Ἁγιολόγιον - Δεκέµβριος 4

Ἡ Ἁγία Βαρβάρα ἡ Μεγαλοµάρτυς

Ἀποτελεῖ κόσµηµα τῶν µαρτύρων τοῦ 3ου αἰῶνα µ.χ. Ὁ πατέρας της ἦταν ἀπὸ τοὺς πιὸ πλούσιους εἰδωλολάτρες τῆς Ἠλιουπόλεως καὶ ὀνοµαζόταν Διόσκορος. Μοναχοκόρη ἡ Βαρβάρα, διακρινόταν γιὰ τὴν ὀµορφιὰ τοῦ σώµατός της, τὴν εὐφυΐα καὶ σωφροσύνη της. Στὴ χριστιανικὴ πίστη κατήχησε καὶ εἵλκυσε τὴν Βαρβάρα µία εὐσεβὴς χριστιανὴ γυναῖκα. Τὴ ζωή της µέσα στὸ εἰδωλολατρικὸ περιβάλλον ἡ Βαρβάρα περνοῦσε «ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεµνότητι», δηλαδὴ µὲ κάθε εὐσέβεια καὶ σεµνότητα. Ὅµως τὸ γεγονὸς αὐτό, δὲν ἔµεινε γιὰ πολὺ καιρὸ µυστικό. Ὁ Διόσκορος ἔµαθε ὅτι ἡ κόρη του εἶναι χριστιανὴ καὶ ἐκνευρισµένος διέταξε τὸν αὐστηρὸ περιορισµό της. Ἀλλὰ ἡ Βαρβάρα κατόρθωσε καὶ δραπέτευσε. Ὁ πατέρας της τότε ἐξαπέλυσε ἄγριο κυνηγητὸ µέσα στὶς σπηλιὲς καὶ τὰ δάση, ὅπου κρυβόταν ἡ κόρη του. Τελικά, κατόρθωσε καὶ τὴν συνέλαβε. Ἀλλὰ ὁ ἄσπλαχνος καὶ πωρωµένος εἰδωλολάτρης πατέρας, παρέδωσε τὴν κόρη του στὸν ἡγεµόνα Μαρκιανό. Αὐτός, ἀφοῦ στὴν ἀρχὴ δὲν κατόρθωσε µὲ δελεαστικοὺς τρόπους νὰ µεταβάλει τὴν πίστη της, διέταξε καὶ τὴν µαστίγωσαν ἀνελέητα. Κατόπιν τὴν φυλάκισε, ἀλλὰ µέσα ἐκεῖ ὁ Θεὸς θεράπευσε τὶς πληγὲς τῆς Βαρβάρας καὶ ἐνίσχυσε τὸ θάῤῥος της. Τότε ὁ ἡγεµόνας θέλησε νὰ τὴν διαποµπεύσει δηµόσια γυµνή. Ἀλλὰ ἐνῷ ἔβγαζαν τὰ ῥοῦχα της, ἄλλα ὡραιότερα ἐµφανίζονταν στὸ σῶµα της. Ὁ ἡγεµόνας βλέποντας τὸ θαῦµα, διέταξε νὰ ἀποκεφαλισθεῖ. Χωρὶς καθυστέρηση, ὁ ἴδιος ὁ κακοῦργος πατέρας της, ἀνέλαβε καὶ τὴν ἀποκεφάλισε.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαµασκηνός

Διαπρεπέστατος θεολόγος καὶ ποιητὴς τοῦ 8ου αἰῶνα καὶ µέγας πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας. Γεννήθηκε στὴ Δαµασκὸ στὰ τέλη τοῦ 7ου αἰῶνα καὶ ἔτυχε ἐπιµεληµένης ἀγωγῆς ἀπὸ τὸν πατέρα του Σέργιο, ποὺ ἦταν ὑπουργὸς οἰκονοµικῶν τοῦ ἄραβα χαλίφη Ἀβδοὺλ Μελὶκ τοῦ Α´. Δάσκαλός του ἦταν κάποιος πολυµαθὴς καὶ εὐσεβέστατος µοναχός, ποὺ ὀνοµαζόταν Κοσµᾶς καὶ ἦταν ἀπὸ τὴν Σικελία. Ὁ Σικελὸς µοναχὸς πράγµατι ἐκπαίδευσε τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν θετό του ἀδελφὸ Κοσµᾶ τὸν Μελῳδό, ἄριστα σ᾿ ὅλους τοὺς κλάδους τῆς γνώσης. Ὅταν πέθανε ὁ Σέργιος, ὁ γιός του Ἰωάννης διορίστηκε, χωρὶς νὰ τὸ θέλει, πρωτοσύµβουλος τοῦ χαλίφη Βελιδᾶ (705-715). Ἀργότερα, ὅταν ὁ χαλίφης Ὀµὰρ ὁ Β´ ἐξήγειρε διωγµὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ Ἰωάννης µαζὶ µὲ τὸν θετό του ἀδελφὸ Κοσµᾶ (τὸν ἔπειτα ἐπίσκοπο Μαϊουµᾶ), ἔφυγαν ἀπὸ τὴν Δαµασκὸ καὶ πῆγαν στὴν Ἱερουσαλήµ. Ἐκεῖ ὁ Ἰωάννης ἔγινε µοναχὸς στὴν περίφηµη Μονὴ τοῦ ἁγίου Σάββα, ὅπου ἔµεινε σ᾿ ὅλη του τὴ ζωή, µελετῶντας καὶ συγγράφοντας. Στὸ διωγµὸ κατὰ τῶν ἁγίων εἰκόνων, ἐπὶ Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου (726), πῆρε ἐνεργὸ µέρος καὶ ἐξαπέλυσε κατὰ τοῦ ἀσεβοῦς αὐτοκράτορα τοὺς τρεῖς γνωστοὺς λόγους ὑπὲρ τῶν ἁγίων εἰκόνων, πρᾶγµα ποὺ θορύβησε τὸν Λέοντα. Ὁ Ἰωάννης κατανάλωσε ὅλην του τὴ ζωὴ γιὰ τὴν δόξα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄφησε σὲ µᾶς θησαυροὺς ἀνυπολόγιστης ἀξίας. Ἔζησε µὲ ὁσιότητα πάνω ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια καὶ κοιµήθηκε εἰρηνικὰ τὸ 749. Τάφηκε στὴ Μονὴ τοῦ ἁγίου Σάββα.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἐπίσκοπος Πολυβότου, ὁ Θαυµατουργός

Ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 7ου καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 8ου αἰῶνα µετὰ Χριστόν. Ἀπὸ παιδὶ ἔµεινε καθαρὸς καὶ ἀκηλίδωτος σ᾿ ὅλη του τὴ ζωή. Ἐπίσης ὑπῆρξε ἐγκρατής, φιλέσπλαγχνος, φιλελεήµων καὶ γνώστης τῶν ἁγίων Γραφῶν. Ἔτσι στὴν ἀρχὴ ἔγινε ἀναγνώστης, κατόπιν ὑποδιάκονος, διάκονος καὶ µετὰ πρεσβύτερος. Στὸ ἀξίωµα αὐτό, διακρίθηκε γιὰ τὸ συστηµατικὸ κήρυγµα τοῦ θείου λόγου καὶ γιὰ τὴν πρακτικότητα τῶν ὁµιλιῶν του. Ἀργότερα µὲ κοινὴ γνώµη λαοῦ καὶ κλήρου, ἀναδείχτηκε ἐπίσκοπος Πολυβότου (ἀρχαία πόλη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας στὴ Φρυγία Σαλουτάρια, κοντὰ στὶς Συννάδες. Ἐρείπιά της σῴζονται στὸ σηµερινὸ Μπουλβαντίν, κοντὰ στὸ Ἀφιὸν Καρὰ Χισάρ). Ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξε ἄγρυπνος καὶ φιλόστοργος ποιµένας. Τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ βασιλιὰς Λέων ὁ Ἴσαυρος κίνησε πόλεµο κατὰ τῶν ἁγίων εἰκόνων, ὁ ἐπίσκοπος Ἰωάννης διακρίθηκε γιὰ τὰ ὀρθόδοξα φρονήµατά του καὶ τὸ θάῤῥος του, παρὰ τὶς κακοποιήσεις ποὺ δέχτηκε ἀπὸ τὰ βασιλικὰ ὄργανα. Ὅταν κάποτε στὸ Ἀµόριο τῆς Φρυγίας οἱ Ἀγαρηνοὶ ἅρπαξαν ἀρκετοὺς αἰχµαλώτους ἀπὸ τὸ ποίµνιό του, ὁ Ἰωάννης δὲν δίστασε νὰ πάει στὸ στρατόπεδό τους καὶ νὰ ζητήσει τοὺς αἰχµαλώτους. Αὐτοὶ δὲν δέχτηκαν, ἀλλὰ βαρειὲς ἀσθένειες ἄρχισαν νὰ πέφτουν στὸ στρατόπεδο καὶ τότε µὲ τὴν προσευχή του ὁ Ἰωάννης κατάφερε νὰ σταµατήσει τὸ κακὸ καὶ ἔτσι οἱ Ἀγαρηνοὶ πρὸς ἀνταπόδοση, ἐλευθέρωσαν τὸ ποίµνιο τοῦ ἐπισκόπου Ἰωάννη. Τὸ τέλος τοῦ ἄξιου αὐτοῦ Ἱεράρχη ὑπῆρξε ἥσυχο καὶ εἰρηνικό. Τὸ δὲ τίµιο λείψανό του ἔγινε αἰτία πολλῶν θαυµάτων.

Ἡ Ἁγία Ἰουλιανή

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιοι Χριστόδουλος καὶ Χριστοδούλη ἡ Παρθένος

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Σὲ ὁρισµένα Συναξάρια ἡ Χριστουδούλη ἀναφέρεται µαζὶ µὲ τὴν ἁγία Μυρώπη.

Μνήµη τῶν δώδεκα Προφητῶν

Ἡ µνήµη αὐτὴ εἶναι σύµφωνα µὲ τὸ Ἱεροσολυµιτικὸ Κανονάριο.

Ὁ Ἅγιος Σεραφεὶµ ὁ Νέος Ἱεροµάρτυρας

Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Μπεζούλια τῆς ἐπαρχίας Ἀγράφων καὶ ἀνατράφηκε κατὰ Χριστὸν ἀπὸ τοὺς θεοσεβεῖς γονεῖς του, Σωφρόνιο καὶ Μαρία. Ἀγάπησε τὴν µοναχικὴ ζωὴ καὶ πῆγε στὴ Μονὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τὴν ἐπονοµαζόµενη Κορῶνα ἢ Κρύα Βρύση καὶ ἐπιδόθηκε στὴν ἄσκηση τῆς ἀρετῆς. Διακρίθηκε γιὰ τὴν ἄσκησή του καὶ ἔγινε ἡγούµενος τῆς Μονῆς. Ἀργότερα χειροτονήθηκε Ἀρχιεπίσκοπος Φαναριοῦ καὶ Νεοχωρίου. Κατηγορήθηκε ὅτι πῆρε µέρος στὴν ἐπανάσταση τοῦ Διονυσίου Φιλοσόφου, συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ποὺ µάταια προσπάθησαν νὰ τὸν ἐξισλαµίσουν. Ἐξαγριωµένοι οἱ Τοῦρκοι µπροστὰ στὴ σταθερότητα τῆς πίστης τοῦ ἱεροµάρτυρα, ὑπέβαλαν σ᾿ αὐτὸν φρικτὰ βασανιστήρια, τὰ ὁποῖα µεγάλωναν, ἐφ᾿ ὅσον ὁ Σεραφεὶµ διαρκῶς ἀρνιόταν νὰ προδώσει τὴν ἑλληνοχριστιανικὴ πίστη του. Ἀφοῦ τοῦ ἔκοψαν τὴν µύτη καὶ ἐπανειληµµένα τὸν παρουσίασαν στὸν κριτή, ἀρνούµενος νὰ ἀλλαξοπιστήσει, τὸν ἐκτέλεσαν στὶς 4 Δεκεµβρίου 1601 µὲ σουβλισµὸ καὶ κατ᾿ ἄλλους µὲ ἀπαγχονισµό. Ἡ τίµια κεφαλή του ἐναποτέθηκε στὴ Μονὴ τῆς Κρύας Βρύσης, ὅπου εἶχε µονάσει ὁ Ἅγιος.

Ὁ Ὅσιος Κασσιανός

Κύπριος Ὅσιος ἐκ τῶν 300 Ἀλαµανῶν. (Βλέπε Α.Χ.Ε.Χ., ἡ µνήµη του ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 6η Ὀκτωβρίου).

Ὁ Ἅγιος Κρῦσπος

Ἀπόστολος καὶ λέγεται ὅτι ὑπῆρξε ὁ ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας τῆς νήσου Αἰγίνης. Ἦταν ἀρχισυνάγωγος Κορίνθου. Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται ἀπὸ ὁρισµένα Ἁγιολόγια καὶ τὴν 8η Δεκεµβρίου µαζὶ µὲ ἄλλους ἀποστόλους ἀπὸ τοὺς 70, ὅπως Σωσθένη κ.λ.π.

Ὁ Ἅγιος Δάµασος (Πορτογάλος)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Ἡ ἐν Ὀρθοδοξίᾳ Ἡνωµένη Εὐρώπη», τοῦ Γ.Ε. Πιπεράκη, Ἔκδ. «Ἑπτάλοφος», Ἀθῆναι 1997.