Ἁγιολόγιον - Ἰανουάριος - 03

Ὁ Προφήτης Μαλαχίας

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή του, τονίζει ὅτι «οἱ ἄγγελοι εἶναι ὑπηρετικὰ πνεύµατα, ποὺ δὲν ἐνεργοῦν µὲ δική τους πρωτοβουλία, ἀλλὰ ἀποστέλλονται ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ ὑπηρετήσουν ἐκείνους ποὺ θὰ κληρονοµήσουν τὴν αἰώνια ζωή». Ἕνας τέτοιος ἀπεσταλµένος ἄγγελος, ἐπίγειος ὅµως, ἦταν καὶ ὁ προφήτης Μαλαχίας, ἕνας ἀπὸ τοὺς 12 µικροὺς λεγόµενους προφῆτες. Γεννήθηκε ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Λευΐ, ἐν Σοφαῖς κατὰ τοὺς χρόνους ποὺ ἐπέστρεψαν οἱ Ἑβραῖοι στὴν Ἱερουσαλὴµ ἀπὸ τὴν αἰχµαλωσία τῆς Βαβυλῶνας. Πῆρε τὸ ὄνοµα Μαλαχίας -ποὺ ἑλληνικὰ σηµαίνει ἄγγελος- γιὰ τρεῖς λόγους: Πρῶτον, διότι, ὅσα προφήτευε, ἀµέσως τὰ ἐπιβεβαίωνε στὸ λαὸ θεῖος ἄγγελος. Καὶ τὸ παράδοξο ἦταν ὅτι τὸν ἄγγελο δὲν τὸν ἔβλεπαν οἱ ἀνάξιοι, ἀλλὰ µόνο οἱ ἄξιοι, τὴν φωνή του, ὅµως, τὴν ἄκουγαν καὶ οἱ ἄξιοι καὶ οἱ ἀνάξιοι. Ὁ δεύτερος λόγος γι᾿ αὐτὴ του τὴν ὀνοµασία ἦταν ὅτι ἡ ὅλη σωµατική του ἐµφάνιση εἶχε τέλεια ἁρµονία καὶ µεγαλοπρέπεια. Ὁ τρίτος λόγος καὶ σπουδαιότερος ἦταν ὅτι, ἀπὸ νέος ἀκόµα, ἔκανε ζωὴ ἐνάρετη καὶ ἠθικὰ ἄµεµπτη. Αὐτὸ τὸ ἀπέδειξε, ὅταν βρέθηκε στὴ θέση νὰ ἐλέγξει καί, πραγµατικά, ἤλεγξε µὲ σφοδρότητα τὸν ἴδιο του τὸ λαὸ καὶ τοὺς Ἱερεῖς ἀκόµα τοῦ Ἰσραήλ, γιὰ τὶς ἀνοµίες καὶ τὶς ἀσέβειές τους. Ὁ Θεὸς ἀξίωσε τὸν προφήτη Μαλαχία νὰ προφητεύσει καὶ τὸν ἐρχοµὸ τοῦ Προδρόµου τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὴν προπαρασκευὴ τοῦ ἔργου Του. Ἔτσι, ἡ ζωὴ τοῦ προφήτη µας δείχνει πὼς κάποιος µπορεῖ νὰ γίνει ἐπίγειος ἄγγελος, µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ προφήτης Μαλαχίας πέθανε εἰρηνικά, σχετικῶς νέος, καὶ τάφηκε στὸ τόπο τῶν πατέρων του.

Ὁ Ἅγιος Γόρδιος

Ὁ Ἅγιος Γόρδιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Καισαρεία τῆς Καππαδοκίας καὶ ἦταν διακεκριµένος ἀξιωµατικὸς τοῦ στρατοῦ τοῦ αὐτοκράτορα τῆς Ἀνατολῆς Λικινίου, ὁ ὁποῖος τὸ 314 ἦλθε σὲ πόλεµο µετὰ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Κωνσταντῖνος ἔδειχνε φανερὴ συµπάθεια πρὸς τοὺς Χριστιανούς, ὁ Λικίνιος ἀποφάσισε νὰ περιποιηθεῖ τοὺς εἰδωλολάτρες µὲ τὴν προοπτικὴ νὰ τοὺς κινήσει κάποια µέρα ἐναντίον τοῦ ἀντιπάλου του. Γι᾿ αὐτό, ἔδιωξε ἀπὸ τὴν Αὐλὴ καὶ τὸ στρατό, ὅλους τοὺς χριστιανούς, καὶ διέταξε νὰ κλείσουν καὶ νὰ γκρεµισθοῦν πολλὲς ἐκκλησίες. Ἐπέβαλε µάλιστα, αὐστηρὲς ποινὲς σ᾿ ὅλους ὅσους ἀντιστέκονταν. Τότε λοιπὸν ἀποµακρύνθηκε καὶ ὁ Γόρδιος ἀπὸ τὸ στρατό. Ἀποσύρθηκε σ᾿ ἕνα ὄρος, ὅπου περνοῦσε τὸν καιρό του µὲ προσευχή, µελέτη καὶ σωµατικὴ ἐργασία. Ἀλλ᾿ οἱ πληροφορίες ποὺ ἔπαιρνε ἦταν, ὅτι ὁ Λικίνιος ἐπέµενε στὶς σκληρὲς διώξεις κατὰ τῶν χριστιανῶν. Κατέβηκε λοιπὸν µία νύχτα µὲ τὴν ἀπόφαση νὰ φωνάξει ἐναντίον τῆς ἀδικίας καὶ ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ. Νὰ στιγµατίσει τὴν διαγωγὴ τοῦ αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος ἔκανε τόσο ἀνίερη κατάχρηση τῆς ἐξουσίας του ἐναντίον ὄχι µόνο τῆς ἀλήθειας, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἱερότατου δικαιώµατος τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Ἔτσι λοιπόν, κάποια µέρα ποὺ ὅλοι οἱ ἐπίσηµοι ἦταν µαζεµένοι στὸ θέατρο, ὁ Γόρδιος ἔκανε πράξη ὅλα τὰ παραπάνω, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ ἀποκεφαλισθεῖ ἐπὶ τόπου.

Ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ σηµειοφόρος ὁ ἐν Ἁγίῳ Ζαχαρίᾳ Ἀτρώας

Ὁ Πέτρος αὐτὸς ἦταν ἀσκητὴς στὰ ἀνατολικὰ µέρη τῆς Προποντίδας, ὅπου βρισκόταν καὶ ἡ Ἀτρώα.

Δὲν ἔχει καµιὰ σχέση µὲ τὸν Ἅγιο Πέτρο τὸν σηµειοφόρο τὸν ἐπίσκοπο Ἄργους.

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Μήτηρ καὶ τὰ δυὸ Τέκνα

Μαρτύρησαν διὰ πυρός.

Ὁ Ὅσιος Ἀκάκιος ὁ Θαυµατουργός

Ἀναφέρεται στὸν Παρισινὸ Κώδικα 361 Coislin φ. 88. Αὐτὸς ἀσκήτευσε στὸ ὄρος Λάτρος καὶ µαζὶ µὲ ἄλλους ἵδρυσε τὴν Λαύρα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Μυρσινῶνος.

Ἡ Ἁγία Θωµαΐς ἡ Λεσβία

Γεννήθηκε, στὴ Λέσβο µεταξὺ τῶν ἐτῶν 910-913. Οἱ γονεῖς της, Μιχαὴλ καὶ Καλή, ἦταν εὐσεβέστατοι, ἔντιµοι καὶ εὐκατάστατοι. Τὴ στέρηση παιδιοῦ τὴν ἀντιµετώπιζαν «πενθοῦντες καὶ σκυθρωπάζοντες», ἀλλὰ καὶ µὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ ἀποκτοῦσαν παιδὶ καὶ γιὰ τοῦτο δὲν ἔπαυαν νὰ προσεύχωνται. Τέλος, ἡ Παναγία µὲ θεῖο ὄνειρο προειδοποίησε τὴν Καλὴ ὅτι ὄχι µόνο θὰ ἀποκτοῦσε παιδί, ἀλλὰ ὅτι τοῦτο θὰ ξεχώριζε σὲ πλοῦτο χαρισµάτων καὶ ἁγιότητα. Πραγµατικά, ἀπόκτησαν κόρη, ποὺ τὴν ὠνόµασαν Θωµαΐδα, ποὺ καθὼς µεγάλωνε ξεχώριζε γιὰ τὰ χαρίσµατα ποὺ εἶχε καὶ τὴν ὀµορφιά της. Ἂν καὶ δὲν εἶχε καµιὰ διάθεση γιὰ γάµο ἀλλ᾿ ἀπεναντίας ἐθαύµαζε τὴν µοναστικὴ ζωή, πειθαρχώντας στὴ θέληση καὶ ἐπιθυµία τῶν γονιῶν της, πανδρεύτηκε, µεταξὺ τῶν ἐτῶν 934-937, σὲ ἡλικία 24 ἐτῶν, κάποιον Στέφανο, ποὺ ἔγινε γι᾿ αὐτὴν «ἀκάνθινος στέφανος» γιὰ ὅλη τὴν ζωή της. Ἐνῷ αὐτὴ ἦταν τόσο καλή, τόσο ἐνάρετη, ὥστε τὴν ἤξεραν ὅλοι σὰν ὑπόδειγµα συζύγου, ὑπέφερε φοβερὰ ἀπὸ τὴν βάναυση συµπεριφορὰ τοῦ βαρβάρου συζύγου της, ποὺ καθηµερινὰ εὕρισκε εὐκαιρία νὰ τὴν πληγώνει στὸ σῶµα καὶ στὴν ψυχὴ µὲ ξυλοδαρµούς, ῥαπίσµατα, κλωτσιὲς ἀκόµα καὶ στὸ στόµα της, νὰ τὴν καίει, νὰ τῆς ἀνοίγει πληγὲς σ᾿ ὅλο της τὸ σῶµα. Καὶ ἡ Θωµαΐς ἀντιµετώπιζε ὅλη αὐτὴ τὴν µαρτυρικὴ κατάσταση µὲ τὴν προσευχή, τὴν ὑποµονὴ καὶ τὴν ἀγαθοεργία. Πολὺ σύντοµα ἡ πίστη καὶ ἡ ἁγιότητα τῆς Θωµαΐδος εὐλογήθηκε ἀπὸ τὸ Θεό, ποὺ τῆς ἔδωκε τὴν χάρη νὰ κάνει καὶ θαύµατα, ὅταν ζητοῦσε µὲ τὶς θερµὲς προσευχὲς της τὴν βοήθειά Του γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ὑπέφεραν. Ἔπειτα ἀπὸ δέκα τριῶν ἐτῶν µαρτυρικὴ συζυγικὴ ζωή, ἀπέθανε ἡ Θωµαΐς σὲ ἡλικία τριάντα ὀκτὼ ἐτῶν.

Ἡ Ἁγία Γενεβιέβη τῶν Παρισίων

Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτῆς τῆς ἁγίας τῆς ὀρθοδοξίας, µπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Ἡ ἐν Ὀρθοδοξίᾳ Ἡνωµένη Εὐρώπη» τοῦ Γ.Ε. Πιπεράκη, Ἐκδ. «Ἑπτάλοφος», Ἀθῆναι 1997.