Ἁγιολόγιον - Σεπτέµβριος 29

Ὁ Ὅσιος Κυριακὸς ὁ Ἀναχωρητής

Ἦταν ἄνθρωπος ποὺ καλλιεργοῦσε «ὑποµονήν, πραότητα». Γι΄ αὐτὸ καὶ πέτυχε στὴν ἀσκητική του ζωή. Γεννήθηκε στὴν Κόρινθο τὸ 5ο αἰῶνα, ἀπὸ ἱερέα πατέρα, τὸν Ἰωάννη. Τὴ µητέρα του ἔλεγαν Εὐδοξία καὶ εἶχε ἀδελφὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο. Ἀπὸ ἱερατικό, λοιπόν, γένος ὁ Κυριακός, σὲ νεαρὴ ἡλικία πῆγε στὰ Ἱεροσόλυµα καὶ ἀπὸ κεῖ στὴ Λαύρα τοῦ Μεγάλου Εὐθυµίου. Ἐκεῖ, ὁ Μέγας Εὐθύµιος, τὸν ἔκανε µοναχὸ καὶ τὸν ἔστειλε στὸν ἀσκητὴ Γεράσιµο. Ὅταν πέθανε ὁ Γεράσιµος, ὁ Κυριακὸς ἐπέστρεψε στὴ Λαύρα τοῦ Εὐθυµίου, ὅπου µὲ ζῆλο καλλιεργοῦσε τὶς ἀρετές του, ὥσπου κάποια στάση ποὺ ἔγινε στὴ Λαύρα τοῦ Εὐθυµίου τὸν ἀνάγκασε νὰ πάει στὴ Λαύρα τοῦ Σουκᾶ. Ἐκεῖ 40 χρονῶν χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ ἀνέλαβε τὴν ἐπιστασία τοῦ Σκευοφυλακίου. Ἐκεῖνο ποὺ τὸν διέκρινε ἀπέναντι στοὺς συµµοναστές του, ἦταν ὁ γαλήνιος τρόπος µὲ τὸν ὁποῖο τοὺς ἀντιµετώπιζε, γι΄ αὐτὸ καὶ ἦταν παράδειγµα πρὸς µίµηση ἀπὸ ὅλους. Ἑβδοµήντα χρονῶν ὁ Κυριακὸς ἔφυγε κι ἀπὸ κεῖ καὶ µὲ ὑποµονὴ γύρισε πολλὰ µοναστήρια καὶ σκῆτες, ὅπου ἔζησε µὲ αὐστηρότατη ἄσκηση. Τελικά, πέθανε 107 χρονῶν, καὶ σὲ ὅλους ἔµεινε ἡ ἐνθύµηση τοῦ ἀσκητῆ, ποὺ ἔδειχνε «πραότητα πρὸς πάντας ἀνθρώπους», πραότητα, δηλαδή, σ΄ ὅλους ἀνεξαίρετα τοὺς ἀνθρώπους.

Οἱ Ἅγιοι 150 Μάρτυρες

Γνωρίζουµε µόνο ὅτι µαρτύρησαν στὴν Παλαιστίνη.

Οἱ Ἅγιοι Τρύφων, Τρόφιµος καὶ Δορυµέδων

Στοὺς Συναξαριστὲς ἀναφέρεται γι΄ αὐτοὺς µόνο ἡ φράση: «ἡ σύναξις τούτων τελεῖται πλησίον τῆς Ἁγίας Ἄννης ἐν τῷ Δευτέρῳ».

Ἡ Ἁγία Πετρωνία

Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Ἐδῶ µερικοὶ Συναξαριστὲς ἀναφέρουν καὶ τὴν µνήµη τῆς Ὁσίας Ἀναστασίας τῆς ἀσκήτριας.

Ἡ Ἁγία Γουδελία (ἢ Γοβδελία)

Ἦταν Περσίδα χριστιανὴ ἀπόστολος, ποὺ κατάφερε νὰ φέρει πολλοὺς ἀπίστους στὸ δρόµο τῆς διὰ Χριστοῦ σωτηρίας. Ἔζησε τὸν τέταρτο µετὰ Χριστὸν αἰῶνα, ὅταν βασιλιὰς τῆς Περσίας ἦταν ὁ Σαπώρ. Ἐπειδὴ δυναµικὰ ἐκτελοῦσε τὸ ἱεραποστολικό της ἔργο, τὴν συνέλαβαν καὶ τὴν ἔκλεισαν γιὰ πολλὰ χρόνια στὴ φυλακή. Οἱ ἐκεῖ κακοπάθειές της ὑπῆρξαν φοβερές. Μόνο ἡ θεία χάρη τὴν ἐνίσχυσε, ὥστε νὰ κατανικήσει τὴν ὑγρασία, τὸ σκοτάδι καὶ τὶς συχνὲς στερήσεις καὶ αὐτοῦ τοῦ νεροῦ. Ἀλλ΄ ὅλα αὐτὰ τὰ µακροχρόνια βάσανα δὲν ἐλάττωσαν καθόλου τὴν φωτιὰ τῆς πίστης καὶ τὴν φλόγα τῆς γενναιότητάς της. Κατόπιν τῆς ἔγδαραν τὸ κεφάλι, χωρὶς νὰ ὑποκύψει ἡ καρτερία της. Τελικὰ πέθανε µὲ σταυρικὸ θάνατο.

(Νοµίζω πὼς ἐδῶ, µὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, ἔγινε σύγχυση µεταξὺ τῶν Συναξαριακῶν πηγῶν. Δηλαδή, ὁ παρακάτω Ἅγιος Γοβδελαᾶς ἔγινε, ἀπὸ λάθος ἀντιγραφές, Γουδελία ἢ Γοβδελία µὲ πανοµοιότυπη βιογραφία. Ἐνῷ ἄλλες πηγὲς ἀναφέρουν, ὅτι πράγµατι ὑπῆρξε µάρτυς Γουδελία, ποὺ µαρτύρησε διὰ ξίφους χωρὶς ἄλλα βιογραφικὰ στοιχεῖα, ποὺ ὅµως εἶναι περισσότερο πιθανὸ καὶ ἀποδεκτό).

Οἱ Ἅγιοι Γοβδελαάς, Δάδας, Κασδόος καὶ Κασδόα

Ὁ Γοβδελαᾶς ἦταν γιὸς τοῦ βασιλιᾶ τῶν Περσῶν Σαβωρίου. Ἦλθε στὴν Χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ τὸν Δᾴδα, ποὺ ἦταν µεγιστάνας καὶ εἶχε µεγάλα ἀξιώµατα στὴν αὐλὴ τοῦ παλατιοῦ τοῦ Σαβωρίου. Ὅταν ἔµαθε τὸ γεγονὸς ὁ Σαβώρ, συνέλαβε τὸν Δᾴδα καὶ τὸν γιό του Γοβδελαᾶ, καὶ τοὺς πρόσταξε νὰ θυσιάσουν στὸν θεὸ ἥλιο. Ἐπειδὴ ὅµως οἱ Ἅγιοι ἀρνήθηκαν, τὸν µὲν Δᾴδα τεµάχισε ζωντανὸ καὶ ἔτσι παρέδωσε τὸ πνεῦµα του στὸν Θεό, τὸν δὲ γιό του Γοβδελαᾶ ὑπέβαλε σὲ φρικτὰ καὶ βάρβαρα βασανιστήρια. Στὸ τέλος ἔγδαρε τὸ κεφάλι του, ἔκοψε τὰ µέλη του καὶ κέντησε τὸ σῶµα του µὲ µυτερὰ καλάµια. Ἔτσι παρέδωσε καὶ αὐτὸς τὴν µακάρια ψυχή του στὸν Θεό. Ὁ Κασδόος ἦταν συγγενὴς τοῦ βασιλιᾶ Σαβωρίου, καὶ ἐπειδὴ ἔγινε χριστιανὸς ὁ Σαβὼρ τὸν ἔγδαρε ζωντανὸ µὲ ξύλινο σπαθί. Ἡ Κασδόα ἦταν κόρη τοῦ βασιλιᾶ Σαβωρίου καὶ ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου Γοβδελαᾶ. Αὐτὴ εἶχε ἐπισκεφθεῖ στὴ φυλακὴ τὸν ἀδελφό της, ὁ ὁποῖος κατάφερε καὶ τὴν ἔκανε χριστιανή. Ὅταν τὸ ἔµαθε καὶ αὐτὸ ὁ Σαβώρ, τὴν συνέλαβε καὶ ἐπειδὴ δὲν µπόρεσε νὰ µεταστρέψει τὸ φρόνηµά της τὴν βασάνισε σκληρὰ µέχρι θανάτου.

Ὁ Ἅγιος Μαλαχίας ὁ Νέος Ὁσιοµάρτυρας, ἀπὸ τὴν Ρόδο

Ἦταν γιὸς ἱερέα ἀπὸ τὴν Ρόδο. Κάποτε πῆγε στὰ Ἱεροσόλυµα καὶ συκοφαντήθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὅτι ἔβρισε τὸν Μωάµεθ. Ἀµέσως συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὶς ἀρχές, ποὺ τὸν ἐκβίαζαν νὰ ἐξωµόσει. Ὁ Μαλαχίας ἔδειξε µεγάλο θάρρος, µὲ τὸ ὁποῖο ἐξήγειρε τὴν ὀργὴ τῶν Τούρκων, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ τὸν µαστίγωσαν, τρύπησαν τοὺς ἀστραγάλους του καὶ τὸν ἔδεσαν πίσω ἀπὸ ἕνα ἄγριο ἄλογο. Μετὰ ἀπὸ µία σειρὰ φρικτῶν βασανιστηρίων, ὁδηγήθηκε ὁ µάρτυρας ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, ὅπου σουβλίστηκε καὶ κάηκε πάνω σὲ ἀναµµένη φωτιά. Ἔτσι παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὶς 29 Σεπτεµβρίου 1500.

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες «Οἱ ἐν Στροφάσιν ἀναιρεθέντες» τὸ 1530

Κανένας Συναξαριστὴς δὲν ἀναφέρει τὴν µνήµη τους. Μαθαίνουµε γι΄ αὐτοὺς ἀπὸ τὴν Ἀκολουθία τους, ποίηµα τοῦ Παχωµίου Ρουσσάνου, ποὺ δηµοσιεύτηκε µὲ τὸν τίτλο: «Ἀκολουθία ψαλλοµένη εἰς τοὺς ὁσίους πατέρας τοὺς ἐν Στροφάσιν ἀναιρεθέντες καὶ εἰς ἅπαντας τοὺς παραπλήσιον τέλος λαχόντας».

Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Νεοµάρτυρες ἐν τῷ Βραχωρίῳ Ἀγρινίου (+ 1786)

Ἡ ἡµεροµηνία τοῦ µαρτυρίου τους δὲν ἀναφέρεται πουθενά. Βλέπε σχετικῶς βιογραφικὸ σηµείωµα Α.Χ.Ε.Χ.

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος τοῦ Ζαντόσκ (Ρῶσος)

Διὰ Χριστὸν σαλός.