Ἁγιολόγιον - Ὀκτώβριος 22

Ὁ Ὅσιος Ἀβέρκιος ὁ Ἰσαπόστολος καὶ θαυµατουργὸς ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως

Ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 2ου αἰῶνα µ.Χ. Ἡ ἄµεπτη ζωή του καὶ ἡ καρποφορία τῆς διδασκαλίας του, παρακίνησαν τὸ ποίµνιο νὰ τὸν ἀναγκάσει νὰ γίνει ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως στὴ Φρυγία. Τὸ ἀξίωµα δὲ µείωσε τὸ ζῆλο τοῦ Ἀβερκίου. Ἔλεγε, µάλιστα, ὅτι δὲν ἀρκεῖ κάποιος νὰ φαίνεται ἄρχων, ἀλλὰ καὶ νὰ εἶναι πραγµατικά. Δηλαδὴ νὰ αὐξάνει τὴν διακονία καὶ τοὺς κόπους του. Διότι κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο, «εἰ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος», ποὺ σηµαίνει, ἂν κανεὶς θέλει νὰ εἶναι πρῶτος κατὰ τὴν τιµή, ὀφείλει µὲ τὴν ταπείνωσή του ἀπέναντι στοὺς ἄλλους, νὰ γίνει τελευταῖος ἀπὸ ὅλους καὶ ὑπηρέτης ὅλων µε τὴν ἄσκηση τῆς ἀγάπης. Καὶ ὁ Ἀβέρκιος τὴν ἐντολὴ αὐτὴ ἔκανε πράξη στὴ ζωή του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε τὸ χάρισµα νὰ κάνει πολλὰ θαύµατα. Θεράπευσε τὴν κόρη τοῦ βασιλιᾶ τῆς Ῥώµης, ἀπὸ πονηρὸ δαιµόνιο. Θερµὰ νερὰ ἀπὸ τὴν γῆ ἐξέβαλε καὶ ἄλλα πολλὰ θαύµατα ἔκανε. Ἐπίσης, ὁ Ἀβέρκιος κήρυξε σὲ ὅλες τὶς πόλεις τῆς Συρίας καὶ Μεσοποταµίας. Ἔπειτα πῆγε στὴ Λυκαονία, τὴν Πισιδία καὶ στὴν ἐπαρχία τῶν Φρυγῶν. Ὀνοµάστηκε ἰσαπόστολος, διότι περιόδευσε καὶ κήρυξε ὅπως οἱ κορυφαῖοι Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ. Πέθανε εἰρηνικά, 72 χρονῶν.

Οἱ Ἅγιοι Ἀλέξανδρος ὁ Ἐπίσκοπος, Ἠράκλειος, Ἄννα, Ἐλισάβετ, Θεοδότη καὶ Γλυκερία

Ὑπέρλαµπρος ἀστέρας ὁ Ἀλέξανδρος µὲ τὴν ἄριστη ἀποστολικὴ ἐκτέλεση τῶν ἐπισκοπικῶν του καθηκόντων. Πατρικὸς στὸ ποίµνιό του, ἐπιεικὴς καὶ φιλάνθρωπος σὲ ὅλους, ὑπηρετοῦσε µὲ ζῆλο καὶ τόλµη τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἦταν ἕτοιµος ἀνὰ πᾶσα στιγµή, νὰ ὑποστεῖ γι᾿ αὐτὸ µύριες θυσίες καὶ θανάτους. Ὁ εἰδωλολάτρης ἄρχοντας, µάταια προσπάθησε νὰ τὸν δελεάσει καὶ νὰ τὸν πτοήσει, καὶ ἔτσι τὸν ὑπέβαλε σὲ βασανιστήρια. Ἀλλ᾿ ὁ Ἀλέξανδρος καὶ βασανιζόµενος, κήρυττε τὸν Ἰησοῦ, καταφρονῶντας τελείως τοὺς πόνους, τὶς πληγὲς καὶ τὸν ἀπειλούµενο θάνατο. Μπροστὰ σ᾿ αὐτὴν τὴν γενναία συµπεριφορὰ τοῦ ἡρωικοῦ Ἐπισκόπου, πίστεψε ὁριστικὰ στὸ Χριστὸ ὁ στρατιώτης Ἡράκλειος, ποὺ εἶχε ἤδη ἀκούσει κάποια χριστιανικὰ διδάγµατα. Μαζί του πίστεψαν καὶ τέσσερις γυναῖκες, ἡ Θεοδότη, ἡ Γλυκερία, ἡ Ἄννα καὶ ἡ Ἐλισάβετ. Καὶ µὲ τὸ µεγάλο ἔνθεο ἐνθουσιασµό, ποὺ διέκρινε τοὺς πιστοὺς τῶν χρόνων ἐκείνων, διακήρυξαν τὴν ὁµολογία τῆς πίστης τους µεγαλόφωνα µπροστὰ στὸν δικαστή, χωρὶς νὰ πτοηθοῦν ἀπὸ τὰ αἵµατα ποὺ ἔτρεχαν ἀπὸ τὶς πληγὲς τοῦ ἐπισκόπου Ἀλεξάνδρου. Μετὰ ἀπὸ λίγο, πῆραν ὅλοι τὸ ἀµάραντο στεφάνι τῆς αἰωνιότητας, ἀφοῦ ὑπέστησαν µὲ καρτεροψυχία τὸ µαρτύριο τοῦ ἀποκεφαλισµοῦ.

Ὁ Ἅγιος Ζαχαρίας

Μαρτύρησε διὰ πνιγµοῦ µέσα στὴ θάλασσα. Μᾶλλον ὁ ἴδιος µε αὐτὸν τῆς 21ης Ὀκτωβρίου.

Οἱ Ἅγιοι 7 Παῖδες ἐν Ἐφέσῳ

Βλέπε βιογραφικό τους σηµείωµα τὴν 4η Αὐγούστου, ὅπου καὶ ἡ κυρίως µνήµη τους· ἐδῶ, ἄγνωστο γιατί οἱ Συναξαριστὲς ἐπαναλαµβάνουν τὴν µνήµη τους.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, Ἐπίσκοπος Μεθώνης, ἐθνοϊεροµάρτυρας (1816-1825)

Γεννήθηκε τὸ 1770 στὸ χωριὸ Ἄλβαινα τῆς Ὀλυµπίας. Ἐπίσκοπος Μεθώνης Ναυαρίνου καὶ Νεοκάστρου χειροτονήθηκε ἐπὶ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου ΣΤ (1813-1818). Τὸ 1817 ταξίδεψε στὴ Ῥωσία καὶ παρουσιάστηκε ἐνώπιον τοῦ τσάρου στὸν ὁποίο, µὲ σπάνια εὐγλωττία, ἐξέθεσε τὶς κακουργίες τῶν Τούρκων κατακτητῶν καὶ τὴν οἰκτρὴ κατάσταση τῶν ὑπόδουλων Ἑλλήνων, καὶ ἀπὸ τὸν ὁποῖο ζήτησε συµπαράσταση καὶ βοήθεια γιὰ τὸ δοῦλο Γένος. Στὴ Μεθώνη ἐπέστρεψε τὸ 1818 µὲ ῥωσικὸ πολεµικὸ πλοῖο. Τότε µυήθηκε στὴ Φιλικὴ Ἑταιρεία ἀπὸ τὸν Ἀναγνωσταρὰ Παπαγεωργίου. Εἶναι ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Πελοποννήσου ποὺ µυήθηκε σ᾿ αὐτήν, ἡ δὲ εἴσοδός του χαιρετίστηκε µὲ ἐνθουσιασµὸ ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο Ὑψηλάντη. Ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, ὁ Γρηγόριος ἀναπτύσσει πολεµικὴ δράση καὶ πρωτοστατεῖ, µαζὶ µὲ τοὺς ὁπλαρχηγοὺς Παπατσώρα, Γρηγοριάδη, Παπατσώνη, Ντούφα, Παπαζαφειρόπουλο, Κων. Πετρ. Μαυροµιχάλη κ.ἄ. στὴν πολιορκία τῶν κάστρων τῆς Μεθώνης καὶ τοῦ Νεοκάστρου. Μετὰ ἑξάµηνη πολιορκία τοῦ Νεοκάστρου οἱ Τοῦρκοι παραδόθηκαν καὶ τὴν συµφωνία παραδόσεως ὑπέγραψε ὁ Γρηγόριος (7 Αὐγούστου 1821). Ἡ ἀπόβαση τοῦ Ἰµπραὴµ στὴ Μεθώνη καὶ Κορώνη βρίσκει τὸν Γρηγόριο στὴν πρώτη γραµµὴ καὶ ὑπερασπίζεται τὸ Παλαιόκαστρο. Μετὰ τὴν πτώση τῆς Σφακτηρίας, τὰ χαράµατα τῆς 30ης Ἀπριλίου 1825, ὁ Γρηγόριος καὶ οἱ ὑπερασπιστὲς τοῦ Παλαιοκάστρου ἀποφάσισαν ἡρωικὴ ἔξοδο. Ὁ Γρηγόριος τραυµατίστηκε καὶ συνελήφθη αἰχµάλωτος. Ἀρνήθηκε νὰ ἐξισλαµιστεῖ καὶ νὰ «προσκυνήσει», φυλακίστηκε στὸ Μποῦρτζι τῆς Μεθώνης ὅπου ὑποβλήθηκε σὲ φρικτὰ µαρτύρια µὲ ἀποτέλεσµα νὰ πεθάνει στὶς 22 Ὀκτωβρίου 1825.

Ὁ Ὅσιος Ροῦφος

Σοφὸς ἀσκητὴς τῆς ἐρήµου, ποὺ ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἀποφθέγµατά του ὑπάρχουν στὸν «Παράδεισο τῶν Πατέρων».

Ὁ Ὅσιος Λὼτ

Σοφὸς καὶ αὐτὸς ἀσκητὴς τῆς ἐρήµου, ποὺ ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἀποφθέγµατά του ὑπάρχουν στὸν «Παράδεισο τῶν Πατέρων».