Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 16

Ὁ Ἅγιος Λογγῖνος ὁ Ἑκατόνταρχος

Ἦταν ἐπικεφαλῆς ἀξιωµατικὸς τῶν ῥωµαίων στρατιωτῶν, στὴν ἐκτέλεση τῆς θανατικῆς καταδίκης τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ἐκτελοῦσε τὴν διαταγὴ τοῦ Πιλάτου, ἀγνοοῦσε ποιὸς ἦταν ὁ Ἰησοῦς, γι᾿ αὐτὸ παρέστη σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς φρικτῆς τραγῳδίας. Ὅµως ἡ ψυχὴ τοῦ Λογγίνου δὲν εἶχε τὶς φαρισαϊκὲς παρωπίδες καὶ τὴν ἀχρειότητα τῶν ῥωµαίων στρατιωτῶν. Εἶδε σὲ βάθος τὸ θῦµα καὶ πρόσεξε σ᾿ αὐτὸ τὴν ἀγαθότητα, τὴν σεµνότητα, ἀλλὰ καὶ τὴν γαλήνη ποὺ τὸ διέκρινε. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Κυρίου, ὅταν εἶδε τὸ καταπέτασµα τοῦ Ναοῦ νὰ σχίζεται στὰ δυό, τὴν γῆ νὰ σείεται, τὶς πέτρες νὰ ῥαγίζουν καὶ τὰ µνηµεῖα νὰ ἀνοίγουν, φωτίσθηκε ἀκόµα περισσότερο. Δὲ χωροῦσε πλέον καµιὰ ἀµφιβολία µέσα του, καὶ µὲ ὅλην του τὴν δύναµη διακήρυξε κάτι, ποὺ ὅλοι ὅσοι ἔχουν καθαρὰ τὰ µάτια τῆς ψυχῆς τους στὴν παντοδυναµία τοῦ Κυρίου διακηρύττουν: «Ἀληθῶς ὁ ἄνθρωπος οὗτος υἱὸς ἦν Θεοῦ». Ἀλήθεια, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν υἱὸς Θεοῦ, ὁ Θεάνθρωπος Σωτὴρ τοῦ κόσµου. Ἡ εἴδηση ὅτι ὁ Λογγίνος ἀσπάσθηκε καὶ κήρυττε τὴ χριστιανικὴ πίστη, ἐξήγειρε τὴν µανία τῶν Ἰουδαίων, καὶ µὲ ἐνέργειές τους στὴ ρωµαϊκὴ ἐξουσία, τὸν ἀποκεφάλισαν.

Οἱ Ἅγιοι Δύο Στρατιῶται

Αὐτοὶ µαρτύρησαν µαζὶ µὲ τὸν Ἅγιο Λογγίνο.

Οἱ Ἅγιοι Λεόντιος, Δοµέτιος, Τερέντιος καὶ Δοµνῖνος

Ὅλοι µαρτύρησαν διὰ πυρός.

Ὁ Ὅσιος Μαλός

Συνετὸς καὶ ὀλιγαρκὴς στὰ νεανικά του χρόνια ὁ Ὅσιος Μαλός, ἔµεινε φτωχὸς στὴν ὕλη γιὰ νὰ γίνει πλούσιος ἐν Χριστῷ. Δὲν ἦταν µεγάλης µορφώσεως, ἦταν ὅµως πολλῆς πίστεως καὶ ζήλου θερµοῦ. Ἐπειδὴ δὲν µποροῦσε νὰ διδάσκει δηµόσια, ἔκανε κήρυγµα στὸν κάθε ἕνα χωριστά. Ὁ Μαλὸς εἶχε µεγάλη πνευµατικὴ διάκριση, ὥστε νὰ µὴ γίνεται βαρύς, ἐνοχλητικὸς καὶ ἄστοχος στὶς ἰδιαίτερες αὐτὲς νουθεσίες. Ἡ θεία χάρη τὸν εἶχε ὁπλίσει µὲ µεγάλη λεπτότητα καὶ ἀγάπη, ποὺ τοῦ ὑπαγόρευαν πάντοτε τί ἦταν συµφέρον νὰ εἰπωθεῖ καὶ τί ἔπρεπε νὰ παραλειφθεῖ. Στὴ συνέχεια ἀκολούθησε τὴν ἐρηµικὴ ζωή. Ἀλλ᾿ ὅσοι µάθαιναν ποὺ βρίσκεται, ἔρχονταν καὶ τὸν ζητοῦσαν στὸ ἐρηµητήριό του. Καὶ αὐτὸς ὅµως, κατὰ διαστήµατα, κατέβαινε στὶς πόλεις, ὄχι γιὰ νὰ κάνει ὁµιλίες, ἀλλὰ γιὰ νὰ σκορπίσει εὐεργεσίες. Διότι ὁ Κύριος τὸν εἶχε προικίσει καὶ µὲ τὴν δύναµη νὰ θεραπεύει θαυµατουργικὰ διάφορες ἀῤῥώστιες. Πολλοὶ µάλιστα βρῆκαν τὴν γιατρειά τους µὲ τὶς προσευχὲς τοῦ ὁσίου Μαλοῦ καὶ διὰ µόνου της ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν του. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐξεδήµησε πρὸς τὸν Κύριο, τὸ λείψανό του ἀνάβλυζε µύρο καὶ ἔγινε πηγὴ ἰάσεως διαφόρων ἀσθενειῶν.

Ὁ Ἅγιος Gali (ἢ Γάλλος), προστάτης Ἅγιος της Ἐλβετίας

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985. Ἐπίσης καὶ στὸ βιβλίο «Ἡ ἐν Ὀρθοδοξίᾳ Ἡνωµένη Εὐρώπη», τοῦ Γ.Ε. Πιπεράκη, Ἔκδ. «Ἑπτάλοφος», Ἀθῆναι 1997.