θέλησε ο ίδιος να διαπιστώσει το αληθές, όμως πλησιάζοντας το λέβητα τα μάτια του βλάφτηκαν, όταν η Παρασκευή του έριξε λίγο λάδι στα μάτια, με αποτέλεσμα να τυφλωθεί. Η Παρασκευή όμως με θαυματουργικό τρόπο θεράπευσε τα μάτια του. Έτσι μέχρι και σήμερα θεωρείται προστάτης των ματιών. Μετά το γεγονός ο Αντωνίνος άφησε ελεύθερη την Παρασκευή. Μάλιστα από το γεγονός αυτό και έπειτα ο Αντωνίνος διατήρησε θετική για τη εποχή στάση για τους χριστιανούς και για αυτό του δόθηκε το προσωνύμιο «Ευσεβής». Έτσι η Παρασκευή επέστρεψε στο έργο της κάτι που έδωσε πολύ δύναμη στη χριστιανική κοινότητα, ιδίως δε στις γυναίκες που στο πρόσωπό της έβλεπαν ένα σπουδαίο στήριγμα.
Όμως σύντομα τον Αντωνίνο διαδέχθηκε ο Μάρκος Αυρήλιος. Μέσα στους πρώτους χριστιανούς που συνέλαβε ήταν και η Παρασκευή. Ο ίδιος, έδωσε εντολή σε δύο έπαρχους να τη βασανίσουν. Ο ένας ονομαζόταν Ασκληπιός, ήταν αυτός που την έριξε σε χώρο που φυλάσσονταν φίδια, τα οποία όμως πέθαναν όταν την πλησίασαν. Ο Ασκληπιός ταράχτηκε, πιθανώς να γνώριζε και αυτά που οι χριστιανοί μεταξύ τους συζητούσαν ή ακόμα να ήξερε τα λεγόμενα για την ίδια τη Παρασκευή. Μετά τα γενόμενα ανέλαβε δράση ο έτερος έπαρχος ονόματι Ταράσιος. Αυτός όμως της απέκοψε την κεφαλήν και έτσι βρήκε τέλος η ζωή της Αγίας και μεγαλομάρτυρος Παρασκευής. Χριστιανοί περιμάζεψαν το λείψανό της και εν καιρώ το τοποθέτησαν στη βάση του θυσιαστηρίου.

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Η αλλοίωση της Αλήθειας

Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, δεν έχει καμία σχέση με την αμαρτωλή και μετανοημένη γυναίκα που άλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού και τα σφούγγισε με τα μαλλιά της, αλλά ήταν γόνος πλούσιας και αρχοντικής οικογένειας από τα Μάγδαλα της Γενησαρέτ! Η αλλοίωση της Αλήθειας αυτής ξεκίνησε από Εβραίους και Παπικούς και αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αδικίες της «ιστορίας»! Έτσι ξεκίνησε ο διασυρμός, τα βιβλία και οι άθλιες ταινίες.
Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή όμως, υπήρξε και σωστά ονομάστηκε Ισαπόστολος, διότι πράγματι προσέφερε μεγάλο ιεραποστολικό έργο, ενώ υπήρξε και μαθήτρια κατόπιν του Αποστόλου Πέτρου! Τα κήρυγμά της, που διακρινόταν για την γλυκύτητα και τη χάρη, την αγάπη και την πραότητα και ζέσταινε και γλύκαινε τις καρδιές, έκανε με τη βοήθεια του Θεού αμέτρητους ανθρώπους να ασπασθούν το Χριστιανισμό, μέχρι την Αίγυπτο, Συρία, Έφεσο, Ρώμη, Μασσαλία, ενώ υπήρξε η Απόστολος της Ζακύνθου.
ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ ΤΟΝ ΠΙΛΑΤΟ ΣΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ
Εκείνο όμως που περισσότερο είναι άγνωστο, είναι το γεγονός του απίστευτου θάρρους που είχε και αποφάσισε να πάει μαζί με τη Μαρία του Κλωπά στη Ρώμη, στον ίδιο τον Αυτοκράτορα Τιβέριο για να καταγγείλει τις αυθαιρεσίες των Πιλάτου, Άννα και Καϊάφα εναντίον του Ιησού.
Και πραγματικά καταφέρνει να ιστορήσει στον Καίσαρα όλα τα θαυμαστά γεγονότα και την άδικη καταδίκη του αθώου! Όταν δε φτάνει στο σημείο που αναφέρει την Ανάσταση του Χριστού, λέγεται πως ο Τιβέριος αντέδρασε και είπε:
«Όλα να τα πιστεύσω για Αυτόν τον Ιησού. Αλλά για Ανάσταση πώς να πιστέψω»;
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΚΟΚΚΙΝΩΝ ΑΥΓΩΝ
Εκείνη την ώρα περνούσε μια υπηρέτρια με ένα καλαθάκι γεμάτο αυγά και ο Καίσαρας βρήκε την ευκαιρία να προσθέσει:
«Να! Εάν αυτά τα αυγά γίνουν κόκκινα, τότε και εγώ θα πιστέψω πως ο Χριστός Αναστήθηκε».
Αμέσως τότε και αδίστακτα η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, πλησίασε την σκλάβα και άγγιξε τα αυγά, που αστραπιαία και θαυματουργικά έγινα όλα κόκκινα! Πήρε τότε ένα και το έδειξε στον έκθαμβο Τιβέριο λέγοντας:
«Χριστός Ανέστη»! Και από εδώ έχουμε το έθιμο του κόκκινου αυγού! Διότι «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος»!
Τότε συγκλονισμένος ο καλοπροαίρετος Τιβέριος δίνει άμεσα εντολή να φέρουν το γρηγορότερο μπροστά του στη Ρώμη από τα Ιεροσόλυμα τον Πιλάτο, τον Άννα και τον Καϊάφα.
Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΙΤΙΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Έτσι λοιπόν, χάρη στο θάρρος και την απερίγραπτη πίστη της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, πιάνονται στα Ιεροσόλυμα οι πρωταίτιοι της άδικης θανάτωσης του Ιησού και με συνοδεία στρατιωτών ρίχνονται σε πλοίο που ξεκινά για τη Ρώμη! Μέσα τους οι καρδιές τους τρέμουν! Ξέρουν τι τους περιμένει! Απορούν όμως πώς το έμαθε και από ποιόν ο ίδιος ο Αυτοκράτορας.
Εν πλω και ενώ το πλοίο βρίσκεται πλάι στην Κρήτη, ο Καϊάφας πεθαίνει υπό φρικτούς πόνους, οπότε αναγκάζονται να τον θάψουν στο ελληνικό νησί !
Οι άλλοι δύο ένοχοι φτάνουν τελικά στη Ρώμη για να παρουσιαστούν μπροστά στο αποφασιστικό βλέμμα του Καίσαρα, ο οποίος διατάζει αμέσως να γδάρουν ένα βουβάλι και με το νωπό του δέρμα να τυλίξουν τον Άννα, που ήταν πεθερός του Καϊάφα και να τον αφήσουν στον ήλιο!!! Έτσι έσφιξε το δέρμα, συνθλίβοντας κατά τρόπο μαρτυρικό και οδυνηρό τον Άννα!
Ο Καίσαρας προστάζει τότε να φέρουν μπροστά του τον Πιλάτο. Η Αγία Μαγδαληνή λέει τότε, πως ο Πιλάτος είχε πάρει τον άρραφο χιτώνα του Χριστού που είχε υφάνει η Παναγία και πως τον φορά!
Πράγματι ο Αυτοκράτορας διατάζει να βγάλει τη στολή του ο καταντροπιασμένος Πιλάτος και όντως φανερώνεται ο άρραφος χιτώνας του Χριστού, που τον είχε πάρει από τους στρατιώτες.
Ο Καίσαρας γίνεται έξαλλος! «Πώς τόλμησες να κάνεις τέτοιον άδικο φόνο στον Ιησού που έπραξε τόσα ένδοξα και θαυμάσια;» ρώτησε και ο Πιλάτος απάντησε με τρόμο πως «για το φόβο σου Καίσαρα?αφού το πλήθος φώναζε να τον σταυρώσω»?
«Μα αφού άθλιε είχες εξουσία να τον απολύσεις γιατί δεν τον απέλυσες»; τον ρώτησε ο Καίσαρας και χωρίς να περιμένει απάντηση, πρόσταξε να τον κλείσουν σε μια φυλακή έξω από την πόλη μέχρι να σκεφτεί με ποιον τρόπο θα τον σκότωνε. Έτσι βασανιζόταν για καιρό ο Πιλάτος, θυμόμενος τα λόγια της γυναίκας του της Αγίας Ποπλίας να μην καταδικάσει τον Χριστό, θυμόμενος ότι ομολόγησε δημόσια πως ήταν αθώος ο Χριστός, θυμωμένος γιατί υπέκυψε στους αδίκους και δεν τον ελευθέρωσε!
Και ενώ μια μέρα βγήκε ο Αυτοκράτορας για κυνήγι κοντά στον πύργο της εξωτερικής φυλακής και τόξευσε ένα θήραμα, το βέλος πήγε κατά θεία δίκη και καρφώθηκε μέσα από το παραθύρι της φυλακής επάνω στον Πιλάτο?

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ
Προς το τέλος του βίου της και αφού κήρυξε σε ολόκληρη σχεδόν τη Μεσόγειο, έφτασε στην Έφεσσο, κοντά στον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, φέρνοντάς του - όπως γράφει στο σχετικό βιβλίο της για την Αγία, η Ηγουμένη του Αγίου Ραφαήλ Μυτιλήνης Ευγενεία Κλειδαρά ? ένα ερυθρό λίθο από την Αποκαθήλωση του Ιησού, όπου διακρίνονταν καθαρά «σαν θρόμβοι τα δάκρυα της Θεομήτορος».
Όταν ήρθε η αγία ώρα να ξανασυναντήσει τον Κύριο εν τω ουρανώ, την ενταφίασαν στην είσοδο του σπηλαίου που αργότερα κοιμήθηκαν οι επτά παίδες.
Οκτακόσια σχεδόν χρόνια αργότερα, το 890 μ.Χ., όταν ο αυτοκράτοράς μας Λέων ο Σοφός, έχτισε στην Κωνσταντινούπολη το λαμπρό Ναό του Αγίου Λαζάρου, μετέφερε με βαθύτατο σεβασμό, ο ίδιος στον ώμο του, μαζί με τον αδελφό του, το ιερό λείψανο της Αγίας Μαγδαληνής από την Έφεσσο και το απέθεσε στη νέα περίλαμπρη Εκκλησία!
ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ & ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Αμέτρητα είναι απ΄ αρχής τα θαύματα της γενναίας και πιστής μαθήτριας του Χριστού μας, ώστε με την προσευχή της και μωρό γεννήθηκε σε άτεκνο άρχοντα της Μασσαλίας (αρχαίας ελληνικής αποικίας των Φωκαέων) και αναστήθηκαν άνθρωποι και χίλιες ευεργεσίες δίνει ο Θεός με την επίκληση της αφοσιωμένης Αγίας Του!
Μάλιστα ονομαστό είναι το προσκύνημα της Αγίας Μαρίας Μαγαδληνής στο Σκόπελο της Γέρας Λέσβου, όπου βρίσκονται ται περίφημα λαγούμια της (κατακόμβες) όπου και βρέθηκε θαυματουργικά με υπόδειξη της ίδιας, παλαιά θαυματουργή εικόνα της!
ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ
Ενα ακόμη συγκλονιστικό γεγονός, που αποδυκνείει όχι μόνο την ιερότητα, εντιμότητα και αγιότητα της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, είναι το Άγιο Χέρι της, που παρέμεινε άφθαρτο με τα δάχτυλα και τους τένοντες και διατηρείται θαυματουργικά ζεστό, σε αθερμοκρασία ανθρωπίνου σώματος, εδώ και 1900 σχεδόν χρόνια. Φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας ως πολύτιμος θησαυρός και δώρο Θεού στην Ορθοδοξία.Με όλα αυτά γίνεται αντιληπτό, το μέγεθος και η ποιότητα της αγιότητας της αφοσιωμένης μαθήτριας του Χριστού, που τόσο πολύ από την αρχή πολεμά ο αρχέκακος όφις, σπέρνοντας διαβολές και ασχήμιες εναντίον της, για την πολλή και μεγάλη παρρησία που έχει προς τον Κύριο, για το ιεραποστολικό της έργο που άρπαξε από τα χέρια του χιλιάδες ψυχές, για το άφθαρτο χέρι της που λευτερώνει και ως τώρα χιλιάδες καρδούλες από τα δίχτυα του, για την παρθενία και πτωχεία που φύλαξε νικώντας τον στη γη, παρά τη μεγάλη αρχοντική ομορφιά και τα πλούτη της, συντρίβοντας όλα τα τεχνάσματα και τις παγίδες του! Και αφού στην εδώ ζωή δεν την νίκησε, προσπαθεί όπως ξέρει να την «νικήσει» μετά «θάνατον», να τη διαβάλει στην ανθρωπότητα όλη και να εξαφανίσει τη μνήμη και την αγιότητά της! Μα το άφθαρτο χέρι της Αγίας και τα θαύματά της που πολλαπλασιάζονται από το Θεό, όσο περισσότερο πολεμάτε η μνήμη της και ο άμεμπτος βίος της, θα δώσουν και πάλι την πρέπουσα απάντηση και σε εκείνους που από άγνοια ή αμάθεια παρασύρονται και ιδίως σε κείνους που επίτηδες διαβάλουν μια από τις αγιότερες γυναίκες του κόσμου._

Ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μυροφόρος καὶ Ἰσαπόστολος

Ἡ Μαρία αὐτὴ ὀνοµάστηκε Μαγδαληνή, ἐπειδὴ καταγόταν ἀπὸ τὰ Μάγδαλα, πόλη ποὺ βρίσκεται δυτικὰ τῆς θάλασσας τῆς Γαλιλαίας. Συνέβη δὲ νὰ τὴν ἀπαλλάξει ὁ Κύριος ἀπὸ ἑπτὰ δαιµόνια ποὺ τὴν ἐνοχλοῦσαν. Θέλοντας τότε νὰ δείξει τὴν εὐγνωµοσύνη της ἡ Μαρία γιὰ τὴν εὐεργεσία αὐτή, ἀφοσιώθηκε µὲ ἰδιαίτερο ζῆλο στὴν ὑπηρεσία τοῦ Σωτῆρα Χριστοῦ, ὅπως ἄλλοτε ὁ Δαβὶδ γιὰ νὰ δείξει εὐγνωµοσύνη στὸ Θεὸ ἔψαλλε: «ἄσω τῷ Κυρίῳ τῷ εὐεργετήσαντί µε καὶ ψαλῶ τῷ ὀνόµατι Κυρίου τοῦ Ὑψίστου». Δηλαδή, ᾄσµατα εὐγνωµοσύνης θὰ τονίσω στὸν Κύριο, ποὺ µὲ εὐεργέτησε, καὶ ὕµνους δοξολογίας θὰ ψάλω στὸ ὄνοµα τοῦ Κυρίου τοῦ Ὕψιστου. Ἔτσι ἡ Μαρία ἔγινε µαθήτρια τοῦ Κυρίου καὶ Τὸν διακονοῦσε. Αὐτή, µάλιστα, κατὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἦλθε πρώτη στὸν τάφο Του µὲ ἀρώµατα, καὶ ἄγγελοι ντυµένοι στὰ λευκὰ ἀνήγγειλαν σ᾿ αὐτὴ τὴν Ἀνάστασή Του. Ἡ Μαρία, µετὰ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, ἐξακολούθησε νὰ διακονεῖ στὴν πρώτη χριστιανικὴ Ἐκκλησία στὴν Ἱερουσαλήµ. Ἔπειτα πῆγε στὴν Ἔφεσο, κοντὰ στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸ Θεολόγο, ὅπου καὶ πέθανε. Τάφηκε στὴν εἴσοδο τῆς σπηλιᾶς, ὅπου ἀργότερα ἐκοιµήθησαν οἱ ἑπτὰ παῖδες ἐν Ἔφεσῳ.

Ἡ Ἁγία Μαρκέλλα ἡ Παρθενοµάρτυς
Μᾶς εἶναι ἄγνωστο πότε ἔζησε. Στὸ Λειµωνάριο ἀναφέρεται ὅτι ἦταν ἀπὸ τὴν Χίο, ἀλλὰ γι᾿ αὐτὸ δὲν ἔχουµε καµία ἀρχαία µαρτυρία. Ἡ Ὁσία Μαρκέλλα ἔγινε γνωστή, ἀπὸ τοῦ ὅτι οἱ κάτοικοι τοῦ νησιοῦ Χίου, πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια εἶχαν ναὸ στ᾿ ὄνοµά της, ποὺ ἔκανε πολλὰ θαύµατα. Μεταξὺ τῶν ἄλλων θαυµάτων διηγοῦνται καὶ αὐτό: ὅτι στὴν παραλία, ποὺ ἦταν ὁ ναὸς τῆς ὅσιας, βρίσκουν χαλίκια γεµάτα αἵµατα πηγµένα, ποὺ ἀφοῦ τὰ ξύσουν τὰ βάζουν σὲ ἀγγεῖα καὶ τὰ ἔχουν νὰ θεραπεύουν ἀῤῥώστιες.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Ὁ Προφήτης Ἠλίας ὁ Θεσβίτης

O προφήτης Ἠλίας ἦταν γιὸς τοῦ Σωβὰκ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Θέσβη, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὀνοµάστηκε Θεσβίτης. Κατοικοῦσε στὴ γῆ Γαλαὰδ καὶ ἔδρασε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Ἀχαάβ, 816 χρόνια πρὸ Χριστοῦ. Ὁ Ἠλίας ὑπῆρξε προφήτης πολὺ δραστήριος, µὲ φλογερὴ ψυχὴ καὶ καρδιὰ τολµηρή, ἄξιος ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι αὐτὸς ποὺ κατέβασε τρεῖς φορὲς φωτιὰ ἀπὸ τὸν οὐρανό, κάνοντας τοὺς Ἰσραηλῖτες µὲ µία φωνὴ νὰ ποῦν: «ἀληθῶς Κύριος ὁ Θεός, αὐτὸς ὁ Θεός». Δηλαδή, ἀληθινά! ὁ Κύριος, ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ, αὐτὸς εἶναι ὁ µόνος πραγµατικὸς καὶ ἀληθινὸς Θεός. Ὁ Ἠλίας, ἐπίσης, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ µὲ τὴν γλῶσσα του ἐµπόδισε τὴν βροχὴ καὶ δὲν ἔβρεξε ὁ οὐρανὸς τρισήµισυ χρόνια. Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀνάστησε τὸ νεκρὸ γιὸ τῆς Σεραφθίας χήρας, καὶ κατέκαυσε τοὺς ἑκατὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔστειλε ὁ βασιλιὰς Ὀχοζίας. Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ στὸ ὄρος Χωρὴβ εἶδε τὸ Θεό, ὅσο εἶναι δυνατό, βέβαια, νὰ Τὸν δεῖ ἄνθρωπος. Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔσχισε τὸν Ἰορδάνη ποταµὸ καὶ ἀνελήφθη µὲ πύρινη ἅµαξα στὸν οὐρανό. Τέλος, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ στὴ Μεταµόρφωση τοῦ Χριστοῦ στάθηκε δίπλα Του µαζὶ µὲ τὸ Μωϋσῆ. Ὅλα αὐτὰ δείχνουν µὲ πόσο ζῆλο ὑπηρέτησε ὁ προφήτης Ἠλίας τὸ θέληµα τοῦ Θεοῦ. (Νὰ σηµειώσουµε, ὅτι ὁ προφήτης Ἠλίας, εἶχε µαθητὴ τὸν προφήτη Ἐλισσαῖο).

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

   Μοναδικό πρόσωπο με προϊστορία
1. Ο Ιησούς είναι ένα μοναδικό στην ιστορία πρόσωπο. Όλοι οι άνθρωποι αρχίζουν να υπάρχουν με την γέννησή τους. Και παύουν να ζουν και να ενεργούν με τον βιολογικό τους θάνατο. Αντίθετα ο Ιησούς μαρτυρείται ότι ζη αιωνίως. Ζη, πριν γεννηθή. Ζη∙ και ενεργεί. Και ο κόσμος τον περιμένει. Και μετά το βιολογικό Του θάνατο εξακολουθεί να ζη.
Πριν ο Χριστός γεννηθή, ένας λαός μιλάει γι’ Αυτόν. Και Τον περιμένει. «Η προσδοκία της ελεύσεως του Ιησού υπήρχε πάντοτε στον κόσμο» (L’ attente et la venue de Jésus était toujours sur la terre), λέγει ο Πασκάλ.
2. Ο Χριστός είναι το μόνο πρόσωπο στον κόσμο, για το οποίο μιλούσαν όχι απλώς πριν γεννηθή, αλλά από καταβολής κόσμου. Και τον περίμενε συνειδητά ένας ολόκληρος λαός.
Ο Χριστός είναι το μοναδικό πρόσωπο, που έχει προϊστορία.
• Ούτε ο Βούδδας.
• Ούτε ο Μωάμεθ.
• Ούτε ο Μέγας Αλέξανδρος.
Κανένας άλλος! Για όλους τους άλλους αρχίζει να γίνεται λόγος από την στιγμή, που έγινε αισθητή η σύλληψή τους στην κοιλιά της μάνας τους. Προϊστορία έχει μόνο ο Ιησούς.
Ποιός μας το εγγυάται αυτό;
β. Μοναδικό φαινόμενο η προφητεία
1. Ποιός ομιλεί για τον Χριστό, πριν γεννηθή;Η Παλαιά Διαθήκη και όλος ο λαός της. Η Παλαιά Διαθήκη αποτελείται από 49 ιερά βιβλία, που εγράφησαν σε διάστημα τουλάχιστον 1200 ετών (1500-250 π.Χ.). Το κάθε της βιβλίο δεν μιλάει μόνο για το παρόν (για την εποχή του), αλλά και για το μέλλον (μέχρι την συντέλεια του κόσμου).
Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη προφητείες. Οι προφητείες είναι η ειδοποιός διαφορά της Παλαιάς Διαθήκης από τα «ιερά» βιβλία όλων των άλλων θρησκειών.
2. Ομιλεί ο Θεός. Και λέγει:
α. Ποίος άλλος Θεός σας προφήτευσε ποτέ κάτι; Ποίος άλλος Θεός σας είπε ποτέ μια πρόρρηση για το μέλλον;
Αν έχουν κάτι τέτοιο, ας μας το δείξουν. Μα έγκυρα. Και επίσημα. Με μάρτυρες. Και με αποδεικτικά στοιχεία.Δεν θα βρουν να παρουσιάσουν τίποτε.Μα δεν συμβαίνει το ίδιο με Εμένα (λέγει ο Θεός).Σεις είσθε μάρτυρες. Σεις μπορείτε να το διακηρύξετε, ότι όλα όσα σας λέγω κάθε φορά δια των προφητών μου, πραγματοποιούνται. Και εγώ, όποτε και αν χρειασθή, είμαι έτοιμος να επιβεβαιώσω τα λόγια σας για μένα. Και ο Υιός μου, που κάποτε θα έλθη, θα σας το αποδείξη, ότι όλες οι προφητείες είναι σωστές.Εγώ είμαι ο Θεός. Σεις θα μαρτυρείτε για Μένα. Και εγώ θα μαρτυρώ για σας επικυρώνοντας και εκπληρώνοντας τα λόγια σας (Ησ. 43,9-13).
β. Εγώ είμαι ο πρώτος. Εγώ είμαι και ο τελευταίος. Εκτός από Εμένα δεν υπάρχει άλλος Θεό.
Αν κάποιος έχει την εντύπωση, πως μπορεί να σταθή δίπλα μου, ας έλθη... Και δεν χρειάζονται πολλά. Ας μας ειπή μερικά πράγματα, που πρόκειται να γίνουν στο μέλλον∙ έστω και όχι στο απώτερο!Μη πλανάσθε...Δεν ξέρετε, πόσα πράγματα σας προείπα από την αρχή μέχρι σήμερα; Δεν είναι αυτά αρκετά να σας πείσουν, ότι δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός από εμένα (Ησ. 44,6-8);
γ. Ήρθε η ώρα να κριθήτε, απατεώνες. Ελάτε. Αν δεν είσθε απατεώνες (δαιμόνια, που απατάτε τον κόσμο, ότι τάχα είσθε Θεοί), ειπέτε μας: Τί θα γίνη στο μέλλον; Θέλομε να μάθωμε τα έσχατα, αυτά που έχουν να συμβούν στο απώτερο μέλλον. Εμπρός λοιπόν. Ειπέτε μας κάτι, να καταλάβωμε, ότι είσθε θεοί (Ησ. 41,22-23).
δ. Ο Θεός είναι ο μόνος που γνωρίζει το μέλλον.
3. Οι προφητείες αναφέρονται:
• άλλοτε στο άμεσο μέλλον
• άλλοτε στο απώτερο∙ και
• άλλοτε και στα δύο ταυτόχρονα. Η εκπλήρωση της προφητείας, που αφορούσε το άμεσο μέλλον, μας υποχρεώνει να παίρνωμε στα σοβαρά και εκείνη που αναφέρεται στο απώτερο μέλλον.Ο διαπρεπής επιστήμων ερμηνευτής της Παλαιάς Διαθήκης αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος († 1965) γράφει:«Τα πιο ρευστά πράγματα είναι η θάλασσα και ο αέρας. Μα ακόμη πιο ρευστά είναι οι καρδιές των ανθρώπων και ο χρόνος. Αυτά λοιπόν τα δύο (καρδιές και χρόνος), τα τόσο ρευστά, ο Θεός με τις προφητείες τα συνδέει και τα ακινητοποιεί.
Και ιδού πώς:
Το έτος 736 π.Χ. οι Ασσύριοι (Αράμ) και το Βασίλειο του Ισραήλ (Εφραίμ) έκαμαν συμμαχία εναντίον του Βασιλείου του Ιούδα. Οι Ιουδαίοι τρομοκρατούνται. Και τότε ο προφήτης Ησαΐας προφητεύει:
• α. ότι πριν κλείσουν δύο χρόνια οι εχθροί θα αποσυρθούν∙
• β. ότι μετά από 65 χρόνια το βασίλειο του Ισραήλ θα παύση να υπάρχη ακόμη και σαν λαός
• γ. ότι μία Παρθένος θα γεννήση ένα αγόρι, που θα είναι όχι άνθρωπος απλός, αλλά ο Εμμανουήλ, «ο μεθ’ ημών Θεός» (Ησ. 7,1-15).Και πράγματι. Μετά από 15 έτη διαλύεται το βασίλειο του Ισραήλ σαν κράτος. Και μετά 65 χρόνια διαλύεται και σαν λαός. Οι Ισραηλίτες μεταφέρονται αιχμάλωτοι στην Βαβυλώνα∙ και στην χώρα τους μετοικίζονται αλλογενείς.Οι δύο πρώτες προφητείες εκπληρώνονται. Οι Ιουδαίοι βλέποντας να επαληθεύουν οι δύο αυτές προφητείες, πιστεύουν ότι θα επαληθεύση και η άλλη. Και κάποτε θα γεννηθή από παρθένα «ο μεθ’ ημών Θεός», αφού εβγήκαν από το ίδιο αψευδές στόμα. Έτσι οι καρδιές των σύγχρονων του Ησαΐου συνδέονται με την εποχή του Χριστού.Έρχεται μετά ο Χριστός. Κάνει θαύματα. Μα και προλέγει ότι ιδρύει μια βασιλεία, της οποίας πύλαι άδου ου κατισχύσουσι.
Οι σύγχρονοι του Χριστού∙
• βλέπουν τα θαύματά του∙
• ακούουν τις προφητείες Του για το μέλλον,
• και πιστεύουν ότι Αυτός είναι «ο μεθ’ ημών Θεός», που μας προεμήνυσε ο Ησαΐας.
Έτσι και οι σύγχρονοι του Χριστού∙
• συνδέονται με το παρελθόν, με τον Ησαΐα.
• Ταυτόχρονα όμως πιστεύοντας στα λόγια του Χριστού για το μέλλον συνδέονται και με μας, με το μέλλον.
• Και εμείς βλέποντας τα θαύματα του Χριστού και την εκπλήρωση των προφητειών, που είναι από τα πιο παράδοξα θαύματα, πιστεύομε στον Χριστό και συνδεόμαστε και με Αυτόν και με τους προφήτες, που Τον προεμήνυσαν.
Έτσι λοιπόν καταλαβαίνομε ότι οι προφητείες συνδέουν μαζύ τους τα πιο ρευστά και ασταθή πράγματα που υπάρχουν στον κόσμο: τις καρδιές και τον χρόνο και συνεπώς είναι το πιο μεγάλο και το πιο δυνατό θαύμα».
γ. Είναι έγκυρες και αυθεντικές οι προφητείες;
1. Απαντάμε:
Ναι, είναι απόλυτα έγκυρες. Και ιδού γιατί:
α. Οι προφητείες για τον Χριστό περιέχονται στην Παλαιά Διαθήκη.
β. Όλες εγράφησαν πολλά χρόνια προ Χριστού∙ από 2000 μέχρι το ολιγώτερο 300 χρόνια προ Χριστού. Αυτό είναι αναντίρρητο, αφού οι προφητείες περιέχονται στην Παλαιά Διαθήκη που σώζεται υπό δύο απαράλλακτες νοηματικά μορφές∙
• το εβραϊκό κείμενο που βρίσκεται στα χέρια των Εβραίων σαν ιερή βίβλος του∙ και
• το κείμενο των Εβδομήκοντα, δηλαδή μια μετάφρασή του στα ελληνικά, που έγινε το 280 π.Χ. επί Πτολεμαίου Β’ (285-246 π.Χ.) στην Αλεξάνδρεια και αποτελεί επίσημο κείμενο της Εκκλησίας μας.
γ. Οι Εβραίοι έχουν την Παλαιά Διαθήκη, ολόϊδια με την δική μας ως ιερή βίβλο της θρησκείας τους. Και ταυτόχρονα έχουν απορρίψει τον Χριστό και τον μισούν. Με άλλα λόγια:
• Ούτε έγραψαν την Παλαιά Διαθήκη για χάρη μας.
• Ούτε την μετέφρασαν για χάρη μας, αφού η μετάφραση έγινε προ Χριστού.
• Ούτε την κρατούν για χάρη μας, αφού μισούν τον Χριστό.
Άρα, έχομε απόλυτη βεβαιότητα ότι η Παλαιά Διαθήκη δεν έχει ούτε αλλοιωθή, ούτε νοθευθή. Η πεποίθηση αυτή ενισχύθη, από όταν ανεκαλύφθησαν τα χειρόγραφα του Κουμράν, που προέρχονται από Εβραίους του Α’ αιώνος και μας δίνουν κείμενο ίδιο με το σημερινό!
2. Άρα είχε δίκιο ο Πασκάλ, που έλεγε:
• Η πιο μεγάλη απόδειξη για τον Χριστό είναι οι προφητείες
• Άλλωστε αυτός ήταν και ο σκοπός τους και ο προορισμός τους.
• Να μας δώσουν μαρτυρία για τον Χριστό.
δ. Οι προφητείες για τον Χριστό
• Προφητεία περί του Προδρόμου:
«Ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου και επιβλέψεται οδόν ΜΟΥ προ προσώπου ΜΟΥ. Και ενώ ο Πρόδρομος θα μεσουρανή, (μετ’ αυτόν) ήξει εις τον ΝΑΟΝ ΕΑΥΤΟΥ ο ΚΥΡΙΟΣ, ον υμείς ζητείτε, και ο ΑΓΓΕΛΟΣ της ΔΙΑΘΗΚΗΣ, ον υμείς θέλετε. Ιδού έρχεται∙ και καθιείται χωνεύων και καθαρίζων» (Μαλ. 3,1-3).
• Ο Θεός θα γίνη άνθρωπος.
«Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός (αγόρι), και εδόθη ημίν. Και καλείται το όνομα Αυτού: Μεγάλης Βουλής Άγγελος∙ θαυμαστός σύμβουλος∙ Θεός Ισχυρός∙ Εξουσιαστής∙ Άρχων Ειρήνης∙ Πατήρ του Μέλλοντος Αιώνος» (Ησ. 9,6).
Ούτος ο Θεός ημών, Ου λογισθήσεται έτερος προς Αυτόν. Αυτός εδημιούργησε τον κόσμο. Αυτός αποκάλυψε την σοφία Του στους ανθρώπους. Μετά δε τούτο επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη. (Βαρούχ. 3,36).
• Θα γεννηθή στην Βηθλεέμ.
Βηθλεέμ, είσαι η ενδοξότερη πόλη της φυλής Ιούδα∙ γιατί εκεί θα γεννηθή σαν άρχοντας εκείνος που υπάρχει απ’ αρχής, από όταν εδημιουργήθη ο κόσμος (Μιχ. 5,2).
• Θα γεννηθή από Παρθένο.
Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται Υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ (= ο Θεός που ευρίσκεται ανάμεσά μας).
• Το έργο Του: θα διδάξη την ταπείνωση και θα ταπεινώση τους υψηλόφρονας:
Όποιος έχει αυτοπεποίθηση (ότι ξέρει καλά τον νόμο του Θεού και είναι γι’ αυτό εκτός κινδύνου) θα βρη τον Χριστό λίθο προσκόμματος. Όποιος στηρίζει την πίστη και εμπιστοσύνη του σ’ Αυτόν, θα αγιασθή και θα σωθή («εάν επ’ αυτώ πεποιθώς ω, έσται μοι εις αγιασμόν» (Ησ. 8,14-15).
Τα λόγια του Χριστού θα φανούν στους υψηλόφρονες απεχθή. Θα κλείσουν τα αυτιά τους, να μην τα ακούσουν (Ησ. 6,10).
Θα Τον ακούσουν οι ταπεινοί. «Ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με. Κήρυξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν» (Ησ. 61, 1-2).
• Μια καθαρά εβραϊκή παράδοση.
Όταν έλθη ο Μεσσίας, ο οίκος του Θεού, ο προωρισμένος δια την μετάδοση του λόγου του Θεού, θα είναι πλήρης ρύπου και ακαθαρσίας. Η σοφία των νομοδιδασκάλων θα μολυνθή και θα διαφθαρή. Και εκείνοι που θα φοβούνται την αμαρτία, θα αποδοκιμασθούν υπό του λαού, που θα τους θεωρή παράφρονες (Ταλμούδ).
Όλα αυτά περιγράφονται στα Ευαγγέλια (Ιω. 2,13-22∙ Ματθ. 5,20∙ 23,1-36∙ Μαρκ. 3,21).
• Θα είναι ο νέος νομοθέτης.
Προφητεύει ο μέγας νομοθέτης Μωυσής και λέγει: Έναν από τους αδελφούς σας (ιουδαίο) ο Κύριος θα αναδείξη προφήτη-νομοθέτη (προφήτην ως εμέ). Να Τον ακούσετε σε όλα. Θα είναι Εκείνος, που σας μίλησε στο Χωρήβ∙ και σεις Τον ακούσατε και μου είπατε: Δεν είμαστε άξιοι να ακούμε την φωνή του Θεού μας και να βλέπωμε το πυρ της θεότητος. Και ο Θεός το εδέχθη, αφού μου είπε: Αυτά που είπαν, είναι όλα σωστά. Όταν λοιπόν θα έλθη ο Προφήτης Εκείνος, να Τον ακούσετε. Γιατί όποιος δεν Τον ακούση, Εγώ θα τον τιμωρήσω σκληρά (Δευτ. 15,15-18).
Και όταν ο «προφήτης» αυτός ήλθε, εμαρτύρησε γι’ Αυτόν ο Πατήρ άνωθεν κατά την μεταμόρφωσή Του και είπε: «Ούτος εστιν ... Αυτού ακούετε» (Ματθ. 17,5). Και νομοθετώντας ο Κύριος έλεγε: Ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρχαίοις... Εγώ δε λέγω υμίν...
• Θα Τον αποδοκιμάσουν οι άρχοντες:
«Λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες. Ούτος εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας παρά Κυρίου εγένετο αύτη∙ και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών» (Ψαλμ. 117,22 και Ματθ. 21,42-44, Πράξ. 4,11).
• Η προδοσία του Ιούδα.
Ο Χριστός θα προδοθή∙
Από ένα φίλο Του∙
Για τριάκοντα νομίσματα∙
Πού θα είναι ασημένια∙
Ο προδότης μετανοημένος θα το πετάξη.
Όχι κάπου, αλλά στον Ναό∙
Με αυτά θα αγορασθή αγρός κεραμέως
Και θα γίνη φιλανθρωπικό ίδρυμα.(Ζαχ. 11,11-13).
• Θα Τον σταυρώσουν.
«Ώρυξαν χείράς μου και πόδας μου∙ εξηρίθμησαν πάντα τα οστά μου. Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον» (Ψαλμ. 21,19).
• Θα πάθη για τις δικές μας αμαρτίες.
(Ησ. 52,13-54,1).
• Θα αναστηθή την τρίτη ημέρα.
«Επιστρέψωμεν προς Κύριον τον Θεόν ημών∙ Αυτός μετά δύο ημέρας αγιάσει ημάς∙ εν τη ημέρα τη τρίτη αναστησόμεθα και ζήσομε ενώπιον Αυτού» (Ωσηέ 6,1-2). Και ερμηνεύει ο ιερός Θεοδώρητος: «Ου δείται ο Χριστός εις θεραπείαν χρονικής περιόδου, αλλ’ αθρόαν παρέξει την υγίειαν∙ αινίττεται δε δια τούτων την δια τριών ημερών γενομένην του Σωτήρος ανάστασιν, ή της κοινής αναστάσεως εγένετο πρόξενος και πάσιν ημίν δεδώρηται την της αθανασίας ελπίδα δια της εις Θεόν επιγνώσεως» (P.G. 81,1881D).
• Θα αναληφθή στον Ουρανό.
«Είπεν ο Κύριος των κύριω μου: Κάθου εκ δεξιών μου ... εκ γαστρός προ Εωσφόρου εγέννησά σε»(Ψαλμ. 109,1-4).
• Γενάρχης του Νέου Ισραήλ.
«Και καλείται το όνομα Αυτού: Πατήρ του μέλλοντος αιώνος» (Ησ. 9,6).
«Την δε γενεάν Αυτού τις διηγήσεται» (Ησ. 53,8)Πότε θα γίνουν όλα αυτά; Οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης μας δίνουν και γι’ αυτό ωρισμένα σταθερά σημεία.
• Θα βασιλεύη αλλογενής.
Προφητεύει ο πατριάρχης Ιακώβ: «Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα και ηγούμενος εκ των μηρών αυτού, έως αν έλθη, ω απόκειται∙ και αυτός προσδοκία εθνών» (Γεν. 49,8-10). Μας λέγει, ότι οι άρχοντες και οι νομοθέτες του Ισραήλ θα προέρχωνται από την φυλή Ιούδα∙ και ότι αμέσως μόλις εκλείψει άρχων εξ Ιούδα, θα έλθη ο Χριστός, η προσδοκία εθνών, το «φως εις αποκάλυψιν εθνών» (Λουκ. 2,32). Για πρώτη φορά έπαυσε να είναι εξ Ιούδα ο ανώτατος άρχων, όταν έγινε βασιλιάς ο αλλογενής (ιδουμαίος) Ηρώδης ο μέγας, επί του οποίου εγεννήθη ο Κύριος. Από το 70 μ.Χ (καταστροφή Ιερουσαλήμ) μέχρι το 1948 δεν υπάρχουν άρχοντες και ηγούμενοι στον Ισραήλ.
• Θα υπάρχη ακόμη ο δεύτερος Ναός
Ο δεύτερος ναός εκτίσθη από τον Ζοροβάβελ και εξωραΐσθη από τον Ηρώδη.
«Μεγάλη έσται η δόξα του Οίκου τούτου η εσχάτη υπέρ την πρώτην» (Αγγαίου 2,9). Διότι «έτι άπαξ εγώ συσσείσω τον Ουρανόν και την γην∙ και συσσείσω πάντα τα έθνη∙ και ήξει τα εκλεκτά πάντων των εθνών∙ και πλήσω τον οίκον τούτον δόξης» (Αγγαίου 2,6).
• Θα βασιλεύουν οι Ρωμαίοι.
Στον κόσμο θα κυριαρχή η τέταρτη μετά τον Ναβουχοδονόσορα μεγάλη βασιλεία: α) Βαβυλωνίων β) Περσών γ) Ελλήνων δ) Ρωμαίων (Δαν. 2,1-49). Αμέσως μετά την έλευση του Χριστού κατεστράφη ο Ναός και άρχισε να προσφέρεται άλλου είδους θυσία. ΘΥΣΙΑ ΚΑΘΑΡΑ, η θεία Ευχαριστία..Οι Θύρες του Ναού θα κλεισθούν για σας μια για πάντα. Δεν θα έρχεσθε πια να ανάβετε ανάξια το θυσιαστήριό μου. Δεν σας θέλω πια. Δεν την θέλω την θυσία σας. Τώρα το όνομα μου δοξάζεται από όλα τα έθνη από ανατολών ηλίου έως δυσμών. Και σε κάθε τόπο προσφέρεται στο όνομα μου θυσία, και μάλιστα ΘΥΣΙΑ ΚΑΘΑΡΑ (= θεία Ευχαριστία). Διότι το Όνομά μου έχει μεγάλη δόξα στα έθνη (Μαλ. 1,10-11).Το έργο Του και η αποστολή Του. Μας τα περιγράφει η γλυκυτέρα επαγγελία (=υπόσχεση) του Θεού, που γι’ αυτό ονομάζεται «πρώτο ευαγγέλιο». Μιλάει ο Θεός στο Όφι τον Αρχαίο, που είναι ο Διάβολος (Απ. 12,9).«Έχθραν θήσω ανά μέσον σου και ανά μέσον της Γυναικός∙ και ανά μέσον του σπέρματός σου και ανά μέσον του Σπέρματος Αυτής∙ Αυτός σου τηρήσει κεφαλήν∙ και συ τηρήσεις Αυτού πτέρναν»(Γεν. 2,15).Η προφητεία αναφέρεται στο μέλλον, όπως μας δείχνει ο μέλλων «θήσω». Ένας απόγονος της Γυναικός θα είναι «σπέρμα γυναικός», χωρίς να είναι «σπέρμα ανδρός»∙ θα είναι ένας άνδρας που θα γεννηθή ασπόρως. Αυτός θα πατήση με την πτέρνα του (δηλ. με όργανο την ανθρώπινη φύση Του) την κεφαλή του Όφεως (δηλ. θα καταρρακώση και θα εκμηδενίση την δύναμη και την εξουσία του Διαβόλου). Αντίθετα, εκείνος (δηλ. ο Διάβολος) θα κατορθώση απλώς να «τηρήση την πτέρναν» του Σπέρματος της Γυναικός (δηλ. απλώς θα μπορέση να επιφέρη την κακοποίηση και τον θάνατο της ανθρώπινης φύσης του Χριστού).Και πράγματι έργο του Χριστού ήταν, να μας απαλλάξη από την καταδυναστεία του Διαβόλου (Εβρ.2,14). Οι προφητείες αυτές είχαν μπει στην καρδιά του λαού του Ισραήλ. Και σε όλες τις γενεές οι ευσεβείς («ορθόδοξοι») Εβραίοι κάπως έτσι περίμεναν και περιμένουν τον Μεσσία-Χριστό (βλ. σχετικά και κεφ. 6, παρ. 1,2,3).Οι Προφητείες εκπληρώθηκαν .Ο Ιησούς είχε απόλυτη συνείδηση ότι στο πρόσωπο Του εκπληρώθηκαν οι προφητείες. Και το διεκήρυττε. Σαν το κύριο αποδεικτικό στοιχείο για το ποιος είναι και τ αποστολή έχει. «ει επιστεύετε Μωυσεί, επιστεύετε αν εμοί∙ περί εμού εκείνος έγραψε» (Ιω. 5,46).
 Κατά το διάστημα της ζωής του υπενθύμιζε στους μαθητές Του, ποια προφητεία εκπληρωνόταν κάθε φορά. Συγκεκριμένα επεσήμανε ότι:
• Το Ησαΐου 8,23-9,1 μιλάει για το πρόσωπό Του.
• Το Ησαΐου 42,1-4 μιλάει για το πρόσωπό Του.
• Ο Ιωνάς ήταν προτύπωσή Του.
• Το Ησαΐου 62,11 μιλάει για το πρόσωπό Του.Γενικά ο Χριστός έλεγε στους μαθητές Του, ότι όλες οι προφητείες, που ομιλούν για τον Μεσσία, θα εκπληρωθούν στο πρόσωπό Του. «Και γαρ τα περί εμού τέλος έχει» (Λουκ. 22,37).Ο απόστολος Παύλος λέγει: «Οι άρχοντες του Ισραήλ αγνόησαν ηθελημένα τον Χριστό∙ αγνόησαν ηθελημένα τα λόγια των προφητών∙ κι ας τα διαβάζουν κάθε Σάββατο» (Πράξ. 13,27).Ιδιαίτερα μετά την ανάστασή Του και μέχρι την ανάληψή Του ο Κύριος είχε κάμει στόχο της επικοινωνίας Του με του μαθητές Του, να τους βοηθήση να καταλάβουν, ότι οι προφητείες εκπληρώθηκαν πια.Στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο διαβάζομε: Στην αρχή τους είπε, τι λένε τα βιβλία που έγραψε ο Μωυσής∙ μετά επήγε στα βιβλία όλων των προφητών∙ και γενικά τους εξήγησε όλα τα λόγια των αγίων γραφών, που μιλούν για το πρόσωπό Του (Λουκ. 24,27).Στο ίδιο ευαγγέλιο διαβάζομε: Όταν ήμουν κοντά σας (δηλ. πριν σταυρωθώ), Σας το έλεγα, ότι οπωσδήποτε θα εκπληρωθούν όλα, όσα γράφουν τα βιβλία του Μωυσή και τ ων προφητών και οι ψαλμοί για μένα. Και να, εκπληρώθηκαν. Και τους εβοήθησε με υπομονή, να μπορούν να ερμηνεύουν και μόνοι τους τις άγιες γραφές χριστολογικά (Λουκά 24,44 ελεύθερη παράφραση πιστή στο νόημα). Και οι απόστολοι σε κάθε στιγμή παρουσίαζαν τον Χριστό σαν εκπλήρωση της επαγγελίας του Πατρός, σαν εκπλήρωση των παλαιών προφητειών.
Ο απόστολος Παύλος στην Αμφίπολη της Μακεδονίας επί τρία Σάββατα συζητούσε με τους Ιουδαίους στην συναγωγή τους με βάση τις Γραφές. Τους αποδείκνυε από τις Γραφές
• ότι ο Χριστός έπρεπε να πεθάνη και να αναστηθή,
• και ότι ο αναμενόμενος Μεσσίας Χριστός είναι ο Ιησούς (Πράξ. 17,1-3).
Ο απόστολος Πέτρος ομιλώντας στον Ναό μετά την θεραπεία του εκ γενετής χωλού είπε: «Ο Θεός δια των αγίων προφητών μας το προείπε, ότι ο Χριστός θα πεθάνη μαρτυρικά. Και να, στο πρόσωπο του Ιησού οι προφητείες αυτές εκπληρώθηκαν» (Πράξ. 3,18). Λίγο πράγμα είναι αυτή η αυτοσυνειδησία του Χριστού; Η θεωρία των πιθανοτήτων. Μήπως όμως, το ότι τα λόγια της Παλαιάς Διαθήκης ταιριάζουν στο πρόσωπο του Χριστού, αποτελεί μια απλή σύμπτωση; Μήπως οι προφητείες θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και σε άλλα πρόσωπα; π.χ. τον Μ. Αλέξανδρο, τον Ιουστινιανό, τον Λουδοβίκο, τον Κρόμβελ, και  τον Λίνκολν .Η Παλαιά Διαθήκη είναι ένα μεγάλο βιβλίο. Με πολλές προφητείες και ακόμη περισσότερες προτυπώσεις.Οι προφητείες, που ομιλούν ξεκάθαρα για τον ερχόμενο Μεσσία, είναι επάνω από 60. Μα υπάρχουν και πολλές άλλες εκατοντάδες προφητείες, που μιλούν για τον Χριστό κάπως συνεσκιασμένα.. Όλες αυτές ταιριάζουν στον Χριστό.Ολόκληρη η Π.Δ. μπορεί να θεωρηθή σαν μια προφητεία για τον Χριστό.Κάθε της Κεφάλαιο έχει και κάποια προφητεία, που εκπληρώθηκε στον Χριστό.Ταιριάζουν άραγε και σε άλλα πρόσωπα;
Κάτι κάπου μπορεί να ταιριάζει. Και σε κάθε άνθρωπο, που προσπάθησαν να τον παραστήσουν σαν Μεσσία, κάποια προφητεία μπορεί να ταιριάζει. Ένας Αμερικανός, ο Peter Stoner (Πήτερ Στόνερ) έχει γράψει για το θέμα αυτό ένα βιβλίο που τιτλοφορείται: Ομιλεί η επιστήμη.
Σήμερα έχει προσελκύσει την προσοχή του επιστημονικού κόσμου η μαθηματική θεωρία των πιθανοτήτων.
• Τί πιθανότητα έχομε να κληρωθή ο αριθμός του λαχείου μας; Κάποια. Ελάχιστη.
• Τί πιθανότητα έχομε, αν ρίχνωμε τυχαία ένα κουτάκι με στοιχεία του αλφαβήτου επάνω σε ένα τραπέζι, να ιδούμε σχηματισμένο το «Πάτερ ημών»;...
• Τί πιθανότητα υπάρχει, να συμπέσουν τόσες προφητείες τυχαία σε ένα πρόσωπο;
• Τί πιθανότητα...
Αν θελήσωμε, μας λέγει λοιπόν ο Στόνερ, να εφαρμόσωμε τις σύγχρονες μεθόδους της θεωρίας των πιθανοτήτων σε οχτώ μόνον προφητείες έχομε το εξής αποτέλεσμα: η πιθανότητα να επιζήση ένας άνθρωπος και να πραγματοποιήση στον εαυτό του τις οχτώ αυτές προφητείες είναι μία στις δέκα υψωμένες στην 17 δύναμη (1/10¹⁷). Αυτό σημαίνει ότι η πιθανότητα αυτή είναι 1/100.000.000.000.000.000 δηλ. μία στα εκατό τετράκις εκατομμύρια!
Τι σημαίνει αυτό;
• Αν πάρωμε 10¹⁷ (δηλ. εκατό τετράκις εκατομμύρια) μεταλλικά εικοσάδραχμα και τα απλώσουμε στο έδαφος του Τέξας (έχει έκταση, όση και η Βαλκανική!) θα χρειασθή να σκεπάσουμε το έδαφός του σε πάχος 0,60 μ.
• Μετά παίρνουμε ένα κάποιο από αυτά τα νομίσματα και το σημαδεύομε. Και μετά το ανακατεύομε μέσα σ’ εκείνο το χάος των νομισμάτων.
• Μετά παίρνομε έναν άνθρωπο, του δένομε τα μάτια, και του δίνομε την άδεια να ψάξη σε όποια κατεύθυνση θέλει, για να βρη το σημαδεμένο νόμισμα! Και όχι μόνο να το βρη μα και να μας βεβαιώση ότι είναι εκείνο που του ζητάμε και όχι κάποιο άλλο.Τί πιθανότητα υπάρχει, να μπορέσει να βρη το σημαδεμένο νόμισμα; Μηδενική. Αν λοιπόν οι συγγραφείς των βιβλίων της αγίας Γραφής έγραψαν τις οκτώ μόνον προφητείες κατά υπαγόρευση της φαντασίας τους – επειδή δηλ. έτσι τους κατέβηκε – η πιθανότητα να πραγματοποιηθούν σε ένα πρόσωπο είναι μία στα εκατό τετράκις εκατομμύρια, δηλαδή μηδενική.
Για φαντασθήτε τώρα να εφαρμόσωμε την θεωρία των πιθανοτήτων όχι μόνο σε οκτώ προφητείες, αλλά σε 300. Τί πιθανότητα έχομε να συμπέσουν σε ένα πρόσωπο; Ο Στόνερ γράφει: 1/10¹⁵⁷. Σε τί μεταφράζεται αυτός ο γρίφος, αν το 10¹⁷ μας κάνει εκατό τετράκις εκατομμύρια;
Επειδή οι περισσότεροι δεν ξέρομε πολλά πράγματα για την θεωρία των πιθανοτήτων – πολλοί, ακόμη και επιστήμονες, δεν ξέρουν τίποτε για αυτήν – διερωτώμεθα:
Είναι τα πορίσματα του Στόνερ σωστά; Απάντηση μας δίνει ο Harold Hartzler, (Χάρολντ Χάρτσλερ) γραμματέας της «εταιρείας επιστημών» της Αμερικής, στον πρόλογό του στο ως άνω βιβλίο του Στόνερ. Λέγει: «Το βιβλίο του Στόνερ το εμελετήσαμε με πολλή προσοχή α) μια Επιτροπή Επιστημόνων μελών της «Εταιρείας Επιστημόνων» της Αμερικής και β) η εκτελεστική Επιτροπή της Εταιρείας. Και οι δύο επιτροπές κατέληξαν στη διαπίστωση ότι το βιβλίο αυτό χρησιμοποιεί σωστά και με ακρίβεια το επιστημονικό του υλικό. Η επιχειρουμένη μαθηματική ανάλυση γίνεται με βάση τις αρχές της θεωρίας των πιθανοτήτων, που δεν διαμφισβητούνται. Και ο καθηγητής Στόνερ εχρησιμοποίησε τις αρχές αυτές σωστά και πειστικά».
. Αν λοιπόν θελήση κανείς να κατανοήση το θέμα αυτό με το φως της θεωρίας των πιθανοτήτων, καταλαβαίνει, ότι: η εκπλήρωση οκτώ μόνον προφητειών στον Χριστό είναι μια υπέροχη απόδειξη, ότι:
• οι προφητείες γράφτηκαν με τον φωτισμό του Θεού∙ και
• εκπληρώθηκαν σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο (τον Ιησού) με το πανσθενές θέλημα του Θεού, που δεν υπόκειται στον νόμο των πιθανοτήτων!
Θα μπορούσε να ειπή κανείς:
Καλά! Και αν έτσι έτυχε και εκπληρώθηκαν όλες οι «τάχα προφητείες» στον Χριστόν;
Απάντηση:
- Η τοποθέτηση αυτή μεταφράζεται με τα λόγια: ου με πείσεις καν με πείσης.
Και η απροθυμία ενός ανθρώπου να αποδεχθή ό,τι αποτελεί καταστάλαγμα σοφίας. Λέγεται «δογματισμός».
Οι άθεοι (και γενικά οι αρνητές του Χριστού) είναι οι πιο σκληροί «δογματικοί», που μπορεί να συναντήση κανείς στον κόσμο!
Οι σύγχρονοι του Ιησού είχαν την απερίγραπτη ευτυχία να ιδούν τον υιό του Θεού και να καταστούν μάρτυρες των θαυμάτων Του. Από την άποψη αυτή ευνοήθηκαν περισσότερο από μας, που δεν γνωρίζομε τις πράξεις Του παρά μόνον από την ιστορία.
Αλλά από άλλη άποψη οι πιο τυχεροί είμαστε εμείς. Γιατί βλέπομε με τα μάτια μας το μεγάλο, συνεχές και αδιαμφισβήτητο θαύμα της πληρώσεως των προφητειών. Θαύμα που είναι διπλό. Γιατί μόνο ο Θεός μπορεί και να εξαγγείλη και να πληρώση τις προφητείες.
Δεν χρειάζεται άλλη απόδειξη, λέγει ο Pascal. Οι προφητείες αρκούν, όταν κάποιος θέλει να γνωρίση την αλήθεια της χριστιανική θρησκεία. Η πλήρωση όλων των προφητειών είναι συνεχές θαύμα.
Ευρισκόμεθα μπροστά σε ένα γεγονός πρωτοφανές και εκπληκτικό. Γίνεται λόγος, λεπτομερής μάλιστα, για ένα πρόσωπο που δεν έχει γεννηθή ακόμα: Συγγράφεται ιστορία, που δεν έχει εκτυλιχθή ακόμη!
Τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τόσους άλλους τους εθαύμασαν οι άνθρωποι! Μα αφού πρώτα τους άκουσαν. Τον Αννίβα, τον Αλέξανδρο, τον Ναπολέοντα, τους επεκρότησαν, αφού εγνώρισαν τις ένδοξες εκστρατείες τους!
Όλοι αυτοί, πριν γεννηθούν στην ζωή αυτή, ήταν εντελώς άγνωστοι. Και όταν εγεννώντο, κανείς δεν μπορούσε να ειπή κάτι για την μελλοντική τους δράση!
Τον Ιησούν όμως η ανθρωπότητα Τον εγνώρισε, πριν ακόμη Τον ιδή.





Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Ἡ Ἁγία Μαρίνα

Γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Κλαυδίου τοῦ Β´, τὸ 270 µ.Χ. Λίγες µέρες µετὰ τὴν γέννησή της, ἡ µητέρα της πέθανε, καὶ ὁ πατέρας της Αἰδέσιος, ποὺ ἦταν Ἱερέας τῶν εἰδώλων, τὴν ἀνέθεσε σὲ µία χριστιανὴ γυναῖκα, ἀπὸ τὴν ὁποία ἡ Μαρίνα διδάχθηκε τὸ Χριστό. Ὅταν ἔγινε 15 χρονῶν, ἀποκαλύπτει στὸν πατέρα της ὅτι εἶναι χριστιανή. Ἔκπληκτος αὐτὸς ἀπ΄ αὐτὸ ποὺ ἄκουσε, µὲ µῖσος τὴν διέγραψε ἀπὸ παιδί του. Μετὰ ἀπὸ καιρό, ἔµαθε γιὰ τὴν Μαρίνα καὶ ὁ ἔπαρχος Ὀλύµβριος, ποὺ διέταξε νὰ τὴν συλλάβουν γιὰ ἀνάκριση. Ὅταν τὴν εἶδε µπροστά του, θαύµασε τὴν ὀµορφιά της καὶ προσπάθησε νὰ τὴν πείσει µὲ κάθε τρόπο νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστὸ καὶ νὰ γίνει σύζυγός του. Μάταια, ὅµως. Ἡ Μαρίνα σὲ κάθε προσπάθεια τοῦ Ὀλυµβρίου ἀντέτασσε τὴν φράση: «Εἶµαι χριστιανή». Τότε ὁ σκληρὸς ἔπαρχος διέταξε νὰ τὴν ξαπλώσουν στὴ γῆ, καὶ τὴν καταξέσχισε ἄσπλαχνα µὲ ραβδιὰ τόσο, ὥστε ἡ γῆ ἔγινε κόκκινη ἀπὸ τὸ αἷµα ποὺ ἔτρεξε. Ἔπειτα, ἐνῷ αἱµοῤῥαγοῦσε, τὴν κρέµασε γιὰ πολλὴ ὥρα καὶ µετὰ τὴν φυλάκισε. Ὅταν γιὰ δεύτερη φορὰ τὴν ἐξέτασε καὶ διαπίστωσε ὅτι ἡ πίστη τῆς Μαρίνας ἦταν ἀµετακίνητη στὸ Χριστό, τὴν ἔκαψε µὲ ἀναµµένες λαµπάδες. Ἀλλὰ οἱ πληγές της µὲ θαῦµα ἔκλεισαν, καὶ αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσµα πολλοὶ παρευρισκόµενοι νὰ γίνουν χριστιανοί. Μπροστὰ σ΄ αὖτον τὸν κίνδυνο ὁ ἔπαρχος τελικὰ ἀποκεφάλισε τὴν Μαρίνα, ποὺ ἔτσι πῆρε «τὸν ἁµαράντινον τῆς δόξης στέφανον», δηλαδὴ τὸ ἄφθαρτο στεφάνι τῆς αἰώνιας δόξας.

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Άγιος Γρηγόριος, Επίσκοπος Άσσου

Ο Άγιος Γρηγόριος, Επίσκοπος Άσσου
Ανάλυση ονόματος
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ: (απο το ρήμα γρηγορώ εκ παρακ, του εγείρομαι, εγρήγορα) = ο άγρυπνος, άρα ενήμερος και φωτιομένος.
Ιστορικά στοιχεία ονόματος
Με το όνομα αυτό υπάχρουν πολλοί άγιοι, επίσκοποι και συγγραφείς. Μεταξύ αυτών ο Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος και ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' ο απαγχονισθείς υπό των Τούρκων το 1821.
Ο άγιος Γρηγόριος είναι από τους αγίους που γεννήθηκαν στη Λέσβο και πέθαναν σ’ αυτή. Γεννήθηκε στο χωριό Ακόρνη, που δεν υπάρχει σήμερα. Βρισκότανε στην περιφέρεια Γέρας, όπου σήμερα η αγροτική περιοχή, που λέγεται «Κουρκούτα».
Οι γονείς του Γεώργιος και Μαρία ήταν ευσεβέστατοι χριστιανοί και αυτή τη θερμή πίστη μετέδωσαν στο παιδί τους, που το ονόμασαν και αυτό Γεώργιο.
Φαίνεται ότι είχαν και τα υλικά αγαθά, αν λάβουμε υπ’ όψη ότι έστειλαν το παιδί τους σε ηλικία δεκατεσσάρων χρόνων για σπουδές στην Κωνσταντινούπολη.
Εκεί, στην Κωνσταντινούπολη, ο Γεώργιος, χωρίς να επηρεασθεί από το περιβάλλον και να στραφεί σε διασκεδάσεις και άλλες αμαρτωλές συνήθειες, φρόντισε να πλουτίσει τις γνώσεις του, να γνωρισθεί με σοφούς και αγίους ανθρώπους και να ωφεληθεί όσο μπορούσε περισσότερο πνευματικά, στη μεγάλη αυτή πόλη. Τότε γνωρίστηκε με τον γέροντα και πνευματικό Αγάθωνα, που τον αγάπησε σαν πατέρα του και τον ακολούθησε στο μοναστήρι του, που βρισκόταν κάπου στη Μ. Ασία.
Ο Γεώργιος έμεινε τρία χρόνια στο μοναστήρι. Έπειτα, συνοδεύοντας τον Αγάθωνα, πήγε στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσει τους αγίους Τόπους και να γνωρίσει από κοντά αγίους ασκητές. Εκεί έγινε μοναχός, πήρε το όνομα Γρηγόριος και παρέμεινε σαν ασκητής δεκαπέντε..χρόνια.
Επέστρεψε πάλι στο μοναστήρι του Αγάθωνα, αλλά συνηθισμένος από τα Ιεροσόλυμα στην ασκητική ζωή, δεν έζησε μέσα στο μοναστήρι, αλλά σ’ ένα απόμερο ερημικό κελί μόνος του.
Η ταπείνωσή του, η αγάπη του για όλους, η αγιότητα του βίου του, η διδασκαλία του, έκαμαν τους χριστιανούς να τον αναζητούν και να έρχονται κάθε μέρα όλο και περισσότεροι κοντά του.
Όταν χήρευε η Επισκοπή Άσσου, όλοι ζήτησαν για επίσκοπό τους τον Γρηγόριο. Τον κάλεσαν τότε εσπευσμένως στην Κωνσταντινούπολη και τον χειροτόνησε επίσκοπο Άσσου ο Μητροπολίτης Εφέσου, στου οποίου την περιφέρεια υπαγότανε η Άσσος, που βρισκότανε στη Μ. Ασία, περίπου στην περιοχή της Τροίας.
Ο Γρηγόριος ανέλαβε τα καθήκοντά του με ζήλο και φόβο Θεού, χρησιμοποιώντας αυστηρότητα αλλά και πραότητα, αγάπη αλλά και δικαιοσύνη. Σαν επίσκοπος ήταν αληθινός καλός ποιμένας.
Ήταν επόμενο να συναντήσει και αντιδράσεις. Οι ενάρετοι δέχονται, κατά κανόνα, τα βέλη των κακών και φθονερών ανθρώπων, όπως και στην περίπτωση του Κυρίου, που γράφει το Ευαγγέλιο του Ιωάννου, «το φως ελήλυθεν εις τον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον ή το φως, ην γάρ πονηρά αυτών τα έργα». Έτσι και τώρα βρέθηκαν άνθρωποι φθονεροί, άνθρωποι συκοφάντες που εναντιώθηκαν στο έργο του Αγίου. Και βέβαια οι συκοφαντίες τους δεν στάθηκαν. Το φθόνο των συκοφαντών τον περιφρόνησε ο κόσμος που αγαπούσε τον επίσκοπο, όμως ο Γρηγόριος πικράθηκε και προτίμησε τη ζωή που ζούσε σαν ασκητής. Εγκατάλειψε την επισκοπή και με τον υποτακτικό του Λεόντιο έφυγε από τη Μ. Ασία, παίρνοντας μόνο το Ευαγγέλιό του και το ράσο του, και ήλθαν στην Τένεδο, όπου παρέμειναν αρκετά χρόνια.
Από την Τένεδο ήλθαν στη Λέσβο και πήγε ο Γρηγόριος στο χωριό του, την Ακόρνη, θέλοντας να ίδει τους γονείς του. Κατά τύχη συνάντησε τη μητέρα του στο δρόμο, που τον χαιρέτησε, σαν ιερέα, χωρίς να τον γνωρίσει. του ζήτησε την ευχή του και εκείνος, που τη γνώρισε, της είπε: «Ο Θεός να σε ευλογεί και να σε αξιώσει να ιδείς, αν έχεις κάποιο στη ξενιτειά».
Αφού έτσι εκπληρώθηκε η επιθυμία του ανέβηκε στο βουνό «Πρίαντος» και εκεί βρήκε ένα τόπο ερημικό - Λευκοπέδι λεγότανε - και ζήτησε απ’ τους κατοίκους την άδεια να του επιτρέψουν να ζήσει εκεί με τον Λεόντιο. Ο τόπος αυτός ήταν τελείως ακατάλληλος για καλλιέργεια, δασωμένος και άγριος και μάλιστα τον θεωρούσαν σαν τόπο που μαζευότανε εκεί οι δαίμονες. Του έδωκαν την άδεια, αφού ήταν άχρηστος γι’ αυτούς.
Ο Γρηγόριος με τη βοήθεια του Λεοντίου, καθάρισε τον τόπο, με την προσευχή του βρήκε νερό, τον καλλιέργησε, έδιωξε με προσευχή και νηστεία τα πονηρά πνεύματα και τον έκαμε από τόπο κολάσεως, παράδεισο.
Όταν είδαν τον τόπο καλλιεργημένο και αξιοζήλευτο οι κάτοικοι θέλησαν να διώξουν τον Άγιο και μάλιστα τον έσπρωξαν από κάποιο ύψωμα με σκοπό να τον σκοτώσουν. Ο Άγιος όχι μόνο δεν έπαθε τίποτα, αλλά στο μέρος πού έπεσε ξηράθηκε η βλάστηση και δεν φύτρωνε τίποτα. Τότε οι ιδιοκτήτες του τόπου ζήτησαν να τους συγχωρήσει και του παρεχώρησαν το κτήμα τους. Εκεί λοιπόν έχτισε ναό στο όνομα της Παναγίας και μοναστήρι, στο οποίο μαζεύτηκαν πολλοί μοναχοί. Ο Άγιος πέθανε σε μεγάλη ηλικία το έτος 1150 ή 1185. Παρέδωκε την ψυχή του προσευχόμενος, αφού έδωσε τις τελευταίες εντολές και την ευχή του στους μοναχούς του μοναστηριού του.
Στα συναξάρια αναφέρονται θαύματα που έκαμε ο Άγιος, Όπως ότι το ραβδί του βλάστησε και έγινε δένδρο του οποίου οι καρποί θεράπευαν αρρώστους, Ότι ο Θεός τον οδήγησε να βρει νερό στο χώρο που ήθελε να χτίσει το μοναστήρι, ότι κάποιος ασεβής έκοψε τα κλαδιά του δέντρου του Αγίου και «κατέπεσε ωσεί νεκρός», αλλά θεραπεύτηκε από τον Άγιο που του έδωκε να πιει από το αγίασμα.
Είχαν περάσει περίπου 750 χρόνια από το θάνατο του Αγίου, όταν οι χριστιανοί της Λέσβου αξιώθηκαν κατά το έτος 1935 να προσκυνήσουν τα σεπτά λείψανά του. Τα συναξάρια ανέφεραν, αλλά και η προφορική παράδοση συμφωνούσε, ότι ο Άγιος σαν κτήτορας του μοναστηριού ενταφιάσθηκε σ' αυτό και μάλιστα, όπως ήταν η συνήθεια, στο νάρθηκα του ναού. Οι χριστιανοί της Γέρας επί αιώνες ερχότανε να προσκυνήσουν σ' αυτόν τον τόπο των ερειπίων της μονής, όπου υπήρχε ένα εξωκκλήσι, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε να ερευνήσει για την ανέρευση του τάφου. Την έρευνα αυτή έκαμε και έφερε εις πέρας ο τότε ακόμη γραμματέας της Μητροπόλεως Μυτιλήνης Ευάγγελος Κλεόμβροτος, ο μετέπειτα Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης και από το 1958 Μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος. Με την άδεια και την βοήθεια του Μητροπολίτου Ιακώβου του από Δυρραχίου, ανέσκαψε τον τόπο και βρήκε τον τάφο και τα οστά του Αγίου, όπως έλεγε η παράδοση, στο νάρθηκα του ναϋδρίου, κατά το έτος 1935.
Στις 17 Νοεμβρίου του ιδίου έτους με εκκλησιαστική λαμπρότητα και μεγάλη κατάνυξη έγινε η μετακομιδή των λειψάνων του Αγίου στον ενοριακό ναό του Αγ. Γεωργίου της Κοινότητος Σκοπέλου, όπου και βρίσκονται. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, έπειτα από πρόταση του Μητροπολίτου Μυτιλήνης, όρισε σαν ημέρα εορτής μετακομιδής των Λειψάνων του αγίου Γρηγορίου την 1η Κυριακή μετά τη 10η Νοεμβρίου, που τελείται κάθε χρόνο με κάθε λαμπρότητα. Την ακολουθία της μετακομιδής συνέθεσε ο λόγιος θεολόγος πρωτοπρεσβύτερος Εμμανουήλ Μυτιληναίος και το απολυτίκιο του Αγίου ο αείμνηστος Μητροπολίτης Ιάκωβος ο από Δυρραχίου.

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Τολεδώθ Γιεσούα

Ο άνθρωπος είναι ον που σκέπτεται. Η σκέψη είναι τόσο βασική λειτουργία μας, ώστε ο φιλόσοφος Καρτέσιος (De Cartes) είπε : Cogito, ergo sum (σκέπτομαι ; άρα υπάρχω!). Με την σκέψη του ο άνθρωπος ψάχνει για το σωστό. Και με την σκέψη του, αμφισβητώντας και αμφιβάλλοντας, κρίνοντας και ελέγχοντας, βαδίζει προς το σωστό, προς την αλήθεια.Η σκέψη είναι μια λειτουργία του ανθρώπου. Είναι γνωστό, ότι οι λειτουργίες έχουν ένα έργο, ένα σκοπό. Η έξω από αυτόν χρήση τους οδηγεί στην διαστροφή∙ και αποτελεί διαστροφή.Όμως πολλές φορές η σκέψη αντί να ψάχνη, μένει στις εκδηλώσεις της λειτουργίας της (κρίση, αμφιβολία, αμφισβήτηση, έρευνα) και μάλιστα τις κάνει από «μέσα» (για την επιτυχία του σκοπού) «αυτοσκοπό». Τότε η σκέψη διαστρέφεται. Τότε ο άνθρωπος καταντά : σκεπτικιστής (δηλ. άνθρωπος, που αμφισβητεί τα πάντα, χωρίς να ξέρη γιατί!) και σοφιστής (δηλαδή ένας σαδιστής του διαλόγου, που συνομιλεί, σαν να έχη μοναδικό σκοπό του, να φέρη τον συνομιλητή του σε αδιέξοδο).Με τον σκεπτικισμό οι άνθρωποι οδηγούνται σε μια απέραντη θάλασσα αβεβαιότητας. O Χριστός εδίδασκε, ότι είναι ανώτερος από τον Μωυσή και τον Νόμο του. Αυτό οι Εβραίοι δεν το άντεξαν. Και Τον εμίσησαν. Και Τον αρνήθηκαν. Και κάνοντας συμβιβασμούς στην συνείδησή τους. Τον εσταύρωσαν.Από τότε ο λαός του Ισραήλ δεν έπαυσε να αντιμάχεται την δόξα του Υιού του Θεού.Η πρώτη αντίδραση στην ανάσταση του Κυρίου ήταν η κατασυκοφάντησή της: ότι τάχα οι μαθητές έκλεψαν το σώμα του Ιησού από τον τάφο! και ότι τάχα το έκαμαν επίτηδες, για να φτιάξουν τον «μύθο», ότι αναστήθηκε, Αργότερα κατάλαβαν, ότι η εξήγησή τους αυτή δεν έλεγε τίποτε. Και έγραψαν ένα ειδικό βιβλίο, που φέρει το όνομα Τολεδώθ Γιεσούα. Σύμφωνα με επίσημα, καθαρά εβραϊκά στοιχεία, που τα βρίσκομε στην Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια (Jewish Encyclopedia, Vol 7, New York 1906, σελ. 170-173) το Τολεδώθ Γιεσούα εγράφη τον Μεσαίωνα, δηλ. γύρω στα 1000 χρόνια αργότερα! Και έχει ένα και μοναδικό σκοπό: να μειώση όσο πιο πολύ μπορεί τον Ιησού Χριστό, για να σβήση κάθε δυνατότητα επίδρασης χριστιανικής στους Εβραίους..Το Τολεδώθ Γιεσούα επιχειρεί μια γενική θεώρηση του βίου του Ιησού.
• Βλασφημεί την εκ Παρθένου Γέννηση του Ιησού.
• Παραδέχεται, ότι ο Χριστός έκαμε πολλά και μεγάλα θαύματα (θεραπείες χωλών, τυφλών, παραλύτων, δαιμονισμένων)∙ ότι έθρεψε πολλούς με λίγη τροφή∙ ότι περιπάτησε επί των υδάτων∙ ότι ανάστησε νεκρούς. Μα όλα αυτά – λέγει το Τολεδώθ Γιεσούα – τα έκαμε με δύναμη μαγική!...
• Κατηγορεί τον Χριστό, ότι εδίδασκε την κατάργηση του Νόμου του Μωυσή, ενώ ο Ιησούς έλεγε: Δεν ήλθα να καταργήσω τον Νόμο αλλά να τον τηρήσω και να τον συμπληρώσω∙ γιατί από όσα γράφει ιώτα εν η κεραία μία ου μη πεσείται, έως αν πάντα γένηται.
• Μαρτυρεί: Ότι εσταυρώθη την παραμονή του Πάσχα. Ότι το σώμα Του το εκήδευσαν οι «αποστάτες» μαθητές Του με θρήνους και κοπετούς. Ότι την επομένη του Πάσχα επήγαν στον τάφο, μα δεν ευρήκαν το σώμα του Ιησού εκεί... Και τότε οι μαθητές Του έτρεξαν στην αυτοκράτειρα Ελένη, που βρισκόταν τότε στην Ιερουσαλήμ, της το ανέφεραν και – μαζί με την Ελένη – έπλασαν την ιστορία της αναστάσεως! Τί όμως είχε συμβή; το σώμα του Ιησού το είχε πάρει ένας κηπουρός∙ που όταν το έμαθε, ότι είχαν εκμεταλλευθή την ενέργειά του, το ξαναπαρουσίασε. Από την μνεία της Αγίας Ελένης, που εγεννήθη 250 χρόνια αργότερα, και επήγε στην Ιερουσαλήμ το 327 μ.Χ., δηλ. 300 χρόνια αργότερα και δεν ήταν χρονικά δυνατό να έχη καμμιά επικοινωνία με τους αποστόλους, αφού είχαν όλοι πεθάνει τουλάχιστον εκατόν πενήντα χρόνια, πριν εκείνη γεννηθή, καταλαβαίνει κανείς το επίπεδο του βιβλίου αυτού.
Είναι φανερό, ότι οι Ραββίνοι του μεσαίωνα, έγραψαν το βιβλίο αυτό με ένα και μόνο σκοπό∙ να διεγείρουν στους απλούς Εβραίους άσχημα αισθήματα εις βάρος του χριστιανισμού.
Τα επιχειρήματά τους, με τα οποία προσπαθούν να μειώσουν την χριστιανική πίστη,
• από άποψη ψυχολογική είναι έξυπνα, αφού πατούν γερά επάνω στην ψυχολογία και τα συναισθήματα των ανθρώπων που μισούν τον Χριστό∙
• από άποψη επιστημονική είναι μη αποδεκτή
Στο ταλμουδικό βιβλίο Τολεδώθ Γιεσούα στηρίζονται στο σύνολό τους τα βιβλία του Αμπελαίν.