Η υπέρβαση του φυλετισμού επιτυγχάνεται δια του Αγίου Πνεύματος, που ενεργεί μέσα στον χώρο της Εκκλησίας. Ο Θεός καλεί όλα τα έθνη να δεχθούν την Αποκάλυψη, που δόθηκε δια του Χριστού στους ανθρώπους. Με τα μυστήρια της Εκκλησίας ο άνθρωπος εισάγεται και ζει σε μια οικογένεια, που είναι υπεράνω της ατομικής του οικογένειας και αυτής της ιδίας του της πατρίδος. Χωρίς να καταργούνται οι οικογενειακές και εθνικές σχέσεις, αποκτά μια άλλη ευρύτερη οικογένεια. Με το Βάπτισμα ο άνθρωπος υπερβαίνει τον ατομισμό του και τις ατομικιστικές επιλογές. Ο άνθρωπος εισαγόμενος μέσα στην Εκκλησία, εισέρχεται μέσα στην μεγάλη οικογένεια του Αδάμ, δηλαδή κάνει οικογένεια και πατρίδα του όλον τον κόσμο. Γι’ αυτό και το άγιο Βάπτισμα λέγεται αναγέννηση, αφού η κολυμβήθρα είναι η πνευματική μήτρα της Εκκλησίας.
Με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού ο άνθρωπος ενώνεται με τον Χριστό, και όπως Εκείνος έτσι και αυτός αγαπά όλο τον κόσμο. Η θεία Ευχαριστία που τελείται «κατά πάντα και δια πάντα» ενώνει όλους τους Χριστιανούς, έστω και αν ανήκουν σε διαφορετικά φύλα και έθνη.
Η ασκητική ζωή, που συνδέεται με την μυστηριακή ζωή, βοηθά τον άνθρωπο να αποβάλει την φιλαυτία και να αποκτήσει την αγάπη, η οποία «ου ζητεί τα εαυτής». Φυσικά η άσκηση δεν είναι ανθρώπινης προελεύσεως, αλλά ενέργεια της θείας Χάριτος και συνέργεια του ανθρώπου. Όταν αποκτήσει κανείς αυτήν την αγάπη, ξεπερνά τις γλώσσες των αγγέλων και των ανθρώπων . Οι θεούμενοι επειδή μεταμορφώνονται ολοκληρωτικά, αποβάλλουν την φιλαυτία, γι’ αυτό και είναι φυσικοί άνθρωποι, έχουν μεγάλη καρδιακή χωρητικότητα και είναι παγκόσμιοι άνθρωποι. Αγαπούν όλον τον κόσμο και προσεύχονται γι’ αυτόν.
Ο Χριστός παραδόθηκε στα «έθνη» δια της εντολής του «πορευθέντες, μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». Στην προκειμένη περίπτωση ο όρος «έθνος» έχει κυρίως πνευματική και όχι φυλετική σημασία. Γενικότερα στην Καινή Διαθήκη χρησιμοποιείται ο όρος «έθνος» , με πνευματική έννοια, αλλά για να δηλώσει το σώμα των πιστών, το «Λαό του Θεού», το «Έθνος Άγιον», που ταυτίζονται νοηματικά και σημαίνουν το «σώμα Χριστού», την Εκκλησία, με υπόβαθρο καθαρά α-φυλετικό. Ο Απόστολος Παύλος, καθορίζει ότι οι βαπτισμένοι «εις Χριστόν», αναγεννήθηκαν στο σώμα του Χριστού και έχουν ντυθεί τον Χριστό . Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχουν δηλαδή φυλετικές διαφορές, αφού η ιδιότητα του μέλους της Εκκλησίας ενώνει, ενώ οι όποιες άλλες ιδιότητες χωρίζουν. Οι πιστοί είναι ίσοι ενώπιον του Θεού. Το «σώμα» του Χριστού, δεν υποκαθιστά τις οποιεσδήποτε ανθρώπινες και ιστορικές σχέσεις, αλλά ανάγει σε μια νέα υπεριστορική πραγματικότητα, σε ένα νέο Θεανθρώπινο κόσμο, που ενώνει τους λαούς της γης σε μια ενότητα, θεμελιωμένη στην άκτιστη «θεία Βασιλεία» . Ο χαρακτηρισμός των χριστιανών τον 6ο αιώνα «τρίτον γένος » (genus tertium) ενσαρκώνει τη νέα αυτή συνείδηση και την υπέρβαση των φυλετικών διαιρέσεων, αφού οι «αναγεννημένοι» μέσα από την πνευματική «κοιλία» της Εκκλησίας, στην κολυμβήθρα, κληρονομούν από τον Χριστό μια νέα-διαφορετική φύση, που καταργεί την «πεσούσα» φύση του παλαιού Αδάμ. Αυτά είναι τα θεμέλια της χριστιανικής ανθρωπολογίας, που ενεργοποιούνται με την ενσωμάτωση του ανθρώπου στην Εκκλησία. Οι ιστορικές - ενδοκοσμικές σχέσεις δεν αναιρούνται, αλλά υπερβαίνονται και ιεραρχούνται.
Η µαρτυρία της Ορθοδοξίας ποτέ δεν ήταν εθνικιστική. Ο Χριστιανισμός δεν περιορίζει τον άνθρωπο στον χώρο και στον χρόνο που του προσδίδει ένας στείρος φυλετισμός, αλλά τον μεταμορφώνει και τον αγιάζει «δια την Χάριν Θεού». Δεν νοείται χρόνος χωρίς τον χώρο , ούτε χώρος χωρίς τον χρόνο. Το έργο της θείας οικονομίας «δημιουργεί μια προοπτική έξω από φυλετικές διακρίσεις και αυτοκέφαλες «ηγετικές διευκολύνσεις», που παραμερίζει την κυριαρχία του χώρου και αναβαθμίζει τον χρόνο. Ο Θεός καλεί τον Αβραάμ να εξέλθει από την γη του και την συγγένειά του και να παραδοθεί ολοκληρωτικά σ’ Αυτόν, έως ότου του φανερώσει που πρέπει να μείνει. Έτσι ο Αβραάμ εγκαταλείπει τον χώρο και αφήνεται στην Πρόνοια του Θεού, δηλαδή παραδίδεται στον Θεό για να του δείξει την νέα γη κατά την διάρκεια του χρόνου. Η παράδοση αυτή δεν περιορίζεται ούτε από φυλετικά χαρακτηριστικά ούτε και από γλωσσικά ιδιώματα. Μέσα στην Εκκλησία τόσο ο χρόνος όσο και ο χώρος έχουν διαφορετικό χαρακτήρα, εξαγιάζονται από την Χάρη του Θεού. Μέσα στον συγκεκριμένο χώρο και χρόνο μπορούμε να ζήσουμε το αιώνιο, την Βασιλεία του Θεού. Οι άνθρωποι που βιώνουν την «εν Χριστώ ζωή» μπορούν να ζουν σε διαφορετικούς χώρους, σε διαφορετικά σημεία της γης, σε διαφορετικές πατρίδες, αλλά να ζουν ενωμένοι με την ανάμνηση και την νοσταλγία. Αυτός πρέπει να είναι ο αντικειμενικός σκοπός κάθε ποιμενάρχη να ενώνει εντός της Εκκλησίας τους πιστούς ανεξάρτητα φυλής και γλώσσας ακόμη και αν τους χωρίζει ο χώρος, να αισθάνονται ότι τους ενώνει ένα σώμα και ένα αίμα, αυτό του Χριστού. Ο φυλετισμός είναι ασυμβίβαστος με την Ορθοδοξία, ως προβολή της φυλής και του έθνους εις βάρος της πίστεως, και έχει ως συνέπεια τη διάσπαση της ενότητας της Εκκλησίας.
Χατζηστυλιανού Ευστράτιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου