Γεννήθηκε στὴ Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου τὸ 332 καὶ ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Παίρνει τὴν ἴδια µόρφωση µὲ τὸν µεγάλο του ἀδελφό, ξεχωρίζει δὲ κι αὐτὸς γιὰ τὴν εὐφυΐα του, τὴν ἐπιµέλειά του καὶ τὴν φιλοσοφικότατη ἰδιοφυΐα του. Ὁ Γρηγόριος νυµφεύεται τὴν Θεοσέβεια, (πραγµατικὰ ἁγία γυναῖκα), ποὺ γρήγορα τὴν ἁρπάζει ὁ θάνατος. Ἰσχυρὸς χαρακτῆρας καθὼς ἦταν, δὲν ἀπελπίζεται, καὶ στὰ σαράντα του χρόνια γίνεται ἐπίσκοπος Νύσσης, µίας κωµοπόλεως τῆς Καπαδοκίας. Ὁ Θεὸς τὸν ἀξιώνει νὰ γίνει τὸ κυριότερο ὄργανό Του στὴ Β΄ Οἰκουµενικὴ σύνοδο, τὸ 381 στὴν Κωνσταντινούπολη, καὶ κατατροπώνει στὴν κυριολεξία τοὺς πνευµατοµάχους τοῦ Μακεδονίου, µὲ «... τὴν µάχαιρα ποὺ δίνει τὸ Πνεῦµα καὶ ἡ ὁποία εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ». Στὶς συζητήσεις ἐκεῖνες, ὁ Γρηγόριος ὁ Νύσσης τόσο πολὺ εἶχε διακριθεῖ, ὥστε ὀνοµάστηκε «Πατὴρ Πατέρων καὶ Νυσσαέων Φωστήρ». Ὁ δὲ Μέγας Θεοδόσιος τὸν ὀνόµασε στῦλο τῆς Ὀρθοδοξίας. Πέθανε εἰρηνικά, ἀφοῦ ἄφησε πολὺ ἀξιόλογα ἔργα: ἑρµηνευτικά, δογµατικά, κατηχητικά, λόγους ἠθικούς, ἑορταστικούς, ἐγκωµιαστικούς, ἐπιταφίους καὶ ἕναν ἐπιµνηµόσυνο στὸν ἀδελφό του Μ. Βασίλειο.
Ὁ Ὅσιος Δοµετιανὸς ἐπίσκοπος Μελιτηνῆς.
Ἔζησε τὸν 6ο αἰῶνα καὶ ἦταν γιὸς πλουσίων γονέων, τοῦ Θεοδώρου καὶ τῆς Εὐδοκίας. Φιλοµαθὴς ὁ Δοµετιανὸς καὶ πολὺ προσεκτικὸς στὸ νὰ διατηρεῖ καθαρὴ τὴν ζωή του ἀπὸ µικρὴ ἡλικία, δὲν παρασύρθηκε ἀπὸ τὰ πολλὰ ὑλικὰ πλούτη. Ἀλλὰ ἐπιδόθηκε στὸ νὰ µάθει τὰ ἑλληνικὰ γράµµατα καὶ τὶς ἅγιες Γραφὲς καὶ πράγµατι προόδευσε πολὺ στὶς σπουδές του. Ἀργότερα παντρεύτηκε µία εὐσεβέστατη σύζυγο, ποὺ γρήγορα ὅµως τὴν ἔχασε. Ἀλλὰ θέλησε νὰ µείνει πιστὸς στὴ µνήµη τῆς συζύγου του, γι᾿ αὐτὸ ἔγινε κληρικὸς καὶ ἀφοσιώθηκε ὁλοσχερῶς στὴν ὑπηρεσία τῆς ἐκκλησίας. Ἡ δὲ µεγάλη προσωπική του ἀξία δὲν ἄργησε νὰ τὸν ἀνεβάσει στὴν ἐπισκοπὴ τῆς Μελιτηνῆς στὴ Μεσοποταµία. Ὁ Δοµετιανός, µαζί µε τὰ ἐκκλησιαστικὰ πλεονεκτήµατά του, κατεῖχε καὶ µεγάλη πολιτικὴ ἱκανότητα καὶ ἐπιδεξιότητα. Γι΄ αὐτὸ καὶ ὁ αὐτοκράτωρ Μαυρίκιος, τοῦ ἐµπιστεύθηκε σπουδαία πολιτικὴ ἀποστολὴ στὸ βασιλιὰ τῶν Περσῶν Χοσρόη τὸν Β΄. Ἡ ἐπιτυχία, µὲ τὴν ὁποία τὴν ἐξετέλεσε, ἔκανε τὸν αὐτοκράτορα νὰ παραχωρεῖ κατὰ καιροὺς στὸν ἐπίσκοπο Μελιτηνῆς µεγάλα χρηµατικὰ ποσά, ποὺ ὁ Δοµετιανὸς τὰ ξόδευε στὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀνάγκες καὶ τὴν ἵδρυση πτωχοκοµείων. Πέθανε τὸν Ἰανουάριο τοῦ 602, σὲ µία ἀπὸ τὶς ἐπισκέψεις του στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ δὲ κηδεία του ἔγινε µὲ µεγάλη ἐπισηµότητα.
Ὁ Ὅσιος Ἀµµώνιος
Τρεῖς ὁµώνυµοι ἀσκητὲς ἐρηµῖτες µνηµονεύονται, ποὺ διέπρεψαν στὴν ἁγιότητα τοῦ βίου τους: ὁ ἕνας µαθητὴς τοῦ µεγάλου Ἀντωνίου, ὁ ἄλλος µαθητὴς τοῦ Ἀββᾶ Παµβῶ, ποὺ ἔκοψε τ΄ αὐτί του γιὰ νὰ µὴ γίνει ἀρχιερέας, καὶ ἕνας ἄλλος Ἀµµώνιος, ποὺ κατασκεύαζε κελιὰ γιὰ τοὺς νέους προσερχόµενους µοναχούς. Ὅλοι ἔζησαν στὴν ἔρηµο ὁσιακὰ καὶ εἰρηνικὰ ἀπεβίωσαν. Ποιὸς ὅµως ἀπὸ τοὺς τρεῖς µνηµονεύεται ἐδῶ δὲν γνωρίζουµε.
Ὁ Ἅγιος Μαρκιανός
Πρεσβύτερος καὶ οἰκονόµος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Οἱ προγονοί του κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ῥώµη, ἦλθαν ὅµως καὶ ἐγκαταστάθηκαν στὴν Κωνσταντινούπολη. Ὁ ἴδιος ἔδρασε ἐπὶ αὐτοκρατόρων Μαρκιανοῦ καὶ Πουλχερίας, καὶ ἐπὶ Λέοντος τοῦ Θρακός. Δηλαδὴ γύρω στὸ 450-474. Καταρτισµένος στὰ Ἱερὰ γράµµατα, διακρίθηκε σὰν Ἱερέας καὶ οἰκονόµος τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ἡ µέριµνά του γιὰ τοὺς φτωχοὺς ὑπῆρξε ἐξαιρετική. Ἐπίσης µὲ πρωτοβουλία τοῦ Μαρκιανοῦ, κτίστηκε µεγαλοπρεπὴς ναὸς τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας, κοντὰ στὸν µικρότερο ποὺ ὑπῆρχε καὶ τὸν ὁποῖο δόξασε ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος µὲ τοὺς περίφηµους λόγους του. Ἔπειτα πάλι µὲ πρωτοβουλία τοῦ Μαρκιανοῦ κτίστηκαν ὁ ναὸς τῆς Ἁγίας Εἰρήνης πρὸς τὴν θάλασσα, ὁ κάτω ἀπ΄ αὐτὴ ναὸς Ἰσιδώρου τοῦ Μάρτυρα καὶ ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Στρατονίκου. Γι΄ αὐτή του λοιπὸν τὴν εὐλάβεια, γιὰ τὴν πολλὴ φιλανθρωπία καὶ ἐλεηµοσύνη του καὶ τὴν εὐσεβῆ χρησιµοποίηση τῆς παιδείας του, ἡ Ἐκκλησία τὸν κατάταξε µεταξὺ τῶν Ἁγίων της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου