Ἁγιολόγιον - Ἰανουάριος - 24

Ἡ Ὁσία Ξένη Ὀνοµαζόταν Εὐσεβία, καταγόταν ἀπὸ τὴν Ῥώµη καὶ ἦταν «φεµινίστρια» τῆς ἐποχῆς της, µὲ τὴν ὑγιή, βέβαια, ἔννοια τῆς λέξης. Πίστευε πὼς ἡ γυναῖκα εἶχε δικαίωµα καὶ καθῆκον νὰ µὴ δέχεται σύζυγο ποὺ θὰ τῆς ἦταν καθηµερινὸ ἐµπόδιο στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή. Καὶ ὅπως εἶπε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Μὴ γίνεσθε ἐτεροζυγοῦντες ἀπίστοις». Δηλαδή, µὴ µπαίνετε στὸν ἴδιο ζυγὸ (γάµο) µὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν πίστη στὸ Θεό. Διότι «τὸ µυστήριον τοῦτο µέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν ἐκκλησίαν», ποὺ σηµαίνει, τὸ µυστήριο αὐτὸ τοῦ γάµου εἶναι µεγάλης σηµασίας. Καὶ τὸ λέω αὐτό, ἀναφερόµενος στὴν πνευµατικὴ ἕνωση τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ γονεῖς, ὅµως, τῆς ὁσίας, εἶχαν διαφορετικὴ γνώµη καὶ ἤθελαν νὰ τὴν παντρέψουν στανικῶς, µὲ ὅποιον αὐτοὶ ἤθελαν. Τότε ἐκείνη κρυφὰ φεύγει γιὰ τὴν Ἀλεξάνδρεια. Μετονοµάζεται Ξένη καὶ γιὰ νὰ χαθοῦν τὰ ἴχνη της, πηγαίνει στὸ νησὶ Κῶς. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, στὰ Μύλασσα τῆς Καριᾶς. Ἐκεῖ, ἐγκαταστάθηκε µὲ τὶς δυὸ ὑπηρέτριες ποὺ τὴν εἶχαν συνοδεύσει σὲ ἡσυχαστικὰ κελιά. Κοντὰ ἐκεῖ, ἔκτισε µικρὸ ναὸ στὸ ὄνοµα τοῦ Ἁγίου πρωτοµάρτυρα Στεφάνου. Ἀφοῦ ἦλθαν κοντά της καὶ µερικὲς ἄλλες µοναχές, ἔκαναν µία ἐξαίρετη χριστιανικὴ ἀδελφότητα. Ἡ παιδεία της, ἡ εὐγένειά της καὶ ἡ θερµή της πίστη γρήγορα ἔφθασαν παντοῦ. Καθηµερινὰ ἔτρεχαν κοντά της γυναῖκες, γιὰ νὰ πάρουν συµβουλὲς καὶ νὰ ζητήσουν τὶς προσευχές της. Ἔτσι, µ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ Ὁσία τὶς εἵλκυε στὸ Χριστὸ καὶ τὶς ὁδηγοῦσε στὸ δρόµο τῆς σωτηρίας.

Οἱ Ἅγιοι Παῦλος, Παύστριος καὶ Θεοδοτίων οἱ αὐτάδελφοι

Ἔζησαν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ καὶ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Κλεοπατρίδα τῆς Αἰγύπτου, τὸ τωρινὸ Σουέζ. Οἱ δυὸ πρῶτοι ἀκολούθησαν τὴν ἁγία ἐρηµικὴ ζωή. Ὅταν ὅµως ἄναψε ὁ διωγµὸς ἐπὶ Διοκλητιανοῦ, συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν ἔπαρχο Ἀρειανὸ καὶ καταδικάστηκαν σὲ θάνατο. Ὁ τρίτος ἀδελφός, ὁ Θεοδοτίων, εἶχε πάρει ἄλλο δρόµο. Παρασύρθηκε ἀπὸ κακοὺς φίλους καὶ ἔγινε λῃστής. Ὅταν ὅµως ἔµαθε τὴν τύχη τῶν δυὸ µεγαλύτερων ἀδελφῶν του, πῆγε νὰ δεῖ τὸ τέλος τους. Τότε ἡ καρδιὰ του µαλάκωσε, συγκινήθηκε, µετάνιωσε καὶ ὁµολόγησε τὸν ἑαυτό του χριστιανό, ἐπιπλήττοντας θαῤῥαλέα τὸν τύραννο. Ἐκεῖνος ἐξαγριωµένος διέταξε νὰ τὸν βασανίσουν ἀνελέητα. Κατόπιν τὸν ἀποκεφάλισαν. Τοὺς δυὸ µεγαλύτερους ἀδελφούς του, τοὺς ἔριξαν στὰ νερὰ καὶ τοὺς ἔπνιξαν. Ἔτσι καὶ τὰ τρία ἀδέλφια µαζί, πῆραν τὸ ἀµάραντο στεφάνι τῆς αἰώνιας δόξας.

Οἱ Ἅγιοι Βαβύλας ὁ ἐν Σικελίᾳ καὶ Ἀγάπιος καὶ Τιµόθεος οἱ µαθητές του

Ὁ Ἅγιος Ἱεροµάρτυς Βαβύλας καταγόταν ἀπὸ τὴν Θεούπολη (τὴν Ἀντιόχεια πιθανῶς), καὶ πῆρε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του τὴν ἀνάλογη χριστιανικὴ ἀνατροφή. Μετὰ τὸ θάνατό τους, διαµοίρασε τὰ πλούτη του στοὺς φτωχοὺς καὶ τὰ ὀρφανά, καὶ ἀποσύρθηκε σὲ ἡσυχαστήριο µὲ δυὸ µαθητές του, τὸν Ἀγάπιο καὶ τὸν Τιµόθεο. Ἐκεῖ, συµπλήρωσε τὶς µελέτες του, καὶ κατάρτησε καλά τους µαθητές του στὴν ἀρετὴ καὶ τὴν πίστη. Μετὰ ἀπὸ ἔντονη παράκληση καὶ πίεση, χειροτονήθηκε Ἱερέας, µὲ πλήρη συναίσθηση τῶν µεγάλων καὶ Ἱερῶν ὑποχρεώσεών του. Μετὰ ἀπὸ καιρὸ ταξίδεψε στὴ Ῥώµη καὶ κατόπιν στὴ Σικελία, ἐργαζόµενος πάντα ὑπὲρ τῆς χριστιανικῆς θρησκείας. Ἀλλὰ ὁ ἐκεῖ διοικητής, ἀφοῦ µάταια προσπάθησε νὰ ἀποσπάσει αὐτὸν καὶ τοὺς µαθητές του ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ ὁµολογία, τοὺς ὑπέβαλε σὲ σειρὰ σκληρῶν βασανιστηρίων. Ὅταν δὲ καὶ αὐτὰ ἀποδείχτηκαν ἀδύνατα νὰ κάµψουν τὴν σταθερότητα τῶν Ἁγίων, τοὺς κατέσφαξε µὲ µαχαίρια καὶ τὰ σώµατά τους ἔριξε στὴ φωτιά. Τὰ λείψανά τους, ὅµως, διαφυλάχτηκαν ἀβλαβῆ, καὶ χριστιανοὶ εὐσεβεῖς τὰ παρέλαβαν καὶ τὰ ἔθαψαν µὲ ὅλη τὴν χριστιανικὴ τιµή.

Ὁ Ὅσιος Μακεδόνιος

Πέρασε τὴν ζωή του στὰ ἐρηµικὰ ἀναχωρητήρια της Φοινίκης, τῆς Συρίας καὶ τῆς Κιλικίας. Περίφηµος γιὰ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴν ἀρετή του, ἔβλεπε πολλὲς φορὲς νὰ ἔρχονται σ᾿ αὐτὸν ἄνδρες µεγάλων ἀξιωµάτων, ποὺ ὠφελοῦνταν πολὺ ἀπὸ τὴν συνοµιλία του. Ἀλλὰ καὶ στὶς πόλεις κατέβαινε, ὅταν ἦταν ἀνάγκη νὰ πάρουν ἐνίσχυση οἱ χριστιανοὶ στὶς γενικὲς δοκιµασίες τους. Εἶναι γνωστὸ τὸ γεγονός, ὅτι οἱ κάτοικοι τῆς Ἀντιόχειας συνέτριψαν τοὺς βασιλικοὺς ἀνδριάντες ἐπὶ Μεγάλου Θεοδοσίου καὶ ἡ πόλη περίµενε µὲ τροµερὴ ἀγωνία τὴν ἀπόφαση τοῦ αὐτοκράτορα, στὸν ὁποῖο πῆγε σὰν ἱκέτης ὁ ἐπίσκοπος Φλαβιανός. Ὁ Χρυσόστοµος, ἱερέας τότε, ἔβγαζε τοὺς περίφηµους παρηγορητικοὺς λόγους του, πλήθη δὲ ἐρηµιτῶν κατέβηκαν γιὰ νὰ δώσουν καὶ αὐτοὶ ἠθικὴ ἐνίσχυση καὶ παρηγοριά. Μεταξὺ δὲ αὐτῶν ἦταν καὶ ὁ Μακεδόνιος, ποὺ πολὺ συνετέλεσε στὴν ἐνθάῤῥυνση τῶν φοβισµένων κατοίκων. Τὸν κόσµο αὐτὸ ἄφησε ὁ Μακεδόνιος 70 χρονῶν. Ὁ δὲ θάνατός του θρηνήθηκε ἀπὸ πολλούς.

Ἀνακοµιδὴ Λειψάνων Ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ Πέρσου

Ἡ ἀνακοµιδὴ τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου ὁσιοµάρτυρα Ἀναστασίου τοῦ Πέρσου, ἔγινε δέκα χρόνια µετὰ τὸ µαρτυρικό του τέλος. Κατὰ τοὺς Συναξαριστές, κάποιος ἐπίσκοπος Ῥωµαῖος πῆγε στὴν Περσία καὶ µετακόµισε αὐτὰ στὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης, τὴν δὲ κάρα του µετέφερε στὴ Ῥώµη.

Οἱ Ἅγιοι Ἑρµογένης καὶ Μᾶµας

Ποῦ καὶ πὼς µαρτύρησαν δὲν γνωρίζουµε. Ἴσως νὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ γιορτάζουν τὴν 10η Δεκεµβρίου, Μηνᾷς ὁ Καλλικέλαδος καὶ Ἑρµογένης.

Ὁ Ὅσιος Φίλων ἐπίσκοπος Καλπασίου (Καρπασίας)

Τὸν Φίλωνα, ἁπλὸ ἀκόµα διάκονο, ἐκτίµησε πολὺ ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος καὶ τὸν ἀνέδειξε ἐπίσκοπο Καλπασίου στὴν Κύπρο τὸ 401. Κατὰ δὲ τὸν Σουίδα, ὁ ἐπίσκοπος αὐτὸς ἔγραψε ὑποµνήµατα στὴν Πεντάτευχο καὶ στὸ Ἆσµα Ἀσµάτων.

Ὁ Ὅσιος Φιλιππικός ὁ πρεσβύτερος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Βάρσιµος καὶ τὰ Δύο του ἀδέρφια

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Ζωσιµᾶς

Ὁ Ὅσιος Ζωσιµᾶς, ἄλλος ἀπὸ τὸν ἀββᾶ Ζωσιµᾶ ποὺ βρῆκε τὴν Ὁσία Μαρία τὴν Αἰγυπτία καὶ γιορτάζει στὶς 4 Ἀπριλίου, διακρίθηκε γιὰ τὴν λαµπρὴ µέθοδο ποὺ εἶχε ἐφαρµόσει στὸν ἑαυτό του ἐναντίον τοῦ θυµοῦ καὶ δίδαξε κατόπιν καὶ στοὺς ἄλλους. Ἡ µέθοδος αὐτὴ ἦταν νὰ µένει σὲ ἀπόλυτη σιωπή, ὅταν θύµωνε. Ἔτσι ὁ θυµὸς ἔσβηνε ἀπὸ ἀτροφία, χωρὶς νὰ βγάλει φλόγες, καὶ ἡ ὀργὴ κόπαζε εὔκολα, ὅπως ἡσυχάζει ἀµέσως ἡ θάλασσα, ἀπὸ τὴν ὁποία πέρασε ἄνεµος στιγµιαῖος.

Μνήµη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόµου πλησίον τοῦ Ταύρου

Ἴσως τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ τοῦ Προδρόµου κοντὰ στὸν Ταῦρο.

Ὁ Ἅγιος Φιλήµων ἐπίσκοπος Καρπάθου

Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται στὸν Πατµιακὸ Κώδικα 266, χωρὶς βιογραφικὸ ὑπόµνηµα.

Ὁ Ὅσιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος

Αὐτὸς ἦταν Κύπριος καὶ γεννήθηκε στὴ Λευκάρα τῆς ἐπαρχίας Ἀµαθοῦντος τὸ 1134. Μὲ τὴν µεγάλη του ἀσκητικὴ ζωή, ἀναδείχτηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ µεγάλους ἀσκητὲς τῆς Κύπρου. Ἔκτισε µάλιστα τὴν διάσηµη Ἐγκλείστρα, ποὺ σῴζεται µέχρι σήµερα, στὴν ὁποία µέσα πέρασε ὅλη σχεδὸν τὴν ζωή του µὲ προσευχὴ καὶ µελέτη. Ἐπίσης, ἀναδείχτηκε γλαφυρὸς συγγραφέας καὶ ἀσκητὴς ὅσιος. Πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὴ σπηλιὰ τῆς Ἐγκλείστρας. (Ἡ µνήµη του ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 12η Ἀπριλίου).

Ἐγκαίνια τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας στή Θεσσαλονίκη

Δηµητριεύσκη, Τυπικὸν Α, 158. Δὲν βρίσκουµε ἄλλο στοιχεῖο γιὰ τὴν περίπτωση αὐτή.

Ὁ Ἅγιος Ἑλλάδιος ὁ Κοµενταρήσιος

Ἡ µνήµη του βρίσκεται στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1578 καὶ στὶς παλιὲς ἐκδόσεις τῶν Μηναίων. Ἴσως νὰ εἶναι ὁ ἴδιος µε αὐτὸν τῆς 18ης Ἰανουαρίου.

Ἡ Ἁγία Χρυσοπλόκη

Τὴν µάρτυρα αὐτὴ ἀγνοεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδηµος στὸν Συναξαριστή του. Ἡ µνήµη της ἀναφέρεται στὸν Πατµιακὸ Κώδικα 266 µαζὶ µὲ αὐτὴ τῆς Θεοδούλης (βλ. 18 Ἰανουαρίου). Ἀλλὰ στὶς 24 Ἰανουαρίου, τὴν ἡµέρα αὐτὴ δηλαδή, ἀναφέρεται στὸν Κώδικα αὐτὸν καὶ ἡ µνήµη Ἑρµογένους καὶ Φιλήµονος ἐπισκόπου Καρπάθου, γιὰ τοὺς ὁποίους καµιὰ ἀναφορὰ δὲν γίνεται ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νικόδηµο στὸν Συναξαριστή του.

Ὁ Ὅσιος Φιλόθεος, ἱδρυτὴς Μονῆς Φιλόθεου Ἁγίου Ὄρους καὶ οἱ Ὅσιοι Θεοδόσιος, Διονύσιος, Συµεών, Δοµέτιος, Δαµιανὸς καὶ Κοσµᾶς (ὁ Αἰτωλός)

Ὑπῆρξε ὁ πρῶτος Ἱδρυτὴς τῆς Μονῆς Φιλόθεου στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 10ου αἰῶνα. Τὴ µνήµη του γιορτάζουν οἱ µοναχοὶ τῆς ἐν λόγῳ Μονῆς, µαζὶ µὲ τοὺς ἄλλους ὁσίους ποὺ ἔλαµψαν πνευµατικὰ σ᾿ αὐτή, ὅπως µαρτυρεῖ ἡ χειρόγραφη Ἀκολουθία, ποὺ σῴζεται στὴ Μονή. Καὶ ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἀκολουθία τῶν ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων Φιλόθεου πρωτίστου δοµήτορος τῆς ἱερᾶς ταύτης ἐπωνύµου αὐτοῦ Μονῆς. Θεοδοσίου ἡγουµένου ταύτης καὶ µητροπολίτου Τραπεζοῦντος. Διονυσίου καὶ Συµεῶνος ἤγησαντων αὐτῆς. Δοµετίου τοῦ ἡσυχαστοῦ καὶ σηµειοφόρου. Διαµιανοῦ µαθητοῦ αὐτοῦ καὶ ὁσιοµάρτυρος. Καὶ Κοσµᾶ τοῦ Ἰσαποστόλου καὶ ἱεροµάρτυρος, ἐφόρων, προστατῶν καὶ συνασκητῶν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς». Ἡ µνήµη δὲ ὅλων αὐτῶν εἶναι ἄγνωστη στοὺς Συναξαριστές.

Ὁ Ὅσιος Διονύσιος ὁ ἐν Ὀλύµπῳ

Ὁ Ὅσιος Διονύσιος γεννήθηκε στὸ χωριὸ Πλατίνα τῆς Θεσσαλικῆς ἐπαρχίας Φαναρίου, καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ παιδὶ µὲ εὐσέβεια ἀπὸ τοὺς γονεῖς του, Νικόλαο καὶ Θεοδώρα. Τὴ νεανική του ἡλικία πέρασε µὲ σωφροσύνη καὶ καθαρότητα, ἀγωνιζόµενος νὰ ἐπαναφέρει στὸ δρόµο τοῦ Θεοῦ, ὅσους νέους ἔβλεπε νὰ παρασύρονται ἀπὸ τὰ ῥεύµατα τῶν παθῶν. Μετὰ τὸν θάνατο τῶν γονέων του πῆγε στὰ µοναστήρια τῶν Μετεώρων καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου χειροτονήθηκε διάκονος καὶ κατόπιν πρεσβύτερος. Ἔπειτα ἐπισκέφθηκε τὰ Ἱεροσόλυµα καὶ ὁ ἐκεῖ Πατριάρχης, ἐκτιµῶντας τὴν µεγάλη του ἀρετή, θέλησε νὰ τὸν κάνει διάδοχό του. Ὁ Ὅσιος ὅµως ἐπέστρεψε στὸ ἡσυχαστήριό του, στὸν Ἄθω. Ὕστερα ἀπὸ καιρὸ οἱ κάτοικοι τῆς Βεροίας θέλησαν νὰ τὸν κάνουν Μητροπολίτη τους. Ἐκεῖνος, ἀποφασισµένος νὰ µὴ δεχτεῖ ποτὲ ἀρχιερατικὸ ἀξίωµα, ἔφυγε καὶ ἔµενε στὸν Ὄλυµπο, ὅπου ἔκτισε ναὸ στὸ ὄνοµα τοῦ προφήτη Ἠλία. Ἀπὸ ἐκεῖ χάριζε πλούσια τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἐλεηµοσύνη του στοὺς κατοίκους τῶν γύρω περιοχῶν, καὶ ἔτσι ἅγια τελείωσε τὴν ζωή του.

Μνήµη ἐγκαινίων ναοῦ Ἁγ. Ζαχαρία στὴ Μονὴ τῆς ὁσίας Δοµνίκης

Ἡ Ἁγ. Ξενία τῆς Πετρουπόλεως. Ἡ θαυµατουργὸς (Ῥωσίδα)

Διὰ Χριστὸν σαλή.

Ὁ Ἅγιος Cadoc, ἡγούµενος (Οὐαλός)

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτού του ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων» τοῦ Χριστόφορου Κων. Κοµµοδάτου, ἐπισκόπου Τελµησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.