Μὲ τὴν Δυτικὴ Ἐκκλησία ἔχουµε κοινοὺς ἀρκετοὺς ἁγίους, µέχρι τὸ χωρισµό της ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἕνας ἀπ᾿ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ Σίλβεστρος. Ὁ Ἅγιος αὐτὸς ἦταν γιὸς τοῦ Ῥουφίνου, γεννηµένος στὴ Ῥώµη. Ἀπὸ µικρὴ ἡλικία εἰσχωρεῖ στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Σὲ ἡλικία δὲ τριάντα χρόνων χειροτονεῖται ἀπὸ τὸν Πάπα Μαρκελῖνο· γίνεται Πάπας τὸ 314 καὶ διαδέχεται τὸν Ἅγιο Μελχιάδη ἢ Μιλτιάδη. Ἐνδιαφέρθηκε καὶ πολέµησε πολὺ τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου καὶ θέσπισε τοὺς λειτουργικοὺς κανόνες γιὰ τὸν καθαγιασµὸ τοῦ µύρου τοῦ ἁγίου χρίσµατος. Ἀλλὰ µεταξὺ τῶν καλύτερων ἔργων τοῦ πάπα Σιλβέστρου, ξεχωρίζει τὸ ἔργο τῆς µέριµνας γιὰ τὴν βιοτικὴ συντήρηση τῶν φτωχότερων κληρικῶν καὶ τῶν µοναχῶν γυναικῶν, ὥστε οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ τῆς πνευµατικῆς διακονίας καὶ προσευχῆς νὰ µὴν ἀποσπῶνται ἀπὸ τὸ κυρίως ἔργο τους. Ὁ Ἅγιος Σίλβεστρος πέθανε εἰρηνικὰ σὲ βαθιὰ γεράµατα τὴν 31η Δεκεµβρίου τοῦ 335 µ.Χ.
Ὁ Ἅγιος Θεαγένης ἱεροµάρτυρας
Ὁ ἅγιος Ἱεροµάρτυρας Θεαγένης ἦταν ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Πάριο· τὴν ὀνοµασία της πῆρε ἐπειδὴ εἶχε κτισθεῖ ἀπὸ τοὺς Πάριους, κατοίκους τῆς νήσου Πάρου. Ἡ πόλη αὐτὴ βρισκόταν µεταξὺ τῆς Κυζίκου καὶ τῆς Λαµψάκου. Αὐτὸς λοιπὸν ὁδηγήθηκε στὸν Τριβοῦνο Ζηλικίνθιο καὶ ὁµολόγησε τὸν Χριστὸ Θεὸ ἀληθινό. Ὁπότε τὸν ἔδειραν ἀνελέητα καὶ ἀφοῦ τὸν ἔδεσαν χειροπόδαρα τὸν ἔῤῥιξαν στὸ βυθὸ τῆς θάλασσας. Ἔτσι τελείωσε τὸ δρόµο τοῦ µαρτυρίου καὶ πῆρε ἀπὸ τὸν Κύριο τὸ ἀµάραντο στεφάνι τῆς αἰώνιας δόξας.
Ὁ Ἅγιος Θεόπεµπτος
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Ἡ Ἁγία Θεοδότη µητέρα τῶν Ἁγ. Ἀναργύρων
Ἦταν µητέρα τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσµᾶ καὶ Δαµιανοῦ (βλ. 1 Νοεµβρίου). Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Ὁ Ὅσιος Μᾶρκος ὁ κωφός
Ἦταν ἀσκητὴς καὶ ἔζησε ζωὴ ὅσια. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Ὁ Ἅγιος Βασίλειος µάρτυρας ἐξ Ἀγκύρας
Ὁ Ἅγιος αὐτὸς µαρτύρησε στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ του Παραβάτη (360363 µ.Χ.). Κατηγορήθηκε ὅτι πίστευε στὸν Χριστὸ καὶ προσπαθοῦσε νὰ παρασύρει στὴ χριστιανικὴ πίστη εἰδωλολάτρες. Βασανίστηκε ἀπὸ τὸν διοικητὴ τῆς Ἄγκυρας Σατουρνίνο, καὶ τὰ βασανιστήρια ἐπαναλήφθηκαν στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἀπὸ ἐκεῖ τὸν ἔστειλαν δέσµιο στὴν Καισαρεία, ὅπου τὸν καταδίκασαν σὲ θηριοµαχία. Σὲ κάποια ἐθνικὴ (εἰδωλολατρική) γιορτὴ λοιπόν, ἔστησαν ἀπέναντί του ἕνα κλουβί, ἀπ᾿ ὅπου ἐξόρµησε µία πεινασµένη λέαινα. Ὁ µάρτυρας δὲν θηριοµάχησε. Σὲ στάση θερµῆς προσευχῆς κατασπαράχθηκε ἀπὸ τὸ θηρίο. Οἱ συγγενεῖς του παρέλαβαν τὰ λίγα ἐναποµείναντα λείψανά του καὶ τὰ ἔθαψαν µὲ τιµές. Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ στὴν πόλη τοῦ µαρτυρίου του, κτίσθηκε ἐκκλησία στὸ ἅγιο ὄνοµά του.
Ὁ Ἅγιος Σέργιος
Μαρτύρησε διὰ ξίφους.
Ὁ Ἅγιος Θεόπιστος
Μαρτύρησε διὰ λιθοβολισµοῦ.
Ὁ Ἅγιος Κοσµᾶς ὁ Α´ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια· ἐπωνοµάσθηκε Ἱεροσολυµίτης, ἐπειδὴ ἔµεινε ἀρκετὸ καιρὸ στὴν ἁγία Πόλη. Ἀπὸ ἐκεῖ ἦλθε καὶ µόνασε στὴν Κωνσταντινούπολη. Ὑστεροῦσε σὲ γραµµατικὴ µόρφωση. Τὸν στόλιζε ὅµως ἄδολη εὐσέβεια καὶ βαθειὰ καὶ εἰλικρινὴς ἀρετή, καὶ τὸν ἀγαποῦσαν γιὰ τὴν εὐθύτητα τοῦ χαρακτῆρα του καὶ τὴν ἁπλότητα τῶν ἠθῶν του. Ὅταν στὶς 2 Αὐγούστου 1075 πέθανε ὁ Πατριάρχης Ἰωάννης ὁ Η´, ὁ αὐτοκράτωρ Μιχαὴλ Δούκας ἔφερε στὸ θρόνο τὸν Κοσµᾶ, ἂν καὶ ἦταν ἤδη πολὺ γέρος. Ἐπὶ τῆς πατριαρχείας του ἡ ἀρχιεπισκοπὴ Πατρῶν προήχθη σὲ Μητρόπολη µὲ τρεῖς ἐπισκοπὲς στὴ δικαιοδοσία της. Ἐπίσης ὁ ἴδιος - ὁ Κοσµᾶς - χειροτόνησε καὶ ἔστειλε τὸ 1080 Μητροπολίτη Ῥωσίας τὸν Ἕλληνα Ἰωάννη, ἄνδρα κάτοχο µεγάλης µόρφωσης καὶ πολλῶν ἀρετῶν. Οἱ δυσκολίες ὅµως τῆς διοίκησης τῆς πατριαρχείας, ἔκαναν τὸν ἁπλοϊκο χαρακτῆρα τοῦ Κοσµᾶ, νὰ ἐπιθυµήση τὴν ἡσυχία καὶ τὴν γαλήνη τῆς πρώην µοναχικῆς του ζωῆς. Γι᾿ αὐτὸ λοιπόν, στὶς 8 Μαΐου τοῦ 1081, ἀφοῦ λειτούργησε στὸ ναὸ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἔφυγε µαζὶ µὲ τὸν ὑπηρέτη του καὶ ἀποσύρθηκε στὴ Μονὴ Καλλίου στὴν Κωνσταντινούπολη. Μάταια τὸν παρακάλεσαν νὰ ἐπιστρέψει. Αὐτὸς ἔµενε ἀµετάπειστος καὶ πέθανε στὴ Μονὴ ἐκείνη.
Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἢ Ζώρζης ἢ Γκιουρτζὴς ὁ Ἴβηρ
Στὴν καταγωγὴ ἦταν Ἴβηρ. Σὲ νεαρὴ ἡλικία τὸν ἀγόρασε κάποιος Τοῦρκος σὰ σκλάβο καὶ ἀφοῦ τοῦ ἔκανε περιτοµή, τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνοµα Σαλής. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἀφέντη του παρέµεινε στὴ Μυτιλήνη, ἄγαµος, καὶ ζοῦσε εἰρηνικὰ σὲ κάποιο ἐργαστήρι, πουλώντας καὶ ἀγοράζοντας διάφορα εἴδη. Κάποια µέρα, καὶ σὲ ἡλικία πάνω ἀπὸ 70 χρονῶν, ὁ Γεώργιος παρουσιάστηκε αὐθόρµητα µπροστὰ στὸν κριτὴ καὶ πέταξε µπροστὰ τοῦ τὸ σαρίκι ποὺ φοροῦσε στὸ κεφάλι του, καὶ ὁµολόγησε τὸν Χριστό. Παρὰ τὶς κολακεῖες καὶ τοὺς φοβερισµούς, τὴ διαπόµπευση µέσα στοὺς δρόµους καὶ τὰ χτυπήµατα µὲ ξύλα καὶ µαχαίρια, ὁ Γεώργιος παρέµεινε ἀµετάθετος, ὁµολογώντας τὴν πίστη τῶν πατέρων του. Τέλος, ὁδηγήθηκε ἀπὸ τοὺς δήµιούς του στὴν τοποθεσία Παρµὰ-κάπου, ὅπου καὶ ἔλαβε µαρτυρικὸ τέλος δι᾿ ἀγχόνης. Ἦταν 2 Ἰανουαρίου 1770. Ὁ δὲ Χρυσόστοµος Παπαδόπουλος, τοποθετεῖ τὸ µαρτύριο τοῦ Ζώρζη τὸ ἔτος 1777.
Ὁ Ὅσιος Σεραφεὶµ τοῦ Σάρωφ
Ὁ Ὅσιος Σεραφείµ, ὁ στάρετς τοῦ Σάρωφ, γεννήθηκε στὴν πόλη Κοὺρκ τῆς Ῥωσίας ἀπὸ θεοσεβεῖς καὶ εὔπορους γονεῖς, τὸν Ἰσίδωρο, ποὺ ἦταν ἔµπορος καὶ τὴν Ἀγάθη Μοσνίν, στὶς 19 Ἰουλίου 1759. Τὸ πρῶτο του ὄνοµα ἦταν Πρόχορος. Σὲ ἡλικία τριῶν ἐτῶν ἔχασε τὸν πατέρα του, καὶ ἡ εὐλαβικὴ µητέρα του, τοῦ µετέδωσε τὴν χριστιανικὴ εὐσέβεια καὶ τὴν ἀγάπη στὴ λειτουργικὴ ζωή. Σὲ ἡλικία 10 ἐτῶν µελετοῦσε τὶς θεῖες Γραφὲς καὶ ἔδειχνε ἐξαίσια προσωπικότητα. Ὑπέφερε ἀπὸ ἐπικίνδυνη ἀῤῥώστια, ποὺ θαυµατουργικὰ θεραπεύτηκε ἀπὸ τὴν Παναγία. Δέκα ἑπτὰ ἐτῶν ἐγκατέλειψε τὸν κόσµο καὶ κατέληξε σὲ µία Μονὴ στὴν ἔρηµο τοῦ Σάρωφ. Στὸ 27ο ἔτος τῆς ἡλικίας του, στὶς 18-8-1786, ἀξιώθηκε νὰ καρεῖ µοναχός µε τὸ ὄνοµα Σεραφείµ. Μετὰ ἑνάµιση χρόνο ἔγινε ἱεροδιάκονος καὶ τὸ 1793, 35 χρονῶν, χειροτονήθηκε ἱεροµόναχος. Λίγο ἀργότερα ἐγκατέλειψε τὸ κοινόβιο καὶ ἄρχισε αὐστηρὴ πνευµατικὴ ἀσκητικὴ ζωή, σὲ ἀσκητήριο βαθιὰ στὴν ἔρηµο τοῦ Σάρωφ. Γιὰ τοὺς ὑψηλούς του ἀγῶνες καὶ τὴν θεάρεστη ζωή του, ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ χάρισµα τῆς διορατικότητας καὶ τῆς θαυµατουργίας. Ἡ ὑπερόσια ζωή του ἄφησε ἐποχή, ἰδιαίτερα στὴ Ῥωσία. Δίδαξε καὶ ἔφερε στὸ δρόµο τῆς σωτηρίας πολλούς. Ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό του, ἡ ἀπέραντη ἀγάπη ποὺ ἔτρεφε στὰ πλάσµατα τοῦ Θεοῦ, καὶ ἰδιαίτερα στὸν ἄνθρωπο, καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ χωρὶς ὅρια ταπεινοφροσύνη του. Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὴν Δευτέρα 2 Ἰανουαρίου 1833, σὲ ἡλικία 74 ἐτῶν. Καὶ µετὰ τὴν µακάρια κοίµησή του ὁ Ὅσιος Σεραφεὶµ ἐπιτελοῦσε θαύµατα καὶ θεράπευε ὅλους, ὅσοι µὲ πίστη ἀπευθύνονταν σ᾿ αὐτόν. Στὶς 19 Ἰουλίου 1903, ἔγινε πανηγυρικὴ ἀνακήρυξή του σὲ Ἅγιο, παρουσία τοῦ τότε Τσάρου, τῆς Τσαρίνας, πολλῶν µελῶν τῆς τσαρικῆς οἰκογένειας καὶ χιλιάδων λαοῦ. Τὴν ἡµέρα αὐτὴ ἔγιναν πολυάριθµες θεραπεῖες.
Ὁ Ὅσιος Σίλβεστρος (Ῥῶσος)
τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου (+ 12ος αἰ.).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου