Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 30

Οἱ Ἅγιοι Ζηνόβιος καὶ Ζηνοβία τὰ ἀδέλφια

Κατάγονταν ἀπὸ τὶς Αἰγαῖς τῆς Κιλικίας καὶ ἦταν κληρονόµοι µεγάλης περιουσίας. Ὁ Ζηνόβιος εἶχε σπουδάσει ἰατρική, καὶ ὄχι µόνο πρόσφερε ἀφιλοκερδῶς τὶς ὑπηρεσίες του στοὺς πάσχοντες, ἀλλὰ ἐπιπλέον πλούσια µοίραζε ἀπὸ τὰ ἀγαθά του σ΄ αὐτούς. Μὲ τὴν συµπεριφορά του αὐτὴ στήριζε τοὺς χριστιανούς, καὶ πολλοὺς εἰδωλολάτρες ἔφερε στὴ χριστιανικὴ πίστη. Ὅταν πληροφορήθηκε αὐτὸ ὁ ἔπαρχος Λυσίας, ἔδωσε διαταγὴ καὶ τὸν συνέλαβαν. Ὁ Ζηνόβιος µὲ παῤῥησία ὁµολόγησε ὅτι πράγµατι εἶναι χριστιανός, καὶ ὅ,τι κάνει, τὸ κάνει γιὰ τὴν σωτηρία ψυχῶν καὶ τὴν δόξα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ὁ Λυσίας µὲ αὐστηρότητα τοῦ εἶπε ὅτι ἂν δὲ σταµατήσει αὐτὸ ποὺ κάνει καὶ δὲν ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό, θὰ µαρτυρήσει φρικτά. Ὁ Ζηνόβιος ἀπάντησε ὅτι τὰ µαρτύρια µποροῦν νὰ βλάψουν τὸ σῶµα του, ἀλλὰ τὴν ψυχή του ποτέ. Διότι λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «Καὶ τὶς ὁ κακώσων ὑµᾶς, ἐὰν τοῦ ἀγαθοῦ µιµητοὶ γένησθε;». Ποιός, δηλαδή, θὰ µπορέσει νὰ σᾶς κάνει κακὸ καὶ νὰ σᾶς ἐπιφέρει πραγµατικὴ βλάβη, ἂν γίνετε µιµητὲς καὶ ἀκόλουθοι τοῦ ἀγαθοῦ; Ὁ Λυσίας ἀµέσως διέταξε καὶ τὸν βασάνισαν. Τότε παρενέβη ἡ ἀδελφή του Ζηνοβία καὶ ἤλεγξε τὸ Λυσία, ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι ἄνανδρο. Ἀλλὰ ὁ ἔπαρχος συνέλαβε καὶ αὐτή, καὶ τελικὰ ἀποκεφάλισε καὶ τοὺς δυό. (Κάτ, ἄλλη ἐκδοχὴ ὁ Ζηνόβιος µαρτύρησε ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. Γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς τὸν Ζηνόδοτο καὶ τὴν Θέκλα, καὶ πώς, ὅταν µεγάλωσε ἔγινε ἐπίσκοπος Αἰγῶν, ἐπιτελῶντας πολλὰ θαύµατα).

Ὁ Ἅγιος Μαρκιανός Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Συρακουσῶν

Βαπτίστηκε καὶ χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο καὶ στάλθηκε ἐπίσκοπος στὶς Συρακοῦσες τῆς Σικελίας. Ἐκεῖ κατέπληξε µὲ τὰ θαύµατά του διὰ τῆς προσευχῆς καὶ κατάφερε νὰ ἐκχριστιανίσει τοὺς περισσότερους κατοίκους τῆς περιοχῆς αὐτῆς. Ὁπότε οἱ Ἰουδαῖοι, κινούµενοι ἀπὸ φθόνο, τὸν θανάτωσαν µὲ βίαιο θάνατο καὶ ἔτσι ὁ ἅγιος Μαρκιανὸς πῆρε τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Οἱ Ἅγιοι Κοϊντάς, Μήτρας, Νεµεσίων, Πτολεµαῖος, Θεόφιλος, Ἰγένης, Ἰσίδωρος, Κλαύδιος, Ἐπίµαχος, Εὐτρόπιος, Ζήνων, Ἤρων, Ἀµµών, Ἀτήρ, Βήσας, Διόσκουρος, Ἀλέξανδρος, Κρονίων, Ἰουλιανός, Μακάριος καὶ ἄλλοι 13 Μάρτυρες

Μαρτύρησαν στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Δεκίου τὸ 250, στὴν Ἀλεξάνδρεια. Οἱ δυὸ πρῶτοι θανατώθηκαν, µετὰ ἀπὸ σκληρὰ βασανιστήρια, ἀφοῦ ἔχυσαν ἐπάνω τους βρασµένη ἀσβέστη. Οἱ δὲ ἑπόµενοι δυό, ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ βασανίστηκαν ἀπάνθρωπα, στὸ τέλος τοὺς ἀποκεφάλισαν. Ἀπὸ τοὺς ἄλλους 13 µάρτυρες, ἄλλους ἔκαψαν ζωντανοὺς καὶ ἄλλους ἀποκεφάλισαν.

Ἡ Ἁγία Εὐτροπία

Ἦταν ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου καὶ µάταια ὁ ἔπαρχος Ἀπελλιανὸς προσπαθοῦσε νὰ διεγείρει τὴν ψυχὴ τῆς Εὐτροπίας στὶς ὁρµὲς τῆς ζωῆς, τῶν ἀνέσεων, τῶν τέρψεων καὶ τῶν ἡδονῶν, ποὺ ὑποσχόταν σ΄ αὐτήν, ἂν ἤθελε ν΄ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Τέρψη, ἡδονὴ καὶ ἄνεση γιὰ µένα εἶναι, ἔλεγε ἡ Εὔτροπια, τὸ νὰ ζῶ κατὰ τὰ χριστιανικὰ παραγγέλµατα. Ἐµᾶς ἑλκύουν ἡ ἐγκράτεια, ἡ λιτότητα, οἱ κακοπάθειες καὶ οἱ θλίψεις γιὰ τοὺς ἄλλους, ἡ δὲ µεγαλύτερη τῶν ἡδονῶν εἶναι ὁ θάνατος γιὰ τὸ Χριστό. Καὶ αὐτὸ τὸ ἀπέδειξε ἡ µάρτυς καὶ µὲ ἔργα. Οὔτε φυλακή, οὔτε σιδερένια νύχια καὶ ἀναµµένες λαµπάδες πτόησαν ἢ πίκραναν τὴν ψυχή της. Τὰ λόγια της ἐξακολουθοῦσαν θαῤῥαλέα καὶ ἡρωικά, τὸ δὲ κεφάλι της βάφηκε µὲ τὸ αἷµα της. Καὶ τὸ κεφάλι ἐκεῖνο, ποὺ µὲ τέτοιο τρόπο ἔπεσε, ἦταν τὸ τιµιότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο κεφάλι στολισµένο µὲ διαµάντια καὶ στέµµατα βασιλικά.

Οἱ Ἅγιοι Κλεόπας ὁ Ἀπόστολος καὶ Ἰωσὴφ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ὁ Κλεόπας ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς 70 µαθητὲς τοῦ Κυρίου. Γι΄ αὐτὸν βλέπε στὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον ΚΔ΄ 19-27. Ὁ Κλεόπας, ἔλαβε καὶ αὐτὸς κατὰ τὴν ἡµέρα τῆς Πεντηκοστῆς τὰ χαρίσµατα τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος καὶ πέρασε τὴ ζωή του κοπιάζοντας γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ δὲ Ἰωσὴφ ἔζησε τὸν 13ο αἰῶνα. Ἔγινε Ἱεροµόναχος µετὰ τὸν θάνατο τῆς συζύγου του καὶ διαδέχτηκε στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸν Γερµανὸ Γ΄ τὸ 1268. Τὸ 1275 ὑπέβαλε τὴν παραίτησή του,

διότι ὁ βασιλιὰς Μιχαήλ, εἶχε ὑπογράψει χωρὶς τὴν θέληση κλήρου καὶ λαοῦ, στὴ Λυὼν τῆς Γαλλίας, τὴν ἕνωση τῆς Ἀνατολικῆς καὶ τῆς παπικῆς Ἐκκλησίας. Στὶς 31 Ὀκτωβρίου 1282 ἐπανῆλθε στὸν θρόνο καὶ ἔκανε πολλὲς καὶ κοπιαστικὲς περιοδεῖες γιὰ νὰ ἀποκαταστήσει τὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ τάξη. Ὅµως, τὸν Μάρτιο τοῦ 1283, ἐξουθενωµένος ἀπὸ τοὺς κόπους, παρέδωσε τὸ πνεῦµα του στὸ Θεό.

Οἱ Ἅγιοι Ἀστέριος, Κλαύδιος, Νέων καὶ Νεονίλλη τὰ ἀδέλφια

Αὐτοὶ ἦταν ἐκ τῆς πόλεως τῶν Λαράνδων, τὸ γένος Ἴσαυροι καὶ ἀδέλφια κατὰ σάρκα, στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ Λυσίου ἡγεµόνος τῆς Κιλικίας. Ὅταν πέθανε ὁ πατέρας τους, ἔπεσαν στὰ νύχια τῆς κακιᾶς µητριᾶς τους, ποὺ ἤθελε νὰ ἁρπάξει τὴν περιουσία ποὺ τοὺς ἄφησε ὁ πατέρας τους. Τὰ τέσσερα ἀδέλφια δὲν ἐπέτρεψαν στὴ µητριά τους νὰ οἰκειοποιηθεῖ τὴν περιουσία τους, ἀντίθετα ὅµως, µὲ κάθε προθυµία βοηθοῦσαν µὲ τὰ χρήµατα αὐτὰ τοὺς φτωχούς. Τότε ἡ µέγαιρα µητριά, γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ τὰ τέσσερα ἀδέλφια, τὰ κατάγγειλε στὸν ἡγεµόνα τῆς Κιλικίας Λυσία, ὅτι ἦταν χριστιανοί. Ἀµέσως συνελήφθησαν καὶ βασανίστηκαν σκληρά. Ἀλλὰ τὸ φρόνηµά τους δὲν ἄλλαξε. Τότε ἀποκεφαλίστηκαν καὶ οἱ τέσσερις, τὰ δὲ σώµατά τους ῥίχτηκαν στὰ φαράγγια γιὰ νὰ τὰ φάνε τὰ ὄρνεα. Ἀλλ΄ ἡ ψυχή τους πέταξε ἔνδοξη µπροστὰ στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ, περιµένοντας τὴ µεγάλη ἡµέρα τῆς µισθαποδοσίας.

Οἱ Ἅγιοι Τέρτιος, Μᾶρκος, Ἰοῦστος (ἢ Ἰησοῦς) καὶ Ἀρτεµᾶς οἱ Ἀπόστολοι ἀπὸ τοὺς 70

Ὁ Τέρτιος ἔγινε δεύτερος ἐπίσκοπος Ἰκονίου µετὰ τὸν Σωσίπατρο. Ἔγραψε δὲ καὶ τὴν πρὸς Ῥωµαίους Ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, καθὼς ὁ ἴδιος µαρτυρεῖ (Ρωµ. ιστ΄ 22).Ὁ Μᾶρκος, ἀνεψιὸς τοῦ Βαρνάβα, ἔγινε ἐπίσκοπος Ἀπολλωνιάδας καὶ µὲ τὸ Εὐαγγελικό του κήρυγµα ἐξολόθρευσε τὸ σέβας τῶν εἰδώλων. (Κολασ. δ΄ 10).Ὁ Ἰοῦστος ἔγινε ἐπίσκοπος Ἐλευθερουπόλεως καὶ µὲ τὰ λόγια του καὶ τὰ θαύµατά του εἵλκυσε στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τοὺς ἐκεῖ ἀπίστους.

Καὶ ὁ Ἀρτεµᾶς ἔγινε ἐπίσκοπος στὰ Λύστρα, καὶ σὰν δόκιµος ὑπηρέτης τοῦ Χριστοῦ διέλυσε στὸν τόπο αὐτὸν τὴν πλάνη τῶν δαιµόνων.

Οἱ Ἅγιοι Ἐννέα Μάρτυρες

Μαρτύρησαν διὰ πυρός. (Ἴσως εἶναι οἱ ἴδιοι µ΄ αὐτοὺς τῆς 12ης Μαρτίου).

Ὁ Ἅγιος Μανουήλ

Μαρτύρησε διὰ ξίφους. (Ἴσως εἶναι ὁ ἴδιος µ΄ αὐτὸν τῆς 26ης Μαρτίου).

Ὁ Ἅγιος Δοµέτιος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Δήµιος

Αὐτὸς ἦταν δήµιος στὸ ἐπάγγελµα καὶ γνώρισε τὸ θέληµα θεοῦ. Κατόπιν τὸν ἔριξαν σὲ µία φρικτὴ φυλακή, ὅπου µαρτυρικὰ παρέδωσε τὸ πνεῦµα του στὸ Θεό. (Ἡ µνήµη του περιττῶς ἐπαναλαµβάνεται ἀπὸ ὁρισµένους Συναξαριστὲς καὶ τὴν 25η Μαρτίου).