Ἁγιολόγιον - Φεβρουάριος 08

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στρατηλάτης

Ἀπὸ τὰ γενναιότερα καὶ ἀθλητικότερα παραστήµατα τῆς χριστιανικῆς παράταξης. Ἦταν ἀπὸ τὰ Εὐχάϊτα της Γαλατίας καὶ κατοικοῦσε στὴν Ἡράκλεια τοῦ Εὐξείνου Πόντου. Στρατιωτικὸς στὸ ἐπάγγελµα, διακρίθηκε γρήγορα καὶ προήχθη στοὺς µεγαλύτερους βαθµοὺς τῆς στρατιωτικῆς Ἱεραρχίας. Ἦταν γενναῖος καὶ συγχρόνως σεµνότατος, σὰν γνήσιος χριστιανός. Ὅταν ὁ Λικίνιος (307-323) ἐπισκέφθηκε τὴν Ἡράκλεια, εἶδε καὶ θαύµασε τὸ Θεόδωρο. Τότε ζήτησε περισσότερες πληροφορίες γι᾿ αὐτόν, πού, ὅµως, ἦταν δυσάρεστες. Ναὶ µὲν ἀνδρεῖος ὁ Θεόδωρος, ἀλλά χριστιανός. Ὁ βασιλιὰς διατάζει καὶ τὸν φέρνουν µπροστά του. Εἶσαι χριστιανός; τοῦ λέει. -Εἶµαι. -Καὶ ἐπιµένεις νὰ εἶσαι; - Μέχρι θανάτου. - Τότε δὲν µπορεῖς νὰ εἶσαι στρατιώτης. - Γιατί δὲν µπορῶ; Κανένας συνάδελφός µου δὲν µὲ κατηγόρησε γι᾿ αὐτό. - Σὲ κατηγορῶ ἐγώ, φώναξε ὀργισµένος ὁ βασιλιάς. Ἕνας πιστὸς στρατιώτης ἀκολουθεῖ τὴν θρησκεία τοῦ κράτους καὶ τοῦ στρατοῦ. Καὶ σὺ λατρεύεις τὸ Ναζωραῖο; - Δηλαδὴ τὸν ἀληθινὸ Θεό, εἶπε σεµνὰ καὶ τολµηρὰ ὁ Θεόδωρος. Ἀµέσως τότε, ἀφοῦ τὸν καθαίρεσαν ἀπ᾿ τὸ βαθµό του, τὸν µαστιγώνουν ἄγρια µὲ µαστίγια ποὺ στὶς ἄκρες εἶχαν µολυβένια σφαιρίδια. Ἔπειτα, τοῦ µπήγουν στὰ πλευρὰ σιδερένια νύχια καὶ στὶς πληγές του βάζουν ἀναµµένα δαδιά. Τελικά, τὸν σταυρώνουν, ἀλλὰ ἐπειδὴ κι ἀπὸ ἐκεῖ µὲ τὸ θεῖο λόγο κάνει πολλοὺς χριστιανούς, τὸν ἀποκεφαλίζουν. Ἀπέδειξε ἔτσι, ὅτι ἦταν ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ τολµοῦν «ἀφόβως τὸν λόγον λαλεῖν», ποὺ µὲ τόλµη, δηλαδή, κηρύττουν ἄφοβα τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ὁµολογοῦν τὴν ἁγία πίστη τους. (Σύµφωνα µὲ ἄλλες πληροφορίες, εἰκάζεται ὅτι ὁ Ἁγ. Θεόδωρος Στρατηλάτης εἶναι τὸ ἴδιο πρόσωπο µὲ αὐτὸ τοῦ Ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος, 17 Φεβρουαρίου).

Ὁ Προφήτης Ζαχαρίας

Εἶναι ὁ ἑνδέκατος τῆς σειρᾶς τῶν µικρῶν λεγοµένων προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἦταν γιὸς τοῦ Βαραχίου καὶ ἐγγονὸς τοῦ Ἄδδη. Γεννήθηκε (στὴ Γαλαάδ) στὰ χρόνια τῆς Βαβυλωνιακῆς αἰχµαλωσίας τῶν Ἰουδαίων. Ὁ Ζαχαρίας ἦταν αὐτὸς ποὺ µὲ τὸν προφήτη Ἀγγαῖο, διήγειραν τοὺς Ἰουδαίους, ὅταν αὐτοὶ τὸ 537 µὲ 536 ἐπέστρεψαν στὴν Ἰουδαία, νὰ ἀνοικοδοµήσουν τὸ ναὸ τῆς Ἱερουσαλήµ. Ὑπάρχει ἡ ἄποψη, ὅτι ὁ προφήτης Ζαχαρίας ἀνῆκε σὲ Ἱερατικὸ γένος καὶ ἦταν ἱερεὺς καὶ ὁ ἴδιος. Κατὰ τὴν Ἰουδαϊκὴ παράδοση, ὁ Ζαχαρίας καὶ ὁ Ἀγγαῖος ἦταν µέλη τῆς Μεγάλης Συναγωγῆς, ἡ ὁποία ὤρισε τὸν Κανόνα τῶν βιβλίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἀσχολήθηκαν δὲ καὶ µὲ τὴν τακτοποίηση τῆς ἱερᾶς λειτουργίας, καὶ συνέθεσαν ἢ ἀναθεώρησαν ψαλµούς. Ὁ Ζαχαρίας προφήτευσε τὴν εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ στὴν Ἱερουσαλὴµ γιὰ τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, καὶ γιὰ τὸ ποσὸ ποὺ πλήρωσαν οἱ Ἀρχιερεῖς στὸν Ἰούδα σὰν τίµηµα γιὰ τὴν προδοσία τοῦ Διδασκάλου.

Οἱ Ἁγίες Μάρθα, Μαρία καὶ Λυκαρίων

Δὲν πρόκειται, βέβαια, γιὰ τὶς ὁµώνυµες ἀδελφὲς τοῦ Λαζάρου τῶν χρόνων τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πρόκειται γιὰ ἄλλες χριστιανὲς ἀδελφὲς τῆς χρονικῆς περιόδου, ποὺ οἱ χριστιανοὶ καταδιώκονταν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες γιὰ τὴν πίστη τους στὸν Χριστό. Οἱ ἀδελφὲς λοιπὸν Μάρθα καὶ Μαρία κρίθηκαν ἔνοχες, διότι εἶχαν ἀφιερώσει τὴν ζωή τους στὴ διάδοση τῆς χριστιανικῆς πίστης µεταξὺ τοῦ γυναικείου κόσµου. Ὁ ἔπαρχος προσποιήθηκε ὅτι τὶς εὐσπλαχνίζεται κατὰ τὴν δίκη τους καὶ τὶς ἐξόρκιζε νὰ λυπηθοῦν τὴν νεότητά τους. Ἐκεῖνες τοῦ ἀπάντησαν ὅτι τὴν ζωή τους θὰ τὴν χάσουν ὅλοι, ἀλοίµονο ὅµως, σ᾿ ὅποιον χάσει τὴν ψυχή του. Διότι, κατὰ τὸν Ἰωάννη «ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον. Ὁ δὲ ἀπειθὼν τῷ υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλ᾿ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ µένει ἐπ᾿ αὐτόν». Καὶ οἱ δυὸ παρθένες, µαρτυρικὲς ἡρωΐδες τῆς πίστης, ἐπισφράγισαν τὴν ὁµολογία τους µὲ τὸ αἷµα τους. (Σὲ µερικοὺς Συναξαριστὲς ἀναφέρεται τὴν ἡµέρα αὐτή, µαζὶ µὲ τὶς δυὸ προαναφερθεῖσες παρθένες καὶ ὁ ἅγιος Λυκαρίων. Ὁ Ἅγιος αὐτός, φέρεται ὅτι ἦταν παιδὶ ποὺ µόναζε µαζὶ µὲ τὶς ἀδελφὲς Μαρία καὶ Μάρθα. Σταυρώθηκε µαζὶ µ᾿ αὐτὲς καὶ κατόπιν ἀποκεφαλίστηκε).

Οἱ Ἅγιοι Νικηφόρος καὶ Στέφανος

Μαρτύρησαν ἀφοῦ τοὺς ἔγδαραν ζωντανούς.

Οἱ Ὅσιοι Φιλάδελφος καὶ Πολύκαρπος

Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Μακάριος ἐπίσκοπος Πάφου.

Ὁ Ἅγιος Περγέτης