Ἁγιολόγιον - Φεβρουάριος 02

Ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐξιστορεῖ ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ κεφάλαιο στ´, στ. 22-35. Συνέβη σαράντα µέρες µετὰ τὴν γέννηση τοῦ παιδιοῦ Ἰησοῦ. Σύµφωνα µὲ τὸ Μωσαϊκὸ νόµο, ἡ Παρθένος Μαρία, ἀφοῦ συµπλήρωσε τὸ χρόνο καθαρισµοῦ ἀπὸ τὸν τοκετό, πῆγε στὸ Ναὸ τῆς Ἱερουσαλὴµ µαζὶ µὲ τὸν Ἰωσήφ, γιὰ νὰ ἐκτελεσθεῖ ἡ τυπικὴ ἀφιέρωση τοῦ βρέφους στὸ Θεὸ κατὰ τὸ «πᾶν ἄρσεν διανοῖγον µήτραν (δηλαδὴ πρωτότοκο) ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται» καὶ γιὰ νὰ προσφέρουν θυσία, ποὺ ἀποτελοῦνταν ἀπὸ ἕνα ζευγάρι τρυγόνια ἢ δυὸ µικρὰ περιστέρια. Κατὰ τὴν µετάβαση αὐτή, δέχθηκε τὸν Ἰησοῦ στὴν ἀγκαλιά του ὁ ὑπερήλικας Συµεών, ὅπως θὰ ἐξιστορίσουµε αὔριο στὴ µνήµη του. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀποτελεῖ ἄλλη µία ἀπόδειξη ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν ἦλθε νὰ καταργήσει τὸν Μωσαϊκὸ νόµο, ὅπως ἰσχυρίζονταν οἱ ὑποκριτὲς Φαρισαῖοι καὶ Γραµµατεῖς, ἀλλὰ νὰ τὸν συµπληρώσει, νὰ τὸν τελειοποιήσει. Κατὰ τὴν ὁλονυκτία τῆς Ὑπαπαντῆς στὴν Κωνσταντινούπολη, οἱ βασιλεῖς συνήθιζαν νὰ παρευρίσκονται στὸ Ναὸ τῶν Βλαχερνῶν. Ἡ συνήθεια αὐτὴ ἐξακολούθησε µέχρι τέλους τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας.

Ὁ Ἅγιος Ἀγαθόδωρος

Μαρτύρησε στὰ Τύανα τῆς Καππαδοκίας. Στὴν ἀρχὴ τοῦ ξεῤῥίζωσαν τὰ δόντια, ἔπειτα τοῦ ἔκοψαν τὴν γλῶσσα, καὶ κατόπιν τοῦ ἀφαίρεσαν µὲ ξυράφι τὸ δέρµα. Ἀλλὰ ἡ πίστη του πρὸς τὸν Χριστό, ἔµεινε ἀκέραια καὶ ἀκλόνητη, καταντροπιάζοντας τοὺς ἄγριους βασανιστές. Τέλος πέθανε, ἀφοῦ του διαπέρασαν τὰ µυαλὰ µὲ πυρωµένα σουβλιά, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὅµως φλογερώτερος ἀπέµεινε ὁ ζῆλος τῆς εὐσέβειας καὶ τῆς ἀγάπης του πρὸς τὸν Χριστό.

Ὁ Ἅγιος Ἰορδάνης ὁ ἐκ Τραπεζοῦντος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Τραπεζοῦντα καὶ ὅταν παντρεύτηκε ἐγκαταστάθηκε στὸν Γαλατὰ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τότε ἦταν 40 χρονῶν. Κάποτε λοιπόν, διασκέδαζε µὲ κάποιους Ὀθωµανοὺς συµπατριῶτες του, παίζοντας µαζί τους ἕνα παιγνίδι. Σὲ κάποια στιγµή, ἕνας συµπαίκτης του, εἶπε κοροίδευτικα στὰ ἑλληνικά: «Ἅγιε Νικόλα ψωριάρη, βοήθησέ µε νὰ νικήσω». Ὁ Ἰορδάνης τότε ἀπάντησε παρόµοια, εἰς βάρος ὅµως τοῦ Μωάµεθ. Τὴν ἑπόµενη µέρα, ἕνας ἀπὸ τὴν παρέα του τὸν κατηγόρησε σὰν ὑβριστὴ τῆς θρησκείας τοῦ Μωάµεθ. Ὁδηγήθηκε λοιπὸν στὸν Βεζίρη καὶ πιέστηκε νὰ δεχθεῖ τὸν µουσουλµανισµὸ γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴν τιµωρία τοῦ θανάτου. Ὁ Ἰορδάνης, ὅµως, παρέµεινε σταθερὸς στὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν «γλυκύτατο Ἰησοῦ» καὶ ἔτσι ὁδηγήθηκε ἀπὸ τὸν ἔπαρχο στὸ Κουτζοὺκ Καραµάνι, τὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσης. Ἐνῷ ἦταν ἕτοιµος ὁ δήµιος νὰ ἀποκεφαλίσει τὸν µάρτυρα, ἔφθασε ἀγγελιοφόρος τοῦ Βεζίρη καὶ εἶπε µυστικὰ στὸν Ἰορδάνη: «Ὁ Βεζίρης σὲ συµβουλεύει νὰ λυπηθεῖς τὴν ζωή σου καὶ πὲς φανερὰ ὅτι τουρκεύεις καὶ ἔπειτα πήγαινε ὅπου θέλεις νὰ ζήσεις χριστιανικά». Ὁ Ἰορδάνης ἀπάντησε: «Εὐχαριστῶ τὸν Βεζίρη, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν θὰ τὸ κάνω ποτέ». Ἔτσι ὁ δήµιος ἔκοψε τὸ κεφάλι τοῦ ἔνδοξου αὐτοῦ µάρτυρα, στὴν Κωνσταντινούπολη 2 Φεβρουαρίου 1650 (κατ᾿ ἄλλους 1651). Τὴ νύκτα πῆγαν οἱ συγγενεῖς καὶ οἱ φίλοι του στὸν ἔπαρχο, καὶ ἀφοῦ τοῦ ἔδωσαν ἀρκετὰ χρήµατα, πῆραν τὸ ἱερὸ λείψανό του καὶ τὸ ἔθαψαν εὐλαβικὰ στὴν τοποθεσία Μπέγιογλου. Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ συνέγραψαν ὁ Ἰ. Καρυοφύλλης, Μέγας Λογοθέτης τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ ὁ Μελέτιος Συρίγου.

Ὁ Νέος Ὁσιοµάρτυς Γαβριήλ ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀλλωνή της Προκοννήσου. Ἔγινε µοναχὸς καὶ ὑπηρετοῦσε σὰν κήρυκας τῆς ἐνορίας τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Κατηγορήθηκε σὰν ὑβριστὴς τῆς µουσουλµανικῆς θρησκείας, φυλακίστηκε καὶ βασανίστηκε στὴν Κωνσταντινούπολη. Παρέµεινε ὅµως σταθερὸς στὴν πίστη του καὶ ἐπειδὴ δὲν δέχτηκε νὰ γίνει µουσουλµάνος, ἀποκεφαλίστηκε στὴ πόλη αὐτὴ 2 Φεβρουαρίου 1676. Τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου ῥίχτηκε στὴ θάλασσα ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Τὸ µαρτύριο τοῦ Ἁγίου συνέγραψε ὁ Ἰωάννης Καρυοφύλλης.