Ἁγιολόγιον - Ἰανουάριος - 07

Σύναξις  Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόµου

Ἦταν γιὸς τοῦ ἱερέα Ζαχαρία καὶ τῆς Ἐλισάβετ. Μέχρι τὰ τριάντα του χρόνια, ζεῖ ἀσκητικὴ ζωὴ στὴν ἔρηµο τῆς Ἰουδαίας, ἀφιερωµένη ὁλοκληρωτικὰ στὴν προσευχή, τὴν µελέτη καὶ τὴν πνευµατικὴ καὶ ἠθικὴ τελειοποίηση, ποὺ εἶναι βασικοὶ παράγοντες γιὰ τὴν ἐκτέλεση ὑψηλῶν καὶ θείων ὑπουργηµάτων. Τὸ ῥοῦχο του ἦταν ἀπὸ τρίχες καµήλας, στὴ µέση του εἶχε δερµάτινη ζώνη καὶ τὴν τροφή του ἀποτελοῦσαν ἀκρίδες καὶ ἄγριο µέλι. Μὲ µορφὴ ἡλιοκαµένη, σοβαρός, ἀξιοπρεπὴς καὶ δυναµικός, ὁ Ἰωάννης φανέρωνε ἀµέσως φυσιογνωµία ἔκτακτη καὶ ὑπέροχη. Εἶχε ὅλα τὰ προσόντα µεγάλου καὶ ἐπιβλητικοῦ κήρυκα τοῦ θείου λόγου. Ἔτσι, µὲ µεγάλη χάρη κήρυττε «τὰ πλήθη». Κατακεραύνωνε καὶ κτυποῦσε σκληρὰ τὴν φαρισαϊκὴ ἀλαζονικὴ ἔπαρση, ποὺ κάτω ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ ἔνδυµα τῆς ψευτοαγιότητας ἔκρυβε τὶς πιὸ ἀηδιαστικὲς πληγὲς ψυχικῆς σκληρότητας καὶ ἀκαθαρσίας. Γενικά, ἡ διδασκαλία του συνοψίζεται στὴ χαρακτηριστικὴ φράση του: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», προετοιµάζοντας, ἔτσι, τὸ δρόµο τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸ σωτήριο ἔργο Του. Ὅταν ὁ Χριστὸς ἄρχισε τὴν δηµόσια δράση του, ὁ κόσµος ἄφηνε σιγὰ-σιγὰ τὸν Ἰωάννη καὶ ἀκολουθοῦσε Αὐτόν. Ἡ ἀντιστροφὴ αὐτή, βέβαια, θὰ προκαλοῦσε µεγάλη πίκρα καὶ θὰ γεννοῦσε ἀγκάθια ζήλειας καὶ φθόνου σ΄ ἕναν, ἐκτὸς χριστιανικοῦ πνεύµατος, διδάσκαλο ἢ φιλόσοφο. Ἀντίθετα, στὸν Ἰωάννη προκάλεσε µεγάλη χαρὰ καὶ εὐφροσύνη. Ἡ γιορτὴ αὐτὴ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόµου, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Κύριος εἶπε ὅτι κανεὶς ἄνθρωπος δὲ στάθηκε µεγαλύτερός του, καθιερώθηκε τὸν 5ο µ.Χ. αἰῶνα. Τὸ δὲ µαρτυρικό του τέλος γιορτάζουµε σὲ ἄλλη ἡµεροµηνία, ὅπου καὶ θὰ ἀναφερθοῦµε.

Θαῦµα Προδρόµου στὴ Χῖο κατὰ τῶν Ἀγαρηνῶν

Συνεγράφη ἀπὸ τὸν Ἱεροδιδάσκαλο Ἀθανάσιο Πάριο. Βλέπε «Νέον Λειµωνάριον».

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἐξ Ἀτταλείας

Ὁ νεοµάρτυρας αὐτὸς ζοῦσε στὴ Σµύρνη καὶ ἔκανε παρέα µὲ Ὀθωµανούς, ποὺ συνεχῶς τὸν κορόϊδευαν γιὰ τὴν πίστη του. Ἂν καὶ ἀγράµµατος, ὁ Ἀθανάσιος ἀπαντοῦσε εὔστοχα στὶς κοροϊδίες αὐτές, ἔτσι ὥστε οἱ Ὀθωµανοὶ πολλὲς φορὲς ἔµεναν ἄφωνοι. Κάποια µέρα ὁ Ἀθανάσιος ἀκούστηκε νὰ λέει στὰ τούρκικα τὴν φράση «Δόξα τῷ Θεῷ» (Λάι λαλᾷ). Συνελήφθη λοιπὸν ἀπὸ τοὺς πιὸ πάνω Ὀθωµανούς, µὲ τὴν αἰτιολογία ὅτι δῆθεν µὲ τὴν φράση του αὐτή, ὁµολόγησε πίστη στὸν Μωάµεθ. Καὶ ἔτσι ὁδηγήθηκε στὸ κριτήριο. Ἐπειδὴ ὅµως δὲν ὑπέκυπτε στὶς ἀξιώσεις τοῦ Ἱεροδικαστῆ νὰ ἐξισλαµιστεῖ, ἀποκεφαλίστηκε τὴν 7η Ἰανουαρίου 1700 στὴ Σµύρνη, µετὰ ἀπὸ φρικτὰ βασανιστήρια πολλῶν ἡµερῶν. Μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡµέρες καὶ µὲ ἄδεια τοῦ κριτῆ, χριστιανοὶ παρέλαβαν τὸ Ἱερὸ λείψανο καὶ τὸ ἔθαψαν µὲ τιµὲς στὸν ναὸ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς.

Ἡ εἰς Κωνσταντινούπολιν µετένεξις τῆς παντίµου χειρὸς τοῦ Προδρόµου

Γι΄αὐτὴ οἱ Συναξαριστὲς ἀφηγοῦνται τὰ ἑξῆς: Ὅταν ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς πῆγε στὴν πόλη Σεβαστή, ὅπου τάφηκε ὁ Πρόδροµος, παρέλαβε ἀπὸ τὸν τάφο του τὸ δεξί του χέρι, τὸ µετέφερε στὴν Ἀντιόχεια, ὅπου χάριτι θεοῦ ἐπιτελοῦσε πολλὰ θαύµατα. Ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, τὸ Ἱερὸ χέρι, µετακοµίστηκε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 957, ἀπὸ τὸν διάκονο Ἰώβ, κατὰ τὴν ὥρα ποὺ γινόταν ὁ ἁγιασµὸς στ΄ ἀνάκτορα, ὅπου καὶ ἐναποτέθηκε, ἀφοῦ ὁ βασιλιὰς τὸ ἀσπάστηκε.

Ὁ Ἅγιος Cedd ἐπίσκοπος (Σκωτίας)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου της Ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων» τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.